Η κυρία Λουκία ή αλλιώς Λούκι Λουκ (όπως συνήθιζα να την κοροϊδεύω) ή πιο απλά η γιαγιά μου. Μια αρκετά παραδοσιακή φιγούρα των ορεινών βουνών. Το μαύρα ρούχα είναι το σήμα κατατεθέν της τα τελευταία είκοσι χρόνια. Μια ένδειξη σεβασμού και μνήμης για τους ανθρώπους τους αγαπημένους της που έχει χάσει.
Ποτέ δεν έδειχνε την λύπη της, ούτε τους φόβους της ούτε είχα συνειδητοποιήσει ποτέ μέχρι πρόσφατα ότι στα 75 χρόνια που ζει είχε σταθεί σαν άνδρας και σαν γυναίκα, σαν μάνα μα και πατέρας, σαν αδερφή μα και σαν ηρωίδα έχοντας περάσει εμφυλίους, χούντα και πολλές απώλειες σε προσωπικό επίπεδο.
Δεν ήταν ιδιαίτερα μορφωμένη, δεν είχε την δυνατότητα. Ήταν όμως ο πιο λογικός και συγκροτημένος άνθρωπος που χω γνωρίσει. Θυμάμαι πως ήταν το άτομο που μου έμαθε και άλλα φαγητά πέραν από τις πατάτες τηγανιτές. Σε μια βόλτα πάνω στο βουνό, όταν είχαμε πάει να ταΐσουμε τις κατσίκες μας (την Μπιρμπίλω, την Μαρίκα, την Κότσο και την Βασιλική) έβγαλε ψωμί και ελιές και μου έδωσε να φάω.
Πολλές φορές αδικούμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. Μας κουράζουν ή νιώθουμε πολύ νέοι για να ασχοληθούμε, έχουμε μεγαλώνοντας άλλα πράγματα στο μυαλό μας.
Σκεφτόμουν την συμβουλή της: «Ποτέ να μην το βάζεις κάτω, σε κάθε περίοδο της ζωής υπάρχει κάτι που δεν λειτουργεί σωστά. Τότε ο πόλεμος, τώρα η κρίση. Θα σκέφτεσαι πως μπορείς να τα καταφέρεις με ότι έχεις.»
Η γιαγιά άρχισε να κουράζεται, δεν έχει πια τόσες κότες, ούτε την Μαργαρίτα την τσαχπίνα γουρούνα που ταΐζαμε. Αν και σήμερα έμαθα κάτι που με χαροποίησε. Η γιαγιά αγόρασε δύο κατσικάκια. Αμέσως ξύπνησαν παιδικές αναμνήσεις, σκέψεις και αναπολήσεις γεμάτες ζωή. Φαντάζομαι ήδη τις βόλτες στο βουνό και το ηλιοβασίλεμα αργά το απόγευμα, όταν επιστρέφαμε σπίτι. Ποτέ νωρίτερα.
