Το είδα στο ύπνο μου. Ήταν άνδρες πολλοί ανάμεσα σε κίτρινα στάχυα, εκείνη όπως πάντα φορούσε το άσπρο φόρεμα αυτή τη φορά το φυσούσε ένας ηλιόλουστος άνεμος. Εκείνος δεν της την έπεσε όπως οι άλλοι, απλά της χάρισε μια μαργαρίτα. Αυτό. Το επόμενο πλάνο είναι το γυμνό σώμα του Πικάσο να κυλιέται στην υγρή άμμο και το κορμί του να έχει το ίδιο καφετί χρώμα. Το σώμα του εκπέμπει μια δύναμη που ενώνεται απίθανα με το χυμώδες σώμα της. Εκείνη γελάει όπως πάντα με δόντι και ρίχνοντας το κεφάλι της πίσω του λέει «είμαστε το αίμα που πεθαίνει».
Για ακόμα μια φορά στο κεφάλι μου αναμίχθηκε η διαφήμιση, οι προβολές, τα σύμβολα και ο ερωτάς. Πραγματικά όμως τι θα είχε συμβεί αν ο έρωτας συναντούσε το θάνατο; Και οι δυο τους είναι ταυτόχρονα και ο έρωτας και ο θάνατος. Αυτή αντιπροσώπευε πάντα τον ερώτα μέχρι που πέθανε. Κι αυτός πάντα παρουσίαζε το θάνατο της κοινωνίας μέχρι που την ερωτεύτηκε. Πόσα θα μπορούσαν να πούνε οι δυο τους. Πόσα θα είχαν μάθει και πόσα θα μας μάθαιναν.
Δεν θα κέρδιζαν διαφήμιση από αυτή τους τη συνάντηση δεν θα παρακαλούσε αυτή για αγάπη ούτε αυτός θα κρατούσε αποσπάσεις από την εποχή. Γιατί οι γύρω δεν σε τρομάζουν, αντίθετα τους αγκαλιάζεις αν έχει βρεθεί κάποιος που στα αλήθεια αγκάλιασε και εσένα. Οι αγκαλιές κρύβουν καταιγίδες που ηρεμούν, λόγια που δεν θα ειπωθούν και φιλιά που είναι δύσκολο ακόμα να προκληθούν.
