Το σταθερό μας

-'Το θυμάσαι αυτό;' Με ρώτησε ο φίλος μου τις προάλλες που πίναμε τον ελληνικό μας στο μπαλκόνι μου.

-'Ναι ρε του λέω, εσύ δεν έχεις σταθερό σπίτι; Στο κατάργησαν;'

Τηλέφωνο έχουμε όλοι σπίτι αλλά θυμάσαι όταν ήμασταν παιδιά που είχαμε μόνο αυτό; Που το κινητό το είχαμε για να έρθουν οι γονείς μας να μας πάρουν από τα αγγλικά, το μπάσκετ και για φιδάκι, το φορτίζαμε μόνο 1 φορά την βδομάδα. Και μην φανταστείτε ότι είμαστε τίποτα μεσήλικες, 28 χρονών μόνο.

Κινητό πήραμε στο λύκειο και αυτό επειδή οι γονείς μας ήθελαν να ξέρουν που ήμασταν και πάντα να μην ξεπερνάμε τον λογαριασμό πάνω από 5.000 δραχμές. Θυμάμαι είχα ένα μπλοκάκι και σημείωνα πόσα μηνύματα και πόση ώρα μίλησα γιατί δεν ήθελα να αισθάνομαι βάρος. Μεταξύ μας κάναμε αναπάντητες, έτσι άσκοπα.

'Χτες μου έκανε αναπάντητη η Μαρία' μιλάμε για έρωτες.

Που να το φανταζόμασταν ότι τώρα θα έχουμε απεριόριστο χρόνο και θα ζητάγαμε και παραπάνω.

'Το σημαντικότερο ρε φιλαράκι ξέρεις ποιο είναι;'

Ότι τότε επικοινωνούσαμε μόνο μέσω σταθερού, ξέραμε όλους του αριθμούς απ' έξω και οι γονείς μας ήξεραν όλους μας τους φίλους. Ο ΟΤΕ είχε γίνει ο εφιάλτης μας, τρέμαμε στην εικόνα του λογαριασμού! Ώρες με κλειστή πόρτα και κάτω από το πάπλωμα με το φορητό για να μην ακουγόμαστε.

'Τι κάνετε κυρία Μαρία; Ο Νίκος είναι εκεί;'

Και αν καμιά φορά έπαιρνε κάποιος άγνωστος πάντα θα σε ρωτούσαν και θα ήθελαν να τον γνωρίσουν.

Τώρα; Ο γονέας είναι στην άκρη, δεν ξέρει ποιες παρέες έχει το παιδί του, ούτε τι κάνει μέσω διαδικτύου. Το λυπηρό είναι ότι ακόμα δεν ξέρουμε τι «τρομακτικό» έχει ακόμα να μας προσφέρει η τεχνολογία...

Ο ελληνικός τελείωσε, πάμε να βαρέσουμε κανα σουτάκι στο γήπεδο;

Καλό απόγευμα...