Πόσο εύκολο ειναι να ονειρεύεσαι στην Ελλάδα του τέλματος, της παράλυσης και του παγερού τίποτα; 'Δύσκολο έως ακατόρθωτο' θα βιαστούν κάποιοι να μου πουν. Μία περιήγηση στο διαδίκτυο θα σας πείσει. Δεκάδες κείμενα καθημερινά αναφέρονται στη μετανάστευση και την αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Αλλά και έξω, στο δρόμο, ακούω αρκετές φορές τις λέξεις 'μετανάστευση', 'απογοήτευση', 'χαμένα όνειρα'.
Δεν θα προσπαθήσω να ωραιοποιήσω την κατάσταση της σημερινής Ελλάδας με τις συνεχής μειώσεις, την ανεξέλεγκτη φορολογία, την ανεργία που παίρνει ολοένα και περισσότερο δραματικές διαστάσεις, τους άστεγους που συναντώ καθημερινά στα στενά του κέντρου και τις χοντροδεξιές τεχνικές. Ούτε είμαι κατά της μετανάστευσης. Τη σέβομαι απόλυτα σαν επιλογή. Εφόσον προσπαθήσεις, αγωνιστείς για την πατρίδα σου, τον τόπο που μεγάλωσες, δέθηκες μαζί του και ονειρεύτηκες. Μόνο τότε. Όχι με τη μορφή φυγοπονίας. Σαν την εύκολη λύση.
Υπάρχει και η άλλη επιλογή. Που αντιτίθεται σε αυτή των απαισιόδοξων/ μηδενιστών. Υπαρχει η επιλογή της προσωπικής προσπάθειας για αλλαγή. Προτού η μελλοντολογία και η ανάγνωση μαγικών σφαιρών απο ορισμένους γίνει πραγματικότητα. Γιατί σε αυτόν τoν μακρύ δρόμο θα ξεχωρίσουν οι πραγματικά αισιόδοιξοι απο τους απαισιόδοξους. Εκείνοι που θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν ακόμη και αυτό το λίγο που τους απέμεινε, που θα μετρηθούν με το φόβο και τη μοιρολατρία και θα ανακαλύψουν πως είναι δυνατότεροι. Εκείνοι που θα ξεχυθούν στο δρόμο και θα υψώσουν τη φωνή ελπίζοντας πως θα ακουστεί, που θα βρουν το κουράγιο και δε θα πετάξουν λευκή πετσέτα, αλλά θα παίξουν τα όποια φύλλα έπεσαν στα χέρια τους μέχρι τελους. Εκείνοι που έπειτα απο αρκετή προσπάθεια, υπομονή και επιμονή θα προσφέρουν στον εαυτό τους το δώρο της προσωπικής συμμετοχής στην αλλαγή και την ελπίδα. Θα είναι άραγε πολλοί;
σχόλια