Δεν θα γράψω ψέματα. Η μαμά δεν είχε δίσκους του Elvis ,και ο μπαμπάς δεν ήταν στην επεισοδιακή συναυλία των Rolling Stones στην Αθήνα. Η μαμά ήταν ένα κορίτσι που έκλαιγε όρθιο στο σινεμά με ταινίες της Βούρτση και του Ξανθόπουλου μαζί με άλλες groupies του χτυπημένου απ όλα τα κακά της μοίρας ζεύγους. Ο μπαμπάς άκουγε Μητροπάνο και Καλογιάννη (σ.σ Όταν μια φορά ανακάλυψα μια κασέτα του δεύτερου στο αυτοκίνητο ,έμεινα με ανοιχτό το στόμα .Είναι δυνατό ο μπαμπάς να άκουγε αυτές τις γλυκερές μπαλάντες ;).
Έτσι και εγώ δεν είχα την ευτυχία να «ανακαλύψω τους σκονισμένους δίσκους του πατέρα μου και να αλλάξουν για πάντα την ζωή μου» όπως λένε οι ηθοποιοί της τηλεόρασης στις συνεντεύξεις τους. Αφέθηκα ελεύθερος χωρίς μουσικές αναφορές από τα 60’s να ακούω τον σταρ της εφηβείας μου Micheal Jackson .Αργότερα έτρεχα στις εκκλησίες τον Απρίλιο(που λέει ο λόγος) να ανάβω κεριά για να συγχωρεθεί η ψυχή του Cobain.Ταυτόχρονα κυλούσα στην ηλεκτρονική σκηνή με σηκωμένα τα χέρια ψηλά στον ουρανό λες και θα με έσωζαν οι Orbital .Κατέληξα στο trip hop.Βυθιζόμουν μέρα με τη μέρα στα αστικά παραμύθια των massive attack ,των portishead και του Tricky.
Σε όλα αυτά ο Elvis ήταν απών .Διάβαζα σε συνεντεύξεις ξένων συγκροτημάτων πόσο βαθιά τους είχε επηρεάσει και αναρωτιόμουν αν το έλεγαν επειδή έπρεπε να το πουν ή αν όντως ήταν αλήθεια. Ούτε είχα μπει στον κόπο να ψάξω την δουλειά του. Τα κομμάτια του αραιά και που έφταναν στα αυτιά μου ,όταν οι παραγωγοί διάλεγαν την ασφαλέστερη λύση για το κλασσικό κομμάτι της ημέρας. Στα club της επαρχίας οι djs έπαιζαν τα κομμάτια του πετσοκομμένα λίγο πριν αρχίσουν τα ελληνικά.
Στις παρέες το όνομα του το ανέφερα όταν αυτό που άκουγα ήταν εξωφρενικό λέγοντας την γνωστή φράση «Ναι καλά και ο Elvis ζει τον είδα στην γωνία»Όμως πριν μερικές μέρες έπεσε στα χέρια μου το cd που έδωσαν « Τα Νέα» . Ευτυχώς με αυθεντικές εκτελέσεις των κομματιών του και χωρίς τις τσιρίδες των κοριτσιών από κάποιο live να καλύπτουν τα φωνητικά.
Έμεινα! Το Heartbreak hotel σε κάνει να θες να κουνήσεις τους γοφούς καθώς οδηγείς. Τα Don’t be cruel και Teddy Bear είναι εθιστικά .Ξανά και ξανά μέχρι να λιώσουν. Στο Tutti Frutti νομίζεις ότι τελικά δεν πας στην δουλειά αλλά σε κάποιο 60’s πάρτυ . Και όταν φτάνεις με το καλό στο As long as I have you θες να αρραβωνιαστείς (ρετρό εε;) την πρώτη γυναικά που θα συναντήσεις μπροστά σου μόνο και μόνο επειδή φοράει φόρεμα και μασάει βαριεστημένα τσίχλά. Τέλος πάντων respect Elvis έστω και καθυστερημένα
Υ.Γ1Την τελευταία φορά που είδα τον Elvis ήταν πριν δυο χρόνια Παρασκευή βράδυ στα red lights .Δεν είμαι όμως σίγουρος ,μπορεί να ήταν κάποιος τύπος που απλά πήγαινε σε θεματικό πάρτυ και ήθελε να μπερδέψει το κοινό. Δεν τον ρώτησα
ΥΓ2Πέρασα από τόσα μουσικά είδη για να καταλήξω στα κομμάτια του Elvis .Μα τι έκανα λάθος ;
σχόλια