Είναι γνωστό πως ο άνθρωπος, ως ον ανήσυχο αλλά και δημιουργικό, ψάχνει συνεχώς νέους τρόπους διαφυγής απ' την πραγματικότητα. Είναι ονειροπόλος. Φαντάζεται μια ζωή ιδανική, όπου επικρατεί η αξιοκρατία, η ισότητα και ο ίδιος δεν διακατέχεται από αλαζονεία και εγωκεντρισμό. Προσπαθεί λοιπόν, να πραγματοποιήσει αλλαγές σε όλους τους τομείς προκειμένου να βελτιώσει τον τρόπο ζωής του, συμπέρασμα που προκύπτει και μέσα από τα διάφορα κινήματα που εμφανίστηκαν κατά την πάροδο του χρόνου. Ένα από αυτά, είναι και το κίνημα των χίπις. Κορδέλες στα μαλλιά, στρόγγυλα γυαλιά, LSD, ροκ και ψυχεδελικά ακούσματα... Όλοι φαντάζομαι γνωρίζουν ή έστω έχουν ακουστά το περίφημο φεστιβάλ γούντστοκ. Πολλές απόψεις κυκλοφορούν για το κίνημα αυτό, άλλες το καταδικάζουν και άλλες το επευφημούν. Πιστεύω ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση...
Η αντικουλτούρα των χίπις ήταν για την ακρίβεια ένα νεανικό κίνημα που ξέσπασε στις Η.Π.Α το 1960. Αφορμή της δημιουργίας αυτού αλλά και άλλων πολλών κινημάτων που υπεράσπιζαν τα κοινωνικά δικαιώματα αποτέλεσε η δολοφονία του Τζον Κένεντι στις 22 Νοεμβρίου 1963, ενός προέδρου που δεν πρόλαβε- όπως υποστήριζε ο λαός των Η.Π.Α- να υλοποιήσει τις υποσχέσεις του για έναν πιο δίκαιο κόσμο.
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο ακολούθησε μια περίοδος σχετικής ηρεμίας και γαλήνης. Ωστόσο η γενιά του 46' δεν άργησε να ξεχυθεί στους δρόμους διεκδικώντας περισσότερα. Μέσα απ' τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις εξέφραζαν την επιθυμία τους για μια ζωή κοντά στη φύση, μακριά απ' τις γκρίζες πόλεις, απόρριπταν τον καταναλωτισμό και καταδίκαζαν τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Είναι εμφανής η επήρεια τους από πολιτισμούς της Ανατολής και της Ινδίας όπως και η υιοθέτηση της φιλοσοφίας του Ινδουισμού που προασπιζόταν πως ο σκοπός της ζωής επιβάλλεται να είναι η φώτιση και η τελείωση.
Έτσι κάπως ο νέος άρχισε να αντιδρά. Τα σκισμένα jeans και τα πολύχρωμα μπλουζάκια, τα τεράστια δαχτυλίδια και τα ξύλινα κοσμήματα πήραν τη θέση των μονότονων και αυστηρών ρούχων. Ο νέος εγκαταλείπει το σπίτι του για να προσεγγίσει έναν τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής. Αφήνει τα γένια και τα μαλλιά του να μακρύνουν ενώ υποστηρίζει συνεχώς το ατημέλητο ''look'' του.
Η μουσική δε θα μπορούσε φυσικά να μείνει ανεπηρέαστη! Τη θέση του Swing και των Blues την κερδίζει το Rock & Roll. Jimi Hendrix, Janis Joplin, Bob Dylan , Jefferson Airplane, Grateful Dead, Sly & The Family Stone...
Οι στίχοι των τραγουδιών με ινδικά αλλά και ψυχεδελικά στοιχεία, καταγγέλλουν τον μιλιταρισμό, τον καπιταλισμό. ενώ εξυψώνουν την αγάπη και την ειρήνη. Οι συναυλίες της δεκαετίας του 1960, από πολλούς χαρακτηρίζονται ως πραγματικές εμπειρίες ζωής!
Ωστόσο από δω και πέρα η τόσο αγνή ιστορία των παιδιών των λουλουδιών αρχίζει να...μπάζει!
Το 70% των χίπις προέρχονταν από την μεσαία ή την ανώτερη τάξη. Αυτός ήταν και ο λόγος που φυσικά μπορούσαν να ασκούν εύστοχα την κριτική τους στην κοινωνία όπως και να εκφράζουν εύγλωττα τις απόψεις του κατά του καπιταλισμού.
Μετά το τέλος της δεκαετίας του 60, όταν πλέον τα τότε παιδαρέλια μεγάλωσαν και ''ωρίμασαν'' είδαν το τότε κίνημα σαν μια νεανική τρέλα. Έτσι ο οραματιστής και ιδεαλιστής χίπης έγινε ρεαλιστής, υλιστής και φόρεσε ξανά το γκρι του κοστουμάκι αφήνοντας το κίνημα των παιδιών των λουλουδιών να ξεθωριάζει μέχρι που έσβησε ολοκληρωτικά.
Οι χίπηδες κατηγορήθηκαν αρχικά για την κατάχρηση διαφόρων ναρκωτικών ουσιών και την εμπλοκή τους με διάφορες θρησκείες. Επιπλέον δε μπόρεσαν να καθορίσουν κάποια αναγκαία όρια στην τεμπελιά τους και σε αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και η αποτυχία των κοινοβίων.
Τέλος, οι χίπις επικρίθηκαν για το ότι έζησαν παρασιτικά από το περίσσευμα της κοινωνίας την οποία επέκριναν. Υποτιμούσαν τον υλισμό αλλά ζούσαν εις βάρος του συστήματος πρόνοιας. Καταδίκαζαν την τεχνολογία αλλά άκουγαν μουσική σε περίπλοκα στερεοφωνικά. Υμνούσαν την ισότητα αλλά δεν συμπεριφέρονταν στις γυναίκες ως ίσες .Υποτιμούσαν τον καπιταλισμό αλλά δημιούργησαν πολλές καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Κάποιοι θεωρούσαν επανάσταση το να πάνε απλά σε ένα φεστιβάλ, να ακούσουν έναν δίσκο ή να φορέσουν ένα δερμάτινο γιλέκο.
Κανείς δεν τους έμαθε πως οι επαναστάσεις δε γεννιούνται μες στην ηρεμία και την ομορφιά της φύσης, αλλά ξεσπάνε βίαια, και φουντώνουν μέσα από ένα κύμα αίματος...
Εν τέλει λοιπόν τι ήταν οι χίπηδες; (το μεγαλύτερο ποσοστό δηλαδή). Βολεμένοι έφηβοι που όπως όλοι σ' αυτή την ηλικία κάναν την ''επανάστασή'' τους. Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, θα ήταν άτοπο αν τους έπαιρνε όλους η μπάλα... Προφανώς θα υπήρχαν και νέοι που υπερασπίστηκαν τα πιστεύω τους από την αρχή μέχρι το τέλος. Στις μέρες μας ένα ποσοστό εξακολουθεί να έχει κατά κάποιον τρόπο χίπικες αντιλήψεις. Όλοι μας δε θα θέλαμε έναν κόσμο πιο όμορφο; Ο καθένας δε θα προτιμούσε τον γεμάτο αστέρια ουρανό απ 'τα παγωμένα φώτα των πόλεων; Εσύ δε θα προτιμούσες έναν κήπο γεμάτο λουλούδια από ένα μάτσο τσιμέντο; Τώρα όσον αναφορά το στυλ πιστεύω είναι προσωπικό θέμα του καθενός.
Όπως και να χει λοιπόν, το κίνημα αυτό έφερε σημαντικές αλλαγές. και πιστεύω πως δεν πρέπει να καταδικάζεται. Όπως το κάθε τι είχε κι αυτό τα αρνητικά και τα θετικά του.Ήταν εξάλλου μια προσπάθεια έκφρασης των νέων και εξωτερίκευσης συναισθημάτων. Ας μην εκμηδενίζουμε τα πάντα...
