''Έχουν γραφτεί άρθρα κι άρθρα, σκέψεις και λόγια και ανησυχίες και γκρίνιες και παράπονα και και και.. από τη γενιά της οποίας η βαλίτσα έγινε προέκταση του χεριού, από τα παιδιά που έχουν ανέβει περισσότερες φορές σε αεροπλάνο από ότι σε ποδήλατο. Από εμάς τους οικονομικούς μετανάστες όπως μας βάφτισαν.
Και τα έχω διαβάσει σχεδόν όλα, και έχω αφιερώσει ατελείωτες ώρες σε αυτά τα ιντερνετικά λόγια και έχω ασπαστεί τα περισσότερα και έχω ταυτιστεί σχεδόν με όλους τους συγγραφείς γιατί είμαι και εγώ ένας οικονομικός μετανάστης.
Έχουν γραφτεί λόγια για το πόσο μας ενοχλεί η βροχή, πόσο μας λείπει ο ήλιος και η θάλασσα, τα μεταμεσονύχτια μπαρ, το cheeseburger των Goody's, το milko με τυρόπιτα και τα γεμιστά της μαμάς. Το φρέντο, και ο ήχος της ρακέτας, οι κόρνες και τα καλοκαιρινά ξενύχτια στα μπαλκόνια. Ο γείτονας που σου φωνάζει να χαμηλώσεις τη μουσική, ο μόνιμα εκνευρισμένος ταξιτζής και η κίνηση στην Κηφισίας.
Έχουν γραφτεί παράπονα για τη μούχλα του εξωτερικού, τους ανθρώπους που είναι κρύοι, μεθυσμένοι, αδιάφοροι, σωστοί, ορθολογιστές, απόλυτοι, γι' αυτούς που είναι πάντα στην ώρα τους, για το πόσο μας τη δίνει η συνέπεια τους και η οργάνωσή τους. Γκρίνια για το tube, για το night bus, για τη ταυτότητα που σου ζητούν στη pub, για τις κρύες νύχτες του χειμώνα, τις πολύ κρύες νύχτες του χειμώνα και τα ακόμα πιο κρύα καλοκαίρια.
Κανένας όμως δεν έγραψε για αυτά τα graffiti στους τοίχους, στις αυλές, στις πολυκατοικίες, στα εργοστάσια, στους κάδους σκουπιδιών.
Αυτά μου λείπουν πιο πολύ.
Αυτές οι λέξεις ''Γιατί σε αγάπησα, χωρίς να σε γνωρίσω πρώτα'', ''δεν ξέρω τι βλέπω σε εσένα αλλά ελπίζω να μη το δει κανείς''.
Αυτά μυρίζουν γειτονιά, αυτά μου θυμίζουν να ψάχνεις πάρκινγκ στο κέντρο της Αθήνας.
Και έχω κάτι φίλους που μου τα στέλνουν, ξέρεις, με whatsapp και κάποιους άλλους που τα ποστάρουν στο instagram και κάνω κανένα like.
Αλλά δεν μπορώ να τα αγγίξω και έχουν σταματήσει και να μυρίζουν. Σαν ένα ασπρόμαυρο άλμπουμ, σαν αποξηραμένα άνθη.
Είναι εκεί να μου θυμίζουν την πόλη μου, τη γειτονιά μου, την οικογένεια μου, την αντανάκλαση του ηλίου, τα χρώματα του μαρκαδόρου, τα αστεία που κάναμε εκείνο το βράδυ, τον περίπατο στη Πλάκα, τους αστυνομικούς να μας κυνηγούν μόλις έβγαλες το μαρκαδόρο, τη φωτογραφία της παρέας, το κάδρο στην καινούργια φρεσκονοικιασμένη γκαρσονιέρα. Τη ζωή μου.
'';Eρωτας'', ''η ζωή θέλει αλητεία και οι στιγμές φαντασία'', ''κράτα λίγο αγάπη, όλο και κάποιος θα περάσει'', ''σ'αγαπώ πιο πολύ και από το Μπρους Λη'', ''stay in bed''.
Εδώ δεν έχει τέτοια. Είναι όλα καθαρά. Καθαροί τοίχοι, καθαρά κτήρια, no graffiti. Καμιά φορά όχι τόσο καθαρά, γκρί, σκούρο γκρί, μαύρο.
Αλλά κι όταν είσαι τυχερός και δείς κανένα ''στιχάκι'' στο δρόμο δε ''μιλά ελληνικά''. Δεν λέει ''χαμογέλα''. Λέει smile.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΩ
σχόλια