Με αφορμή την αρχή του καλοκαιριού θέλω να ευχηθώ καλή σαιζόν στις κατσαρίδες και τα κουνούπια.
Το καλοκαίρι με γεμίζει καλοσύνη, ελπίδα και αισιοδοξία, θα είναι μάλλον η κεκτημένη ταχύτητα από τις εποχές που βολτάραμε στα πάρκα, με τα χέρια σφιχτά κρατημένα και κάναμε τατουάζ στη σάρκα συνθήματα, προσεχώς αθετημένα.
Αλλά έτσι είναι τα παιδία, έχουν μεγάλες προσδοκίες και ακόμα μεγαλύτερα όνειρα.
Εγώ, για να σου δώσω να καταλάβεις, σαν παιδί, ήθελα να εξελιχθώ σε μανταλάκι.
Δεν με συγκινούσαν ο Μάρκος Λεζές, ο Ιππότης της Ασφάλτου ή ο Sport Billy.
Όταν άκουγαν για το όνειρό μου οι φίλοι μου, έπεφταν τέζα.
Η μόνη που δεν μάσαγε από το ποιητικό μου παραλήρημα ήταν η Μπλε αλλά θα μου πεις αν σε λένε Μπλε σιγά μην μασήσεις από μανταλάκια και μαλακίες!
Η Μπλε κρατούσε πάντοτε από το ένα χέρι εμένα και από το άλλο ένα κόκκινο μπαλόνι το οποίο έσκαγε κάθε βράδυ όταν αποχωριζόμασταν.
Ποιος ξέρει τι συνειρμούς και φαντασιώσεις εξυπηρετούσα, τόσο εγώ όσο και τα μπαλόνια, στο παιδικό της μυαλό;
Να δεις που σήμερα θα έχει γίνει λογίστρια και θα ξενερώσει το σύμπαν!
Αν και οι λογίστριες κάνουν καλό σεξ στην παραλία. Δεν έχω πιάσει ακόμα την συσχέτιση μεταξύ Ε9 και 69. Όποια ξέρει, inbox!
Στο διάστημα της απουσίας μου, που λέτε, γιατί έλειψα αν δεν το πήρατε χαμπάρι, τέτοιες σκέψεις έκανα, ενώ έκοβα βόλτες εντός των ορίων του 38ου παράλληλου.
Καλοκαίρι, ζέστη, καρπούζια, θάλασσα, λουλούδια, παγωτό και αστέρια πολλά αστέρια. Με αυτή τη σειρά ακριβώς.
Τρέφουμε, που λέτε, μεγάλες προσδοκίες από τα καλοκαίρια και για τον λόγο αυτό, με το που βγούμε από τη ρουτίνα της βιομηχανικά επαναλαμβανόμενης πραγματικότητας και σαλπάρουμε για διακοπές, προσπαθούμε να ξανα-εφεύρουμε την πιο ακαταμάχητη εκδοχή του εαυτού μας. Θέλουμε να απαλλαγούμε από όλους και από όλα όσα μας πνίγουν, να περάσουμε γαματά!
Πόσο παιδική αντίδραση;
Το μόνο που, τελικά, καταφέρνουμε είναι να προσθέσουμε έναν τόνο ζωτικότητας, έντασης, ύφους, σεξαπίλ.
Πάπαλα, δεν έχει άλλο. Τι νόμιζες επειδή ήρθε ο Ιούνιος θα γίνεις Μάρλον Μπράντο ή Σύλβια Δεληκούρα;
Η συμμόρφωση με το κατεστημένο είναι κάτι από το οποίο έχουμε εμποτιστεί,no matter what.
Έχουμε μεταμορφωθεί σε καρεκλοανθρώπους.
Από αυτή μας την ιδιότητα, του καρεκλοανθρώπου, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε με την έκδοση ενός εισιτηρίου για Ντουμπάι, Παρίσι ή Γουαδαλαχάρα.
Το μόνο που ίσως μπορείς να κάνεις, για να γλιτώσεις από την φθορά της καθημερινότητας είναι -αντί να υποτάσσεσαι ασυστόλως καρτερώντας τα Σ/Κ ή τις διακοπές, για να νιώσεις όμορφα και να το παίξεις μοιραίος και ηδονόφιλος hipster -να συμμορφώνεσαι, ως έναν μόνο βαθμό και όχι απόλυτα καθόλη τη διάρκεια του έτους.
Αν είσαι πέντε μέρες την εβδομάδα, για έντεκα μήνες τον χρόνο η στυμμένη λεμονόκουπα της υπόθεσης, πολύ φοβάμαι πως οι διακοπές, μόνο σαν βαλβίδα εκτόνωσης μπορούν να χρησιμέψουν.
Φτιάξε μια καθημερινότητα που θα σου επιτρέπει λίγη παραπάνω αμαρτία, ελευθερία, εκκεντρικότητα, παραβατικότητα.
Λίγη όμως!
Το κατάλαβες;
Ωραία, αν και όταν τα καταφέρεις, πέρνα από το ταμείο να πληρώσεις το τίμημα.
Μετά το γαμημένο το προπατορικό αμάρτημα, στην αντίληψη του ανθρώπου σφήνωσε η αλήθεια ότι είμαστε αυτοτελείς και θνήσκουσες περιπτώσεις ζωής, οι οποίες γεννήθηκαν χωρίς ίδια θέλησή και για κανέναν ιδιαίτερο λόγο.
Χάλια μαύρα!
Επειδή όμως το βάρος αυτής της συνειδητοποίησης κανείς δεν μπορούσε να το κουβαλήσει μόνος του, βρήκαμε τρόπο να μοιραζόμαστε κάποια από τα δεινά που μας έλαχαν, γιατί αν δεν ήταν δεινά αλλά ευρώ ή κανταΐφια, ούτε που θα μας περνούσε από το μυαλό η πιθανότητα της μοιρασιάς!
Το σεξ, το αλκοόλ και το Rexona μας έφεραν πιο κοντά και έκαναν πιο υποφερτή την υπαρξιακή αγωνία μας.
Στη σύγχρονη δυτική κοινωνία, η συναναστροφή με τους άλλους είναι ο κύριος τρόπος για το ξεπέρασμα του φόβου της μοναχικής πορείας, προς τον κύριο με το δρεπάνι και την μαύρη κάπα. Χάθηκε να φοράει ζαρτιέρες;
Εφεύραμε, το λοιπόν, συλλογικούς σκοπούς ύπαρξης για να περνάει "δημιουργικά" η ώρα δίπλα στους άλλους. Μιας που ήμασταν πολλοί είπαμε να βάλουμε ένα χεράκι να φτιάξουμε μια γέφυρα, ένα τείχος, δυο φράγματα, ρε αδερφέ.
Σε δουλειά να βρισκόμαστε!
Το ατομικό εγώ (τεμπελιά / αιώνιες διακοπές / ξύσιμο) εξαφανίστηκε και η γέφυρα, η Barcelona, η Τόλμη και Γοητεία, (το όραμα της αγέλης), έγινε ιερότερο της μονάδας.
Όσο περισσότερο συμμορφώνεσαι στο όραμα του συνόλου, τόσο περισσότερο σώζεσαι από την εμπειρία της αρχέγονης μοναξιάς αλλά αναγκάζεσαι να απαρνηθείς τις ιδιαιτερότητές σου (δες τεμπελιά, αναρχία, αδιάκοπος αυνανισμός) προς όφελος της συνεργασίας.
Ο Έριχ Φρομ, στο, "Η Τέχνη της Αγάπης" λέει ότι τα δικτατορικά καθεστώτα χρησιμοποιούν τις απειλές και την τρομοκρατία για να επιβάλουν αυτή τη συμμόρφωση με την μάζα, ενώ τα δημοκρατικά χρησιμοποιούν την υποβολή και την προπαγάνδα. Υπάρχει βέβαια μια θεμελιώδης διαφορά στα δύο συστήματα. Στις δημοκρατίες το άτομο διατηρεί τη δυνατότητα για μερική προσαρμογή. Μπορείς αν θες να μην φοράς γραβάτα, να είσαι μαύρος, να τον έχεις δέκα πόντους, να μην τρως μανέστρα αλλά μέχρι εκεί.
Στα ολοκληρωτικά καθεστώτα μόνο λίγοι εξαιρετικοί ήρωες θα τολμούσαν να πουν όχι στη μανέστρα!
-Μα να μην τρώει μανέστρα; Στην πυρά! Εδώ όλοι τρώνε μανέστρα!
- Μα γιατί;
-Γιατί έτσι!
Παρά τις ελευθερίες που επιτρέπει η κοινωνία, υπάρχει σημαντικός βαθμός οικειοθελούς ευθυγράμμισης με τους κανόνες. Όλοι λίγο πολύ γράφουμε, χωρίς φοβερή πίεση, τη λέξη αγάπη με "η", όλοι καθόμαστε πάνω στην καρέκλα και όχι μέσα στο πλυντήριο και όλοι θεωρούμε ότι συμφέρον μας είναι να εργαζόμαστε και όχι να διακοπάρουμε.
Οι άνθρωποι, λοιπόν, επιλέγουν «αυτοβούλως» να ζουν μέσα στο καταπιεστικό καλούπι.
Το σύστημα σπανίως τους το επιβάλλει, γιατί πολύ απλά δεν έχει ανάγκη καμία μονάδα, όσο εξαιρετική και εάν είναι. Όλοι θέλουν να εργάζονται 8ωρο, να παρακολουθούν τηλεόραση, να ξεσκάνε με τον ίδιο τρόπο, να ζουν όπως οι άλλοι.
Συνεπώς, το lifestyle, η εργασία, οι γείτονές σου, το σεξ στο κρεβάτι είναι πράγματα από τα οποία δεν έχει νόημα να προσπαθείς να ξεκαρφιτσωθείς το καλοκαίρι, για να νιώσεις άνθρωπος αλλά πραγματικότητες που καλό θα είναι να αποδεχτείς και να αφομοιώσεις όσο πιο δημιουργικά μπορείς.
Αυτά είναι η ζωή που διάλεξες.
Κάνε διακοπές αλλά όχι για να γλιτώνεις από το παρόν σου, γιατί θα είναι πάντα εκεί που το άφησες.
Όσο εσύ διάβαζες εγώ πετάχτηκα στο ΑΤΜ για να βγάλω λεφτά.
Τζίφος!
Λες να φταίει που έβαλα την κάρτα του ΟΑΕΔ;
Αφού δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να βγάλεις λεφτά, γιατί δεν την λανσάρουν υπό τη μορφή εικονίτσας, λουριού, υπόθετου, για να μην πάει χαμένη.
σχόλια