Κάποτε ο Στίβεν Σπίλμπεργκ είχε πει μια μεγάλη κουβέντα: «Όταν πάω σινεμά θέλω να διασκεδάζω. Αν είναι να προβληματιστώ, διαβάζω ένα βιβλίο». Ή κάπως έτσι...
photo Πάνος Μιχαήλ
Γι’ αυτό και οι αγαπημένες μου ταινίες είναι κατά κανόνα κωμωδίες. Μπορεί αυτό να επιβεβαιώνει το έλλειμμα κουλτούρας, που διάφοροι φίλοι μου προσάπτουν, αλλά νομίζω ότι το γέλιο θέλει ιδιαίτερη τέχνη για να προκληθεί. Όπως και να έχει το πράγμα, δύο πράγματα δεν κατάλαβα ποτέ στην ζωή μου. Το ένα είναι η κριτική κινηματογράφου· είτε αυτή είναι δημοσιευμένη, είτε μετά, στο μπαρ...
Οι 10 αγαπημένες μου λοιπόν ταινίες είναι:
Life of Brian του Terry Jones
Έξοχη παρωδία των χριστιανικών μύθων και θρύλων για την ζωή του Ιησού από την Ναζαρέτ. Η ιδιοφυϊα των δημιουργών (Monty Pythons) κατάφερε να μην προσβάλει τα αισθήματα εκατομμυρίων θρησκευόμενων σε ολόκληρο τον κόσμο. Αφηγείται την ζωή του Μπράιαν, ενός συνομήλικου του Ιησού ο οποίος σταυρώνεται κατά λάθος.
The Odd Couple του Gene Saks
Όταν ένας υποχονδριακός, μανιώδης με την καθαριότητα, νοικοκύρης (Τζακ Λέμον) αποφασίζει να μοιραστεί το μεγάλο διαμέρισμα με τον φίλο του (Γουόλτερ Ματάου), ο οποίος είναι γυναικάς, ρεμάλι, ανοικονόμητος, όλα μπορούν να συμβούν. Και με την πένα του Νιλ Σάιμον όλα συμβαίνουν.
The Front Page του Billy Wilder
Το ίδιο δίδυμο ηθοποιών αναβιώνουν ένα παλιό αριστούργημα του 1931. Ένας δαιμόνιος ρεπόρτερ (Τζακ Λέμον) έχει μπουχτίσει από την δημοσιογραφία και αποφασίζει να νυμφευθεί και να εγκαταλείψει το Σικάγο. Ο αρχισυντάκτης του όμως και οι περιστάσεις (Γουόλτερ Ματάου) τον πείθουν για ένα τελευταίο ρεπορτάζ.
Amici Miei (οι Εντιμότατοι Φίλοι μου) του Mario Monicelli
Η ιδανική αντροπαρέα. Ένας δημοσιογράφος, ένας αρχιτέκτονας, ένας μπάρμαν, ένας χειρούργος και ένας φτωχός και κόμης, κάνουν χοντρές φάρσες, προσπαθώντας πιθανότατα να συντηρήσουν την νιότη τους. Εξίσου καλές είναι και οι 2 συνέχειες που ακολούθησαν.
Arthur του Steve Gordon
Ο Ντάντλεϊ Μουρ στα καλύτερά του. Ο μπεκρής γόνος μιας καλής οικογένειας ζει για να κάνει φάρσες. Οι δικοί του θέλουν να τον παντρέψουν με την κόρη ενός άλλου μεγαλοεπιχειρηματία. Αυτός όμως γνωρίζει την Λίζα Μινέλι. Χαζοκωμωδία, θα πουν πολλοί, με το απαραίτητο happy end, αλλά το γέλιο που προσφέρει πολύτιμο.
«Κάτι κουρασμένα παλικάρια» του Ντίνου Δημόπουλου
Η ιστορική ατάκα του Διονύση Παπαγιανόπουλου στον μπερμπάντη φίλο του Δημήτρη Κωνσταντάρα, «Την χούφτωσες; Την χούφτωσες;» είναι η πιο γνωστή. Αλλά ολόκληρη η ταινία είναι ένα ρεσιτάλ ηθοποιίας και προσφέρει άφθονο γέλιο.
«Υπάρχει και φιλότιμο» του Αλέκου Σακελλάριου
Δεν χρειάζονται πολλές συστάσεις για την περιπέτεια του υπουργού Μαυρογιαλούρου (επονομαζόμενου και «Ντάντι»). Τότε υπήρχε φιλότιμο και παραιτήσεις. Το εκπληκτικό είναι πως κάθε φορά που την βλέπω υπάρχει και μια διαφορετική ανάγνωση, δηλαδή νέες ευκαιρίες να γελάσω.
Matrix των Andy Wachowski, Lana Wachowski
Δεν είναι κωμωδία, αλλά είναι η πιο ιδιοφυής ιδέα στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας. Οι άνθρωποι είναι αιχμάλωτοι των μηχανών και η τελευταία πηγή ενέργειάς τους. Είναι ναρκωμένοι και συνδεδεμένοι με ένα τεράστιο πρόγραμμα που αναπαριστά την καθημερινή τους ζωή. Υπάρχουν όμως και αντιστασιακοί που μπαινοβγαίνουν στο πρόγραμμα και προσπαθούν να το καταστρέψουν.
Αυτές οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας -όπως και οι καλές κωμωδίες- είναι κάτι σαν τις μη-ευκλείδειες γεωμετρίες. Χτίζουν σε «παράλογα» αξιώματα συνεκτικά οικοδομήματα. Φτιάχνουν άλλους κόσμους που μπορεί να είναι παράλογοι, αλλά έχουν εσωτερική λογική.
Κι αυτή είναι η διαφορά του ιδιοφυούς από τον παράφρονα καλλιτέχνη ή τον δήθεν καλλιτέχνη. Και οι δυο χτίζουν «παράλογους κόσμους», αλλά ο κόσμος του πρώτου έχει πειραγμένο μόνο το πλαίσιο των αξιωμάτων, ενώ από τον κόσμο του δεύτερου λείπει η εσωτερική συνοχή.
2001 Space Odyssey του Stanley Kubrick
Η επική δημιουργία του Στανλεϊ Κιούμπρικ που άνοιξε νέους δρόμους στην επιστημονική φαντασία. Η περιπέτεια της γνώσης από την προϊστορική εποχή μέχρι την εποχή του διαστήματος. Εντυπωσιακή είναι η μεταφορά δια του μονόλιθου της προόδου της γνώσης.
All that Jazz του Bob Fosse
«Sex, drugs and Musical» θα μπορούσε να είναι ένας πιασάρικος τίτλος.
Πιο κουλτουριάρικος θα ήταν «Ξορκίζοντας τον θάνατο».
Το τέλος ενός ιδιοφυούς και αυτοκαταστροφικού σκηνοθέτη του Μπρόντγουεϊ δίνεται από τον Μπομπ Φόσι σαν ένα απίστευτο μιούζικαλ. Και ο θάνατος σαν ο τελευταίος ξέφρενος χορός (μας).
σχόλια