Προσοχή! Παρακάτω αναφέρομαι σε αυτά που μου τη σπάνε στην αντιμετώπιση της συνουσίας από Έλληνες και Ελληνίδες. Το κείμενο περιλαμβάνει φρασεολογία λιμανιού. Οι ανήλικοι αναγνώστες παρακαλούνται να ακολουθήσουν το παρακάτω λινκ:
Εσύ που δεν ακουλούθησες το λινκ έστω από περιέργεια,
α) κακώς
β) τέλος πάντων, μπορείς να συνεχίσεις:
Στο γυμνάσιο είχα μια συμμαθήτρια, κλασική περίπτωση «θα ήταν όμορφη με δίαιτα και αισθητική». Το πλαδαρό κρεατωμένο σώμα όμως, δεν συνδυάζεται με ‘ξώκοιλα όσο και αν «δεν είναι κλεμμένο», όπως χαρακτηριστικά απάντησε σε σύσταση του μαθηματικού για την εμφάνιση της. Το θέμα όμως είναι το εξής: αν και θεωρητικά όλα τα αγόρια την σνόμπαραν θεωρώντας την μπάζο, αν υπήρχε σεξόμετρο, η συγκεκριμένη κοπέλα θα χρειαζόταν πολύ συχνά σέρβις. Για να το καταστήσω πιό σαφές, χρησιμοποιώντας άλλον έναν παραλληλισμό που μόλις εμπνεύστηκα, αν οι φαλλοί ηταν λαχανικά, η κοπελιά θα ήταν βίγκαν.
Αυτό, αλλά και πολλά παρόμοια πραδείγματα, επιβεβαιώνουν την ιδέα για την οποία μάχομαι εδώ και χρόνια: όσο και αν οι άντρες το παίζουν επιλεκτικοί γαμιάδες και εξετάζουν με το υποδεκάμετρο την οποιαδήποτε κοπέλα χαρακτηρίζοντας μέτρια ακόμα και διάφορα μοντέλα, όλοι θα ενδώσουν στην χοντρή, λιπαρή, τριχωτή Μαλάμω, όταν αυτή τους το δώσει στο πιάτο. Ακόμα και οι πιο φανατικοί διώκτες αυτής της ιδέας έχουν τουλάχιστον ένα μελανό (no, no, no!) σημείο στο σεξουαλικό τους βιογραφικό. Μπορεί τα κονσερβοποιημένα ντολμαδάκια του λιντλ να μην είναι ό,τι πιο υγιεινό αλλά ποιός κάθεται να μαγειρεύει! Για αυτό λοιπόν, όλοι εσείς οι δύσκολοι εραστές, φάτε την κονσερβούλα σας και να είστε και ευχαριστημένοι που σας στοίχισε τόσο λίγο.
Δεν πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που οι γυναίκες (καίγοντας σουτιέν σύμφωνα με αφηγήσεις) κέρδισαν τα δικαιώματα που χαίρονται σήμερα. Δικαιώματα όχι μόνο πολιτικά αλλά και σεξουαλικά. Το ερώτημα εδώ είναι κατά πόσο όντως τα χαίρονται. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω ακούσει, μια κοπέλα να χαρακτηρίζει τσούλα κάποια άλλη που χαίρεται «το σημαντικότερο πράγμα που μας έχει δώσει ο Θεός - τον έρωτα»[1]. Προσωπικά θαυμάζω τις γυναίκες που είναι αρκετά ακομπλεξάριστες και σίγουρες για τον εαυτό τους ώστε να διεκδικούν αυτό που θέλουν, όταν το θέλουν, χωρίς να φοβούνται για το αν ο γκόμενος τις χαρακτηρίσει «εύκολες» και η αγάμητη φίλη, «τσούλες».
Αντίστοιχα δεν μπορώ να καταλάβω προς τι όλες αυτές οι διαβουλεύσεις με τις φίλες, όταν κάποια κοπέλα προσπαθεί να προσεγγίσει κάποιον ερωτικά. Όλη αυτή η μηχανοραφία για το πώς θα εκδηλωθεί το ενδιαφέρον, αργότερα η αγωνία για το αν αυτός «έλαβε το μήνυμα» και τέλος η διαπίστωση ότι αυτός είναι γκέι, αφού δεν ανταποκρίθηκε στο χτύπημα στην πλάτη ή το κέρασμα τσίχλας, είναι συμπεριφορά που δικαιολογείται μόνο σε δωδεκάχρονο. Τα τελευταία 20 χρόνια, εφευρέθηκε το ίντερνετ, καταργήθηκαν τα σεμεδάκια άλλαξε η πλατεία Ομονοίας – ε, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έμεινε ίδιο το κλισεδάκι «ο άντρας είναι κυνηγός». Αν στα γκούντις παραγγείλεις κάτι μεγάλο, κρεατώδες και ζουμερό, δύσκολα θα καταλάβουν ότι θέλεις μπέργκερ. Για αυτό ζητήστε αυτό που θέλετε ευθέως, ακόμη και αν θεωρηθείτε «τσούλα» - τουλάχιστον δεν έχετε την κοινωνία για νταβατζή.
[1] Πορνοσταρ (1984), Ηδονοβλεψιας, Αθήνα
*Ψάχνοντας στα άλμπουμ μου δεν μπόρεσα να βρω κάποια φωτογραφία που να έχει να κάνει με το σεξ, οπότε παραθέτω μια τυχαία από βόλτα μου στη λαχαναγορά.
σχόλια