ΠΕΡΑ ΚΙ ΑΠ' ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
κείμενο – φωτογραφία: Λευτέρης Δεβεράκης
Τις βρήκα πριν λίγο καιρό κρυμμένες σε μιαν αποθήκη. Σα παραπονεμένες. Πέτρες της υπομονής. Βότσαλα, που χε μαζέψει με τα ίδια του τα χέρια ο πατέρας μου. Από διακοπές. Τα κύματα που τις έλουζαν ήσαν μια μνήμη καλά φυλαγμένη μέσα τους. Ίσως να ήμουν παιδί ή έφηβος τότε. Όλο το απόγευμα τις φρόντιζα.
Πως είναι να κοιτάς από ψηλά;
Με τις πρωινές ακτίδες ίσως σχηματίσουν ένα χαμόγελο, που θα φτάσει πέρα κι απ' τον ουρανό. Για σένα, πατέρα μου.
