Τα ταξίδια λοιπόν είναι σαν τα όνειρα. Σε γεμίζουν, σου παρέχουν ένα συνονθύλευμα εικόνων, εμπειριών, γεύσεων πρωτόγνωρων, δίχως σύνορα, δίχως περιορισμούς. Σε απελευθερώνουν.. Κάθε ταξίδι όμως έχει και μια σκιερή πλευρά. Το γιν τους δεν είναι άλλο από τους αποχωρισμούς.
Είσαι από τους τυχερούς εάν στα ταξίδια έχεις συνοδοιπόρο το πρόσωπο που θέλεις. Πόσοι όμως και πόσοι όμως ταξιδεύουν μόνοι. Ή πόσοι και πόσοι αρέσκονται να έχουν για παρέα άτομα που απεχθάνονται.
Το τραγικότερο είναι πως το ίδιο συμβαίνει και στη ζωή. Πόσοι και πόσοι από εμάς δεν είμαστε στην ουσία μόνοι; Πόσοι και πόσοι δεν καταδεχόμαστε να συγχρωτιζόμαστε στη ουσία γιατί φοβόμαστε αυτή τη μοναξιά;
Όμως φαντάσου τη ζωή σαν ένα τρένο. Εσύ είσαι ένας επιβάτης με μια ολόδική σου καμπίνα. Μόνος όμως. Καθώς σταματά σε διάφορες στάσεις, μπαίνουν στο τρένο διάφοροι άνθρωποι. Ξένοι μεταξύ τους. Το λίγο που κάθονται έχεις την ευκαιρία να τους γνωρίσεις. Και αυτό κάνεις. Τους γνωρίζεις, καλύπτουν για λίγο το κενό της απουσίας μέχρι να φτάσει το τρένο στον προορισμό τους, να σου χαμογελάσουν γλυκά και να βγουν από το βαγόνι. Εσύ στην αρχή στενοχωριέσαι. Σου λείπεις και κάποιοι από αυτούς. Ω, σε θυμάμαι όταν πρωτοξεκίνησαν να φεύγουν οι άνθρωποι. Πόσο θλιμμένο ήταν το πρόσωπό σου, πόσο πικρό. Όμως με τον καιρό το συνήθισες. Το βλέπω πια στο βλέμμα σου πως συνήθισες τη μοναξιά σου.
Και γιατί όχι; Αφού δεν διαρκεί δα και τόσο πολύ –σκέφτεσαι.. Στον επόμενο σταθμό, θα μπουν άλλοι άνθρωποι μέσα. Θα κάνεις άλλες γνωριμίες. Θα χαϊδέψουν το σημάδι από την πληγή τους απουσίας όμως εσένα πια δεν θα σε πονά. Μονάχα μια μικρή ενόχληση θα νιώσεις όμως θα περάσει αμέσως.
Και κάπως έτσι περνάνε οι στιγμές, οι μέρες, τα χρόνια..
Ίσως πάλι να έχεις άδικο. Ίσως να τα πιστεύεις όλα αυτά επειδή δεν έχεις βρει ακόμη τον άνθρωπο που θα σε τραβήξει έξω από το τρένο και θα σε κρατήσει κοντά του. Ίσως να βλέπεις να περνούν τα χρόνια και καθώς ασπρίζουν τα μαλλιά σου να έχεις αποδεχτεί πως αυτός ο άνθρωπος δεν υπάρχει. Γιατί η μοναξιά είναι αρρώστια και περνούμε ολόκληρη τη ζωή μας να ψάχνουμε τρόπο ίασής της.
'Ζούμε μόνοι, πεθαίνουμε μόνοι, το ενδιάμεσο φωτεινό σημείο το λέμε ζωή.΄ γράφει ο Καζαντζάκης. Όμως ποιος θέλει να τον πιστέψει; Και στην ουσία, υπάρχει κανείς που να μπορεί να ζήσει διαφορετικά;
'Ολομόναχος, ξένος, παντάξενος' γράφει και ο Ιωάννου.
Τι θα γράψεις εσύ;
