Με ρωτούσε επίμονα: «Τι γεύση έχει η νύχτα;»
Δεν ήξερα τι να απαντήσω.
Μου έρχονταν στο μυαλό ένα σωρό μυρωδιές που μπορούσα να ταιριάξω με τη νύχτα. Γρασίδι και χώμα βρεμένο, σουβλάκι και μπύρα. Αυτή η απροσδιόριστη μυρωδιά του κλιματιστικού που θυμίζει ανεπιθυμητη υγρασία.
Τι γεύση όμως έχει η νύχτα, επέμενε. Ψάχνω να ανασύρω απ΄το μυαλό μου μια γεύση... Είναι γλυκιά, πικρή; Αλμυρή ή στιφή; Έχει την ξυνίλα του λεμονιού; Εθίζει σα τη σοκολάτα; Πόσο ικανοποιεί τις αισθήσεις μου μια πηρουνιά νύχτα;
Τι γεύση έχει η νύχτα σου κορίτσι μου;
Αλμύρα σκέφτομαι μετά από ώρα. Αλμύρα απ΄τη θάλασσα, αλμύρα απ΄τον ιδρώτα. Γεύση ιδρώτα και πνιγμένου αποσμητικού, γεύση κορμιών που αγκαλιάζονται τη νύχτα. Γεύση δυόσμου μπλεγμένου με αλκοόλ. Τον κοιτάω. Είναι δυνατόν να γεύομαι τη νύχτα; Χαμογελά. Και ξάφνου σα να ξεκλειδώνει το μυαλό μου και καταιγίζομαι απο γεύσεις. Γεύσεις καλοκαιρινές, γεύσεις ακραίες, γεύσεις δικές μου, γεύσεις της νύχτας μου.
Γεμιστά, λεμονάδα, σωματικά υγρά, θάλασσα, άμμος, αντιηλιακό, τσίπουρο, αλμύρα, σκόρδο, παγωτό σοκολάτα... Κυρίως αλμύρα όμως. Όταν σκέφτομαι τις νύχτες μου αυτό που γεύομαι πρώτο απ΄όλα είναι η αλμύρα. Η γλυκιά αλμύρα του κορμιού σου.
