(σκόρπιες σκέψεις για τον θάνατο του Dash Snow)
Με το που διάβασα για το θάνατο του Dash Snow πριν μερικές μέρες στην lifo , αν και δεν γνώριζα τίποτα για αυτόν ,έπεσα σε ένα «τρελό» σερφάρισμα για να μάθω περισσότερες λεπτομέρειες . Το ψεύτικο ενδιαφέρον που μας πιάνει τόσο στην πραγματική όσο και στην εικονική ζωή για τον θάνατο του άλλου όταν είναι νέος , περιθωριακός και ταλαντούχος.
Στην συνέχεια κόλλησα με τις δουλειές του όπως είχα εθιστεί πριν χρόνια με τις φωτογραφίες του Clark και της Goldin στο περιοδικό 01. Η έκλυτη ζωή .Το περιθώριο των μαστουρωμένων νιάτων . Το αλκοόλ και οι άδοξοι έρωτες .Η υπόγεια ζωή στις μητροπόλεις του κόσμου.
Ο Snow πήγαινε βέβαια το θέμα ένα βήμα πάρα πέρα . Δεν σου άφηνε περιθώρια να αισθανθείς λύπη για τους πρωταγωνιστές των ιστοριών του (όπως συνέβαινε με τα πρόσωπα –σάκους του μποξ της Goldin) αλλά μόνο ζήλια. Οι νεαροί ήρωες έπαιρναν μέρος σε ένα πάρτι που εσύ δεν ήσουν καλεσμένος
Τις προάλλες συζητούσα ,με ένα φίλο θαυμαστής και αυτός του Clark που μόλις είχε παραγγείλει τα άλμπουμ του από το Amazon, για την έλξη που μας ασκεί το underground .
Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι το «μπανιστήρι» σε αυτόν τον υπόγειο κόσμο είναι το άλλοθι μας για την «κανονική» ζωή που ζούμε(σ.σ πρωινές δουλειές , λογαριασμοί κ.τλ) και ότι η πραγματικά περιθωριακοί τύποι δεν κοιτάνε αυτό τον κόσμο αλλά είναι μέσα σε αυτόν
Ίσως τελικά το να είσαι περιθωριακός να οφείλεται μάλλον σε κάποιο ζαβό γονίδιο και να μην μπορείς να κάνεις αλλιώς.
Υ.Γ1
Ενδιαφέρον άρθρο του 2007 από το New York Art για την ζωή του καλλιτέχνη και των φίλων του http://nymag.com/arts/art/profiles/26288/
Υ.Γ 2
Θα ήταν ενδιαφέρον να υπήρχε μια πατέντα που να την ακολουθούν οι ταλαντούχοι νέοι άνθρωποι χωρίς να καίγονται. Δεν θα ήταν όμως ξενέρωτο ;Μήπως έχουμε ανάγκη και από αυτούς για να μας υπενθυμίζουν την ματαιότητα αυτού που ζούμε ;
Υ.Γ3
Όταν με πιάνει η παραφιλοσοφία μου έρχεται να τα κάνω όλα delete .Αλλά ας το ανεβάσω…
σχόλια