Η ζωγράφος Φρίντα Κάλο και η συναρπαστική ζωή της, η οποία ήταν άμεσα πλεγμένη με το έργο της και η οποία ακατάπαυστα ανατροφοδοτεί τον μύθο της ύστερα από τον θανατό της το 1954, αποτελεί όλα αυτά τα χρόνια πεδίο συνεχούς ενασχόλησης.
Είτε μιλάμε για τη πλευρά των θαυμαστών της, είτε για όσους από τον χώρο της τέχνης επιχείρησαν να καταδυθούν μέσα στην άβυσσο της περσόνας της προσπαθώντας να ανασύρουν όψεις και μυστικά τα οποία όσο ζούσε δεν είχαν εξετασθεί.
Δεν θα είναι υπερβολή να ισχυριστούμε πως σε περιπτώσεις σαν της Κάλο η δυναμική της περσόνας τους κάποιες φορές επισκιάζει την αξία του έργου τους. Κάπως σαν να εισβάλλει σαρωτικά στο επίκεντρο και να ξεπερνά την αιώρηση της τέχνης τους.
Δεν είναι απαραίτητα αρνητικό ωστόσο, όταν το πρόσωπο έχει συνείδηση της στιγμής και γνωρίζει ότι το τελικό αποτέλεσμα που θα το συνοδεύει θα βασίζεται στην βαθύτερη ουσία του.
Αυτές τις σκέψεις έκανα καθώς κοιτούσα υλικό από μια έκθεση που ανεβαίνει αυτές τις μέρες στην Αμερική με τίτλο Frida Kahlo: Her Photos και στην οποία ο θεατής έχει την ευκαιρία να περιπλανηθεί σε άγνωστες μέχρι τώρα φωτογραφίες της ζωγράφου οι οποίες καλύπτουν ένα ευρύ χρονικό φάσμα. Σύμφωνα με τους διοργανωτές η διαλογή των περίπου 460 φωτογραφιών έγινε από έναν συνολικό όγκο 6000 φωτογραφιών, φωτογραφίες που η ίδια η Κάλο συνέλεγε και φυλαγε συστηματικά με τη πάροδο των ετών.
Ανάμεσα σε συνηθισμένες φωτογραφίες υπάρχουν στιγμιότυπα τραβηγμένα από μερικούς από τους μεγαλύτερους φωτογράφους και καλλιτέχνες του 20ου αιώνα οι οποίοι ήταν φίλοι της Κάλο και του άντρα της Ντιέγκο Ριβιέρα. Man Ray, Brassaï, Martin Munkacsi, Pierre Verger, George Hurrel, Tina Modotti, Edward Weston, Manuel and Lola Álvarez Bravo, Gisèle Freund είναι μερικά μονάχα από τα ονόματα.
Οι φωτογραφίες την απεικονίζουν σε διάφορες φάσεις της ζωής της. Μια ζωή που σημαδεύτηκε αναμφισβήτητα από το αυτοκινητιστικό ατύχημα που είχε σε νεαρή ηλικία και το οποίο σταδιακά την παρέλυσε.
Έχω την αίσθηση πως αν οι φωτογραφίες λειτουργούν σαν αυτόνομες μονάδες καταγραφής, θραυσματικές τις περισσότερες φορές, στην περίπτωση της Κάλο μας αποκαλύπτουν κάτι από το πίσω κείμενο των έργων της. Και της ζωής της βέβαια.
Μια ζωή και ένα έργο που συνδιαλέχτηκε μετωπικά με τον σωματικό και τον ψυχολογικό πόνο, την απόγνωση, την απογοήτευση αλλά και την συνεχή προσπάθεια, την επιμονή, την δημιουργία, για να αντιμετωπίσει το τραύμα που κουβαλούσε και να το κάνει τελικά τέχνη.
Δες μερικές από τις φωτογραφίες της έκθεσης εδώ
.jpg)
Aπο το noMIRACLEShere
σχόλια