Κάνε με για μια μέρα Πρωθυπουργό και θα τα αλλάξω όλα.
Πρώτα, θα εξαλείψω τις ανισότητες.
Δεν θα υπάρχουν ανισόπεδοι κόμβοι, πολυκατοικίες δίπλα σε παράγκες, όλες οι γυναίκες θα είναι ομοιόμορφες, θα φορούν τακούνια και θα κάνουν υποχρεωτικά solarium, ενώ για τους άντρες θα απαγορευτεί η χρήση οδοντογλυφίδας σαν στοματικό αξεσουάρ.
Θα αφήσω έργο, όχι αστεία!
Θα βρω και τον δικαιότερο τρόπο να κατανείμω τον κοινωνικό πλούτο. Θα γίνω ένας Κλεισθένης του 21ου αιώνα. Θα ζούμε όλοι απροβλημάτιστα, σαν τους ήρωες της σειράς «Το μικρό σπίτι στο λιβάδι», με μερικές πινελιές "Sex and the city" για να μην με περάσετε για γραφικό.
Τέρμα οι ασύμμετρες κουπ!
Εάν μπορεί κάποιος, αυτός είμαι εγώ!
Γνωρίζω, βεβαίως, πως υπάρχει και άυλος πλούτος, εκεί θα μπλέξουμε τα μπούτια μας.
Ας ξεκινήσουμε όμως με τον υλικό πλούτο και βλέπουμε.
Step by step, ohhhh baby!
Λοιπόν, τι θα έκαναν αν όλος ο πλούτος της κοινωνίας μας ήταν ένα απλό αντικείμενο, οι ποσότητες του οποίου δεν θα επαρκούσαν να καλύψουν τη ζήτηση για αυτό, ποιός θα ήταν ο δικαιότερος τρόπος να το διανείμω;
Τέλεια ερώτηση!(βέβαια την έκανα και την απαντώ ο ίδιος αλλά μικρή σημασία έχει).
Ας πούμε ότι είχα έναν unisex μποντοροδοκόκκινο χιτώνα Burberry, με μοτίβα τα οποία θα απεικόνιζαν κοάλα να κάνουν καγιάκ στην λίμνη Ταγκανίκα!
Ποιος δεν θα ήθελε ένα τέτοιο κομμάτι;
Λοιπόν, που θα τον έδινα;
Όχι χιτώνα.
Μίλησε άλλος με αυτό το παράδειγμα και τον σταύρωσαν, στην κυριολεξία. Εγώ, ας εκμοντερνιστώ λίγο, μην με περάσουν για αιρετικό και έχω μπλεξίματα.
Ας υποθέσω ότι έχω...έχω....Ναι, το βρήκα. Έχω μια ηλεκτρική κιθάρα Gibson Les Paul και τέσσερα χαριτωμένα παιδάκι αν την διεκδικούν.
Με ποια κριτήρια θα επιλέξω αυτό που θα την πάρει;
Θα μου πεις να βρω άλλες τρεις και να μην προβληματίζομαι. Τι σόι ηγέτης είμαι;
Sorry, αλλά αυτό δεν είναι λύση. Δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει αλλά εγώ δεν είμαι κανένας γραφικός(not).
Τόσα έχουμε, με τόσα θα ζήσουμε
Τι θα γινόταν αν αντί για τέσσερεις-πέντε, οι υποψήφιοι ήταν πενήντα, εκατό ή χίλιοι;
Άλλη δουλειά δεν θα έκανα, θα μοίραζα κιθάρες;
Εκεί θα εξαντλούνταν οι πόροι μας;
Λοιπόν, δεν καταλαβαίνω που είναι το πρόβλημα. Την κιθάρα θα έπρεπε να τη δώσω σε εκείνο το παιδί που θα είχε τα λιγότερα παιχνίδια!
Το κακόμοιρο παιδάκι δεν είναι υπεύθυνο αν οι γονείς του είναι φτωχοί, η αδελφή του αλκοολική και νονός του βρικόλακας του "Twilight". Πρέπει να αποκατασταθεί αυτή η αδικία.
Τόσο απλό ήταν.
Θρίαμβος! «Πάρε παιδάκι την κιθάρα σου!»
«Σας ευχαριστώ κύριε», απαντά το παιδάκι Α γελώντας.
«Μην ξεχάσεις να με ξαναψηφίσεις στις επόμενες εκλογές», το συμβουλεύω σαν γνήσιος πολιτευτής.
«Όλοι σπίτια σας. Έδωσα άλλο ένα show!»
«Μα, εγώ δούλεψα τόσο σκληρά για να την αξίζω. Δεν είστε δίκαιος!», διαμαρτύρεται σπαρακτικά το παιδάκι Β.
Ωχ, πράγματι! Μάλλον βιάστηκα λίγο.
«Παιδάκι Α, δώσε μου πίσω την κιθάρα. Πρέπει να το ξανασκεφτώ. Παιδάκι Α, γύρνα πίσω αμέσως. Ας το συλλάβει κάποιος!»
Το παιδάκι Β μπορεί να μην είχε λιγότερα παιχνίδια από τα άλλα παιδάκια αλλά εργάστηκε σκληρά όταν τα άλλα χάζευαν.
Κούρεψε το γκαζόν, πέρασε τη γιαγιά απέναντι, έκλεισε τον θερμοσίφωνα, τάισε την γατούλα του πάρκου. Το παιδάκι Β κόπιασε, πρέπει να ανταμειφθεί.
Πριν καν καταλαγιάσουν οι διαμαρτυρίες του Β, οι φωνές του Γ, που δεν ήταν άλλος από τον Αντρεούλη Ευαγγελόπουλο, ήρθαν να μου κάνουν τα νεύρα κουρέλια.
«Τώρα εσύ, τι ζόρι τραβάς;», του είπα γυαλίζοντας τα παράσημά μου. Δεν ξέρω αν στο είπα αλλά θα φορούσα στολή για να εμπνέω κύρος. Θα ήμουν ντυμένος Σαμουράι, αλλά με στρατιωτικά παράσημα σαν του μακαρίτη του Τσάβεζ.
«Η κιθάρα άνηκε στον μακαρίτη πατέρα μου. Απαιτώ να μου δοθεί», απάντησε με ύφος χιλίων Καρδιναλίων, ο εθνικός σταρ.
«Δώστε την όπου θέλετε», πετάχτηκε από το παγκάκι το παιδάκι Δ, που έμοιαζε με τον Slash. Ο Θεός να το κάνει παιδάκι!
«Να ξέρετε όμως πως μόνο εγώ ξέρω να παίζω κιθάρα. Επομένως, μόνο σε μένα είναι χρήσιμη, για να μη σημειώσω πως αν την αποκτήσω, θα μπορείτε και εσείς να με απολαμβάνετε να παίζω από το «Stairway to Heaven» μέχρι το «Ήρεμα, ήρεμα δεν είμαι τρομοκράτης», προσέθεσε τρίβοντας τα τέτοια του.
Αδιέξοδοοοοοο!
Μάλλον διάλεξα λάθος αντικείμενο να διανείμω.
«Παιδάκια, σας ευχαριστώ για τη συνεργασία αλλά το διαλύουμε, δεν έχει κιθάρα».
Αν το διακύβευμα δεν ήταν μια απλή κιθάρα αλλά κάτι ουσιωδέστερο τι στο διάολο θα έκανα;
Ας σοβαρευτώ λίγο. Λοιπόν, τα κριτήρια που αποπειράθηκα να χρησιμοποιήσω ήταν: της αποκατάστασης του μη έχοντος, για το πρώτο παιδάκι και ακολούθως της ανταμοιβής για το δεύτερο, ενός εξωγενούς κριτηρίου ως προς τη χρήση του αντικείμενου, που αυτή τη φορά ήταν η προηγούμενη ιδιοκτησία αλλά θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε, για το τρίτο. Τέλος, κριτήριο επιλογής θα μπορούσε να είναι το ποιος μπορεί να κάνει την καλύτερη χρήση του αντικειμένου, τόσο για τον ίδιο όσο και για την κοινωνία.
Σε ένα πλοίο που βουλιάζει, δεν περιγράφω την Ελλάδα αλλά ένα πιο ρεαλιστικό ναυάγιο και έχεις περιορισμένο αριθμό σωσιβίων, δίνεις πρώτα σε αυτούς που δεν ξέρουν να κολυμπούν καλά, προκειμένου να αυξήσεις τις πιθανότητες που τους αναλογούν;
Μήπως προτιμάς αυτούς που βοηθούν περισσότερο;
Tους επιβάτες της πρώτης θέσης ή τoν Ντι Κάπριο;
Μήπως τα προσφέρεις στους καρχαρίες που έχουν τις περισσότερες ελπίδες να σωθούν, για να μην πάνε χαμένα;
Αν πάλι, είσαι χαμένος στη ζούγκλα, που πολύ συχνά συμβαίνει, τουλάχιστον στα ανέκδοτα, και έχεις μείνει με έναν αντιοφικό ορό.
Δίνεις στα μωρά και στους αρρώστους;
Σε αυτόν που καθοδηγεί, ανάβει φωτιές και κόβει ξύλα;
Στον Αινστάιν που έτυχε να είναι μαζί και τον έχει ανάγκη η ανθρωπότητα ή στον Ταρζάν που είναι γαμάτος μέσα στο Burberry χιτώνιο;
Μου κάνετε μια χάρη;
Μην με κάνετε ποτέ Πρωθυπουργό.
σχόλια