Δυο χαρακτηριστικα σου με ειχαν τραβηξει πανω σου απο τις πρωτες φορες που μιλουσαμε. Το πρωτο ηταν αυτη η αισθηση ασφαλειας που μου δημιουργουσες... Οτι δεν απειλουμαι. Οτι δεν υπαρχει λογος να εχω αμυνες μαζι σου. Οτι δεν αποσκοπεις πουθενα. Το ξερω οτι δεν ειχες επιδιωξει τιποτα. Το ενιωσα. (Αυτο σε εκανε ακαταμαχητο το εννοω...το οτι απλα βρεθηκαμε σε μια κατασταση χωρις να εχουμε επιδιωξει τιποτα) Το δευτερο ηταν μια αισθηση...πως να το εξηγησω...βαθυτερης συγγενειας...περιεργος ορος... ειναι οταν νιωθεις πως καποιος σε καταλαβαινει χωρις απαραιτητα να του εξηγησεις. Ισως γιατι σου μοιαζει. Ισως γιατι εχετε κοινη καταγωγη. Και δε μιλαω για τοπους απαραιτητα. Τουλαχιστον γηινους.
Εαν εχει τελικα κατι αξια εχω καταληξει ειναι η αναπτυξη δεσμων οικειοτητας πρωτα με τον εαυτο μας και επειτα με τους αλλους. Με τον πλησιον. Νομιζω ειναι η μονη μας περιουσια αυτη τελικα και εαν ακομα εχουμε εστω μια πιθανοτητα στην αιωνιοτητα πρεπει να εχεις και καποιον να την μοιραστεις. Φυσικα παλι εχω ξεφυγει σε αλλα επιπεδα, απλα εσυ το διαπιστωνεις τωρα, ειμαι γενικως φευγατη ετσι απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου...Αυτα πιστευω. Οτι θα τα λεμε εις τον αιωνα τον απαντα δηλαδη... θα φλυαρουμε ακαταπαυστα κανοντας κυκλους γυρω απο ηλιους...
Οσον αφορα την εδω και τωρα διασταση του θεματος... και την εντελως γηινη πλευρα του χαρακτηρα μου...Ας μου επιτραπει μια φορα να μιλησω...einmal ist keinmal λενε οι Γερμανοι, δηλαδη μια ισον καμια.θυμαμαι την εμμονη που ειχα με τα χερια σου...δε ξερω εαν το ειχες προσεξει αλλα πολυ συχνα κοιτουσα τα χερια σου και δε μπορουσα να παρω το βλεμμα μου απο πανω τους. Και αυτο γιατι εκτος απ το οτι μου αρεσαν πολυ τα φανταζομουν συνεχως πανω μου και αυτο με εκανε να θελω να τα κοιταζω συνεχεια...να γραφουν στο πληκτρολογιο...να σηκωνουν τις κουπες του καφε, να πλενουν μηλα και αχλαδια κατω απο τη βρυση...οτι μπορεις να φανταστεις αποκτουσε ερωτικη διασταση. Και μετα...Δεν εχει μετα. Δεν σκεφτηκα ποτε τιποτα αλλο, τιποτα παραπανω γιατι καποια πραγματα απλα δεν αντεχεις ουτε να τα σκεφτεις νομιζω.
Ειναι δυσβασταχτα γλυκα...σαν τις εξωσωματικες εμπειριες που αναφερουν ανθρωποι που αγγιξαν το θανατο και περασαν λιγο στην αλλη πλευρα. Ολοι μιλανε για μια απεραντη ευφορια...και οτι ενιωθαν αναλαφροι και ευτυχισμενοι...Και οτι δεν ηθελαν να επιστρεψουν. Αυτο φοβαμαι πιο πολυ απο ολα. Να μην αντεχω την επιστροφη χωρις εσενα. Και να αποκτησει αυτη η δισυλλαβη απουσια, εσυ,εσυ ,εσυ αυθυπαρξια και να εδραιωθει το τραυμα...Αυτοπροστασια ας πουμε. Και αρκουμαι να απολαμβανω τη συντροφια σου και να σε κοιταζω οπως ο Οδυσσεας τις Σειρηνες εχοντας κλειστα τα αυτια του. (σε αυτο το σημειο μην σκεφτεις οτι εγω ως γυναικα θα πρεπει να κρατησω κλειστα τα ποδια μου...!Γελαει ενοχα τωρα!)
Για αυτο δεν τολμω να σκεφτω απολυτως τιποτα. Εκτος απο τους αεναους κυκλους στην αιωνιοτητα οπου ετσι κι αλλιως θα εχουμε αφησει πισω μια για παντα οτιδηποτε απειλει να μας τραυματισει.
σχόλια