Πάντα μου άρεσε να παρατηρώ ανθρώπους στο λεωφορείο,στο μετρό,στον ηλεκτρικό..Κάθε πρόσωπο και μια ιστορία..Κάθε έκφραση..Κάθε κίνηση..Λες και προσπαθώ να μάθω τα πιο κρυφά τους μυστικά,τα προβλήματα τους..Τι να τους απασχολεί άραγε; Τι έχουν να κρύψουν; Πρόσωπα που ζουν σε μια χώρα που τα ποσοστά κατάθλιψης αυξάνονται. Ένας μεγάλος παράγοντας σίγουρα είναι η οικονομική κρίση που μας έχει στοιχειώσει τα τελευταία χρόνια.
Για κάποιο λόγο όλα αυτά τα πρόσωπα παίρνουν μια διαφορετική μορφή το βράδυ,λες και ομορφαίνουν ξαφνικά,λες και η νύχτα παίρνει τις σκοτούρες τους και τους ξαλαφρώνει το μυαλό! Ίσως να φταίει η Αθήνα, το όμορφο κέντρο της,τα όμορφα μέρη της. Γυρνούσα από το καθημερινό μάθημα γερμανικών όταν είδα εκείνη στο μετρό. Τη γιαγιά. Αυτή θα ήταν το σημερινό πρόσωπο που θα περιεργαζόμουν. Αν και δεν είμαι πολύ καλή με το να μαντεύω ηλικίες πρέπει να ήταν γύρω στα 80 με 85. 'Ηταν η ώρα 11:00 βράδυ Δευτέρας . Που να πήγαινε άραγε μόνη της; Και τέτοια ώρα; Καθόταν στο παράθυρο και είχε ακουμπήσει το κεφάλι της προς τη μεριά του. Φαινόταν κουρασμένη και ταλαιπωρημένη απ'τη ζωή της. Τα χέρια πρόδιδαν την ταλαιπωρία της! Κοίταγε έξω με τόσο πείσμα λες και έβλεπε κάποιον. Παρόλο που ήταν βράδυ και αργά η γιαγιά είχε μια περίεργη ομορφιά. Όμως οι σκοτούρες τις παρέμειναν ζωγραφισμένες στο πρόσωπο της. Το βαγόνι άρχιζε και άδειαζε.Λογικά η γιαγιά θα κατέβαινε στην τελευταία στάση και εγώ μαζί της. Σηκωθήκαμε. Φτάναμε στον προορισμό μας. Ήταν από πίσω μου όταν ξαφνικά άκουσα ένα ''αχαριστία'' .Δεν γύρισα πίσω να κοιτάξω! Από το παράθυρό της πόρτας είδα πως ήταν εκείνη. Προχώρησα για να προλάβω το λεωφορείο. Όμως η ''αχαριστία'' της γιαγιάς γύρναγε στο μυαλό μου!
''Αχαριστία''.. Τι να είναι αυτό που να την πίκρανε; Μάλλον ποιός την πίκρανε ;Γιατί ξεστόμισε αυτή τη λέξη; Μια λέξη τόσο γνώριμη τόσο ανθρώπινη.Όλοι έχουμε εισπράξει την αχαριστία και σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας μας. Με έκανε να σκεφτώ πολλά αυτή η λέξη ενώ παράλληλα πέρασαν κάποια αχάριστα πρόσωπα από το μυαλό μου! Πόσο εύκολα μπορούν να ξεχάσουν οι άνθρωποι; Και γιατί ξεχνάνε έτσι εύκολα;Ερωτήματα που ίσως δεν θα απαντηθούν ποτέ..
Στο λεωφορείο δεν ήθελα να κοιτάξω κανένα άλλο πρόσωπο! Η ''αχαριστία'' μου ήταν αρκετή! Ήταν ένα από τα πρόσωπα που με έβαλαν σε πολλές σκέψεις της γιαγιάς αλλά και προσωπικές μου. Έβαλα τα ακουστικά και ακούμπησα το κεφάλι μου στο παράθυρο όπως και εκείνη. Ήθελα να την ξαναδώ.Να την παρατηρήσω καλύτερα. Ίσως να έλυνα το μυστήριο της ''αχαριστίας''. Να τη ρωτήσω γιατί το είπε. Γιατί δεν μπόρεσε να το συγκρατήσει; Λένε πως τα δόντια είναι το τοίχος των λέξεων..
Έφτανα σπίτι.Κάπου εδώ οι σκέψεις της αχαριστίας σταματούσαν..
Η αχαριστία της γιαγιάς έμεινε στο μυαλό μου..Όπως και η φιγούρα της..
σχόλια