Τι γελάς, ρε; Δεν ξέρω να πιάνω το όπλο;
Εγώ, τότε, τι θα έπρεπε να κάνω με τον τρόπο που χουφτώνεις ή γλείφεις;
Και ναι, είμαι αγάμητη αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που έχω νεύρα.
Υπάρχουν και άλλα πράγματα που με απασχολούν όσο και αν δεν αντέχεις να το σκέφτεσαι.
Σου μίλησα στη γλώσσα που καταλαβαίνεις αλλά θα αλλάξω ύφος γιατί θα μας διαβάσουν και άλλοι άνθρωποι. Είμαι εξαιρετικά ευγενική με όσους πρωτογνωρίζω.
Δεν πρόκειται για μανιφέστο χειραφέτησης.
Όπως, ούτε εσύ ταυτίζεσαι με όλους του άντρες, έτσι και εγώ. Βέβαια, θεωρώ δεδομένο πως πρέπει να απελευθερωθούν αυτές για να απελευθερωθείς και εσύ.
Κάτσε να σου βγάλω τις χειροπέδες. Μην κάνεις καμία μαλακία!
Ζηλεύω τα ματόκλαδά σου. Εγώ γεννήθηκα χωρίς. Δεν ήθελα τίποτα να σφραγίζει τα μάτια μου. Βγήκαν μερικές εβδομάδες μετά αλλά είναι ίσιες.
Τι έλεγα;
Ναι.
Νομίζεις πως όσο αυτές είναι καταπιεσμένες, εσύ θα απολαύσεις ποτέ το φιλί, τον έρωτα, το μυαλό τους, τη ζωή σου;
Λυπάμαι αγόρι, αλλά δεν μπορείς να απολαύσεις την αξόδευτη ενέργειά τους. Θα την πιεί το χώμα και θα την κάνει λουλούδια.
Όχι, δεν μου αρέσουν οι military άντρες. Δεν προσπαθώ να γίνω ο άντρας που θα ήθελα να έχω. Εμένα μου αρέσουν οι άντρες που μοιάζουν με σύννεφα. Μου αρέσει ο αέρας!
Δεν είμαι όσο αποφασισμένη διακρίνεις. Δεν θα μπορούσα άλλωστε, πάσχω από διάσπαση προσοχής, Μέχρι και η σκέψη μου είναι ελλειπτική, έχω όμως τορνευτό και υπέροχο κώλο, στάθηκα τυχερή σε αυτό.
Α, και αξιολάτρευτη κοιλιά.
Είμαι όμορφη, δεν έχω τον παραμικρό δισταγμό να το δηλώσω. Δεν με νοιάζει η άποψή σου. Αν, βέβαια, δεν άρεσα σε κανέναν άλλον άντρα, θα είχα ένα προβληματάκι, τόσο δα! (γελάει κοιτώντας ψηλά).
Δώσε μου τα χείλη σου να στα φιλήσω.
Αλμυρά, όπως τα φαντάστηκα.
Είσαι ελεύθερος. Εσύ, δεν θα έκανες το ίδιο. Ίσως προσπαθούσες να με βιάσεις. Θα τα κατάφερνες, δεν το συζητώ. Δεν θα έπρεπε όμως.
Δεν υπάρχουν ξέρεις πολλά ιδανικά, όνειρα ακόμα και δουλείες που απαιτούν πέος ή αιδοίο, ζούμε όμως σε μια ιστορική εποχή που νομοθετούν άντρες. Οι γυναίκες είμαστε εξωγήινοι σε έναν πολιτισμό που προοδευτικά ωριμάζει για να μας αφομοιώσει και να τον αφομοιώσουμε. Απλά, εγώ δεν μπορώ να περιμένω να αλλάξει ο πολιτισμός μας. Ξέρω, βέβαια, πως δεν θα προλάβω να ζήσω στις συνθήκες που θα ήθελα αλλά έχω το γονίδιο της πολεμίστριας. Προσοχή, όχι της ηρωίδας. Δεν θα θυσιάσω περισσότερα από όσα αντέχω. Δεν είμαι τόσο ρομαντική.
Αρκετά όμως με τον πόλεμο, άντρας - γυναίκα.
Ξέρεις τι με ηρεμεί;
Να το πω;
Θα το πω.
Με ηρεμεί να παίρνω την μπάλα μπάσκετ του αδελφού μου, να πηδάω τα κάγκελα του δημοτικού σχολείου και να ψυχαναλύομαι σουτάροντας βολές στις μπασκέτες.
Έχω καιρό να το κάνω, ας όψεται η επανάσταση.
Πρέπει να φύγω. Μην πεις στην αστυνομία πως με είδες.
Δεν θα πειράξω κανέναν.
Με λένε Αριάδνη και είμαι από την Νάξο.
Και εσύ! Έλα ρε από που;
Τέλεια! Μακάρι να μας δωθεί η ευκαιρία να τα ξαναπούμε.
Νυχτώνει πρέπει να φύγω.
Πάρε αυτό το χαρτάκι και διάβασε το επιστρέφοντας στον κόσμο σου.
Μου χαμογέλασε ενώ δυο πυγολαμπίδες στριφογύριζαν στα μισόκλειστα μάτια της.
Άναψε ένα σπίρτο και έβγαλε από την ζώνη της ένα πούρο. Τα ζεστά της χείλη το συγκράτησαν. Αποχώρησε συνοδεία της μουσικής των γρύλων.
Ξεδίπλωσα το χαρτί.
«γυναίκες του ανέμου, της βροχής, του κουρνιαχτού,
νιώσαμε το φόβο που κρύβεται καμιά φορά
πίσω από την αγνότητα,
την κούραση πίσω από την καλοσύνη ή την αδιαφορία
πίσω απ’ την υπακοή.
Μα πιο πολύ νιώσαμε την αδυναμία που
κρύβεται πίσω απ’ την κακία.
Συχνά μας άφησαν εκείνοι που αγαπούσαμε
πολλές, πάνω στη τρέλα τους, τους ρίξανε βιτριόλι,
οι πιο πολλές βέβαια κλάψαμε, χτυπηθήκαμε,
μα φροντίσαμε σύντομα να βρούμε έναν άλλον,
γιατί τα χρόνια περνάνε…
Αν μας έβλεπε κανείς το βράδυ, όταν μένουμε μονάχες
και βγάζουμε τις φουρκέτες, τις ζαρτιέρες, και κρεμάμε
στην κρεμάστρα το πανωφόρι κι αυτήν τη βαμμένη μάσκα
που μας φόρεσαν, εδώ και αιώνες τώρα, οι άντρες
για να τους αρέσουμε –
αν μας έβλεπαν, θα τρόμαζαν μπροστά σε τούτο
το γυμνό, κουρασμένο πρόσωπο.»
Τ. Λειβαδίτης, άντρας.
Μου λείπει ήδη η μυρωδιά του ιδρώτα της.
σχόλια