Κάποτε διάβασα κάπου για το σύνδρομο ραγισμένης καρδιάς. Μ’ έβαλε σε σκέψεις… Σύνδρομο ραγισμένης καρδιάς.. Κι όμως ραγίζει. Από πολύ έντονα συναισθήματα, στενοχώρια, απώλεια, φόβο μπερδεύεται το σώμα και νιώθει ότι παθαίνει καρδιακή προσβολή. Όλα λειτουργούν κανονικά, κι όμως το σώμα συμπεριφέρεται σα να υπολειτουργεί.
Τι περίεργο… κι αυτή η έκφραση είναι τόσο ταυτισμένη με τον έρωτα.
Έρωτα έντονο, έρωτα ολοκληρωτικό…έρωτα ανεκπλήρωτο.
Έρωτας…. Τι περίεργο συναίσθημα. Όλα μπερδεμένα, όλα στο μέγιστο βαθμό, όλα, όλα…! Τα θές όλα από τον άλλο. Να τα δώσεις όλα και να τα πάρεις όλα.
Και όντως αυτό το πολύ αληθινό, το πολύ γεμάτο συναίσθημα εμφανίζεται σχεδόν πάντα τη στιγμή που δεν το περιμένεις, τη στιγμή ακριβώς που έχεις αποφασίσει το φοβερό: «μωρέ μια χαρά είμαι μόνη μου..!»
Το μεγάλο κρίμα λοιπόν, είναι να νιώθεις όλο αυτό το συναίσθημα, να θες να το μοιραστείς με τον άνθρωπο που λαχταράς και τελικά κάπου να κολλάει όλο αυτό.
Και η καρδία σου να ραγίζει…
Να ραγίζει, γιατί δε μπορεί να διαχειριστεί το ότι δε σε έχει.
Κι όλη αυτή η ομορφιά του έρωτα, να μετατρέπεται αυτομάτως σε έναν ανείπωτο πόνο.
Σε ένα βάρος στο στήθος που σε ακολουθεί από το πρωί που ξυπνάς, μέχρι το βράδυ που πέφτεις για ύπνο.
Έτσι ακριβώς νιώθω κι εγώ για σένα.
Κάνω ότι μπορώ για να στο δείξω, να το καταλάβεις.
Χτες το βράδυ προσπάθησα να το διώξω όλο αυτό από πάνω μου.
Σου έδωσα ένα κομμάτι από αυτό.
Με τον τρόπο που μπορούσα.
Με τον τρόπο που μου επιτρεπόταν.
Το είδα στα μάτια σου ότι κατάλαβες.
Τώρα είναι απλά στα χέρια σου.
Είναι δική σου επιλογή.
Θα επιλέξεις να στο δείχνω ή θα επιλέξεις απλά να το ξέρεις;
Δε με ένοιαξε ούτε στιγμή αν θα εκτεθώ.
Έχουμε εκτεθεί και οι δυο μας εδώ και καιρό.
Απλά εγώ επιλέγω να το δεχτώ.
Το ξέρω ότι δυσκολεύεσαι.
Αλλά πάει τόσος καιρός πια.
Πρέπει να πάρεις τις αποφάσεις σου.
Δε θα αντέχω για πάντα.
Και κάποια στιγμή πρέπει να σκεφτείς γιατί.
Γιατί δεν μπορούμε να κρατηθούμε μακριά ο ένας από τον άλλο;
Αν απαντήσεις σε αυτό το γιατί…θα τα λύσεις όλα.
Αλλά πρέπει μόνος σου να το κάνεις γλυκό μου πλάσμα.
Όσο μπορούσα σου έδειξα το δρόμο.
Το δρόμο όμως, μόνος σου θα τον βαδίσεις.
Αν τον βαδίσεις.
Είμαι εδώ.
Θα θέλω να σε βλέπω, να σε νιώθω, να σε αγγίζω.
Κατάλαβε αυτό και θα έχεις καταλάβει τα πάντα.
Περνάει ο καιρός…
Περνάει δύσκολα μακριά σου.
Τελειώνουν κι οι κουβέντες.
Το θέμα είναι να το ζήσουμε πλέον.
Χωρίς πολλά λόγια.
Είναι τόσο απλό εν τέλει.
Η αγκαλιά…
Αχ αυτή η αγκαλιά….
Λέει όλα όσα πρέπει να καταλάβουμε κι όλα όσα δε χρειάζεται να ειπωθούν ποτέ.
Εκεί είναι η ευτυχία.
Σε αυτή την αγκαλιά.
Το νιώθεις.
Το νιώθω.
Κάθε φορά.
Δε στο έχω πει ποτέ. Σ΄αγαπάω.
σχόλια