Έχω μία φίλη που ερωτεύεται τα πάντα, από την ιδέα του έρωτα ως τα πλακάκι της κουζίνας της. Με την ψιλή σφυριχτή φωνή της πάντα μου λέει «μωρέ Νανσούλα μου ξέρεις πώς είμ’ εγώ, κωλοζυγός. Δεν μπορώ να λειτουργήσω αν δε δω έρωτα παντού». Την αγαπώ για την παλαβομάρα της, όπως και όλοι οι φίλοι μας δηλαδή, αλλά δεν είμαι σίγουρη αν το σύστημα αξιών της είναι δόκιμο στην εποχή μας. Ενθουσιάζεται με σχεδόν παιδικό τρόπο, πέφτει με τα μούτρα, και όταν τα σπάει ο χρόνος αποθεραπείας είναι αντιστρόφως ανάλογος της αξίας που έπρεπε να δίνει. Πρόσφατα μού ζήτησε να της δημοσιεύσω αυτό που ακολουθεί, όσο κι αν της επέμεινα ότι μπει δεν μπει, το ενδιαφερόμενο πρόσωπο είναι τόσο παιδί του συστήματος και του ωφελιμισμού, που αμφιβάλλω αν θα συγκινηθεί, αμφιβάλλω αν διαβάζει καν κάτι άλλο πέρα απ’ το «Κεφάλαιο» και τη «Ναυτεμπορική» και αμφιβάλλω αν διαβάζει και το μπλογκ μου, αλλά ας είναι. Αν αυτό την κάνει καλά, με κάνει και μένα.
«Αν έταζες τον κόσμο πως θ’ αλλάξεις για μένα, θα’ μουνα σίγουρη θα γίνει.
Κι αν υποσχέσεις έπαιρνα γι’ αστέρια,κι αυτό θα σου ’λεγα καρδιά μου θα το κάνεις.
Μα έφυγε εκείνη η πρώτη θέρμη.Κι ο κόσμος μίκρυνε στα μάτια σου θαρρώ,
μωρό μου μίκρυνα κι εγώ μαζί με όλους και οι υποσχέσεις φύγανε με της βροχής τον ήχο.
Μήνας που χάθηκες ή χρόνια? Χαμήλωσα πολύ και δεν σε είδα.
Χαιρέτησα μονάχα τη σκιά σου,σκούρα, γυμνή, σέρνεται ακόμα στο μυαλό μου.»
Εγώ πάλι Φ. μου, πες με πιο πεζή, θα του αφιέρωνα το ακόλουθο, το οποίο μπορείς και να τραγουδάς κατά το γνωστό –υπέροχο- τραγούδι που για χάρη σου βεβήλωσα: «Προσωπικά, εγώ τρελαίνομαι, το προσκοπάκι του να είσαι και να φαίνεσαι, προσωπικά, είναι για κλάματα, με τέτοιους τρόπους θα’ ναι μόνος στα γεράματα. Προσωπικά, να πάει στο διάολο, δεν θα μας λείψει όταν καίγεται στο άπειρο, προσωπικά είν’ ένα νούμερο, είν’ ένας τρόμπας, ένα θέατρο κινούμενο»
Γκέγκε? Σε φιλώ γλυκά. Και να μη στενοχωριέσαι.
σχόλια