Ελπίδα.. ο δεύτερος καλύτερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Η κολλητή του αγοριού μου που θα γίνει άντρας μου, η κουμπάρα μας. Είναι σοκαριστικό να διαβάζεις σε διαδικτυακό ιστότοπο το θάνατο του φίλου σου, ενώ καθημερινά διαβάζεις για τόσα συγκλονιστικά που συμβαίνουν στον κόσμο.
Η Ελπίδα ζούσε τη ζωή της όσο καλύτερα μπορούσε, με τις ατυχίες που της προέκυψαν στην πορεία, στάθηκε όρθια και όχι μόνο. Υπερδραστήρια, καλοσυνάτη, ανιδιοτελής. Όποτε ερχόταν σπίτι έβγαζε τα παπούτσια της (θυμάμαι την πρώτη φορά το πόσο αγχώθηκα μη τυχόν και μαυρίσουν οι κάλτσες της!!). Μας μιλούσε για τα ταξίδια της με τα ιστιοπλοϊκά, σαν να μας έλεγε ότι πήγε για καφέ στην πλατεία και εμείς, με το στόμα ανοιχτό ακούγαμε και ταξιδεύαμε..
Ιστιοπλόος, και όχι μόνο, η Ελπίδα κατ' επάγγελμα, δουλευταρού και άτυχη. Ετών 29.
Ο λόγος που μοιράζομαι το χαμό της είναι γιατί θα πρέπει να εκτιμούμε κάθε λεπτό που περνάει, αυτό που θεωρούμε δεδομένο. ΤΗ ΖΩΗ. Πνιγμένοι στα προβλήματα, στη ματαιοδοξία και στις ανάγκες που έχουμε δημιουργήσει, ξεχνάμε να ΖΗΣΟΥΜΕ.
Η Ελπίδα, στις 23.04.2014, ελπίζω να συναντήθηκε τελικά με το Γιώργο της, που τόσο της έλειπε
