Θαυμάζω τις εκδόσεις Penguin. Πιστεύω πως εκεί, στα γραφεία αυτού του οίκου επιτελείται καθημερινά ένα θαύμα. Η εκδοτική στρατηγική τους είναι ένα παγκόσμιο case study που αναιρεί όλα όσα πιστεύουμε για τους κλασικούς, τα σπουδαία κείμενα του παρελθόντος και την δυσκολία τους να διεισδύσουν στο σύγχρονο κοινό. Στον Penguin έχουν καταφέρει όχι μόνο να ανανεώνουν σχεδόν ετήσια το κοινό που αγοράζει Κλασικούς, αλλά να τα κάνουν και μόδα. Οι σειρές Great Ideas, Great Loves, Great Journeys που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία έξι χρόνια είναι μοναδικές ανθολογίες σπουδαίων κειμένων δοσμένες με νέο τρόπο, νέες μεταφράσεις, εισαγωγικά κείμενα που δικαιολογούν την ύπαρξή τους στο σήμερα και κυρίως τον πιο μοντέρνο, fun, και ιδιοφυή σχεδιασμό εξωφύλλων που έχουμε δει τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν είναι τυχαίο πως οι σχεδιαστές που έχουν φιλοτεχνήσει αυτές τις σειρές έχουν πάρει παγκόσμια βραβεία, και βεβαίως έχουν επηρεάσει τον εκδοτικό κόσμο όσο κανείς άλλος. Ίσως σε κάποιο άλλο post να σας δώσω μερικά εκδοτικά παραδείγματα που φανερώνουν την έντονη επιρροή του «στιλ-penguin» στις εκδόσεις. Παράλληλα, το συνεχές επαναλανσάρισμα μεγάλων κλασικών μυθιστορημάτων κυρίως, κατάφερε να κρατήσει, τουλάχιστον στο Δυτικό Κόσμο, αμείωτο το ενδιαφέρον για τους μεγάλους συγγραφείς. Καταθέτω στο δικαστήριο (!) πως έχω αγοράσει το ίδιο μυθιστόρημα τρεις φορές απλά και μόνο επειδή το νέο εξώφυλλο που ετοίμασαν στην Penguin ήταν τόσο ωραίο που άξιζε να το έχεις στη βιβλιοθήκη σου. Σημειώνω πως οι τιμές τους είναι πολύ χαμηλές συνήθως. Με πέντε ευρώ, μπορείς να διαβάσεις ας πούμε τον Μεγάλο Γκάτσμπυ, με το ωραιότερο εξώφυλο που μπορείς να φανταστείς. Πρόσφατα ο creative director του Penguin, κ. John Buckley μίλησε εδώ για την εκπληκτική επετειακή έκδοση για τα 75 χρόνια του οίκου, η οποία περιέχει τη διαδικασία πίσω από τη δημιουργία 75 εξωφύλλων που έχουν εκδοθεί. Ιδιοφυία, απλότητα, πολλή δουλειά.
Το μεγαλύτερο δώρο της φετεινής άνοιξης είναι η νέα σειρά που μόλις έχει κυκλοφορήσει με το γενικό τίτλο «Great Food». Πρόκειται για μια ανθολόγηση κειμένων και συνταγών από μερικούς από τους σημαντικότερους food writers των τελευταίων 400 ετών. Ομολογώ πως πολλούς δεν τους γνωρίζω. Το πρώτο που με συνεπαίρνει είναι βεβαίως τα εξώφυλλα. Αν όχι για οποιοδήποτε άλλο λόγο, θα ήθελα να έχω όλα τα βιβλία αυτής της σειράς απλά και μόνο για να τα κοιτάω και να γεμίζω αισιοδοξία. Πέραν του θετικού καλλιτεχνικού σοκ όμως, η σειρά αυτή περιέχει μερικά γαργαλιστικά διαμάντια. Διαβάζω στο blog της Pen Vogler εδώ όλα όσα χρειάζομαι για να πειστώ να παραγγείλω όλη τη σειρά. Η Pen είναι υπάλληλος στις εκδόσεις Penguin και αποφάσισε να μαγειρεύει διαβάζοντας τη σειρά Great Food και να καταγράφει τις περιπέτειες της, τις οποίες διανθίζει με εξαιρετικές πληροφορίες για τους συγγραφείς των βιβλίων. Μαθαίνω λοιπόν τη συνταγή για το ψάρι του Πικάσο της Alice B. Toklas (Murder in the Kitchen) ένα λαβράκι σερβιρισμένο με σφιχτά αλεσμένα αυγά (κρόκοι-ασπράδια χωριστά), τρούφα, ρόζ (!) και λευκή μαγιονέζα και ψιλοκομμένα βότανα και μια άλλη συνταγή της όπου με μια σύριγγα κάνει ενέσεις κονιάκ σε ένα αρνίσιο μπούτι. Γελάω με τη φράση του σημαντικότατου Ιταλού συγγραφέα του βιβλίου La scienza in cucina e l’arte di mangiare bene (1891) Pellegrino Artusi που λέει με χιούμορ: “Let’s leave to the English the taste for eating boiled vegetables without any seasoning, or at the most with a little butter; we southern types need our food to be a little more exciting”. Φράση που ενέπνευσε και τον τίτλο της συγκεκριμένης έκδοσης! (Exciting food for the southern types). Η ιέρεια της Μεσανατολίτικης κουζίνας Claudia Roden γράφει μια καινούρια εισαγωγή στο βιβλίο της σειράς (A Middle Eastern Feast) με επιλογή από τις συνταγές της. Η Roden με το βιβλίο της Book of Middle Eastern Food (1968), σύστησε στους Άγγλους το μαγικό κόσμο της κουζίνας του Μαρόκο, της Αλγερίας, της Αιγύπτου, της Βηρυτού. Η blogger μαγειρεύει ψάρι ψητό με μαρινάδα από βότανα και μπαχαρικά και Ιμάμ. Μαθαίνω για τις πολύπλοκες συνταγές του Αλέξανδρου Δουμά (From Absinthe to Zest), τις εμπειρίες του σεφ Alexis Soyer (η blogger τον περιγράφει ως τον Jamie Oliver της εποχής) που έγινε μάγειρας στον πόλεμο και εκσυγχρόνισε τα μενού του στρατού αλλά και την τεχνολογία στις στρατιωτικές κουζίνες, καθώς και μια συνταγή για Kidney Toast. Χαμογέλασα με την προτροπή του σεφ να «καμουφλάρει» κανείς τα νεφρά με λίγο τριμμένο τυρί και αλεσμένη φρυγανια διότι «Let’s face it! They are not beautiful!». Για τα κείμενα του Μπριγιά – Σαβαρέν (The Pleasures of the Table) θα παραθέσω μόνο αυτό: “Whoever says ‘truffles’ utters a great word which arouses erotic and gastronomic memories among the skirted sex, and memories gastronomic and erotic among the bearded sex.”
Kαι να κλείσω αυτό το post της επιστροφής στην Καλοπέραση εκφράζοντας τον απόλυτο θαυμασμό μου για την blogger-υπάλληλο του Penguin. Τα χαλαρά κείμενα της, μέσα από τα οποία καταγράφει τις αποτυχίες της στο να εκτελέσει σωστά τις συνταγές του παρελθόντος, είναι κεντημένα με χιούμορ και γνώση. Και βεβαίως το μπλογκ της κάνει την καλύτερη διαφήμιση σε αυτή τη σειρα. Διότι με το ύφος που παρουσιάζει τα βιβλία, δεν σου αφήνει άλλη επιλογή, από το να βουτήξεις στον απέραντο κόσμο των Food Writers και να μείνεις εκεί μέχρι να φτιάξεις σωστά εκείνη τη χορτόπιτα από τα παλάτια των Τυδώρ που προτείνει ο Gervase Markham στο βιβλίο του The Well Kept Kitchen.
Καλό απόγευμα.
σχόλια