Έχεις βγάλει και εσύ selfie. Ναι αγαπητέ μου φίλε και εσύ που διαβάζεις αυτό εδώ το κείμενο. Ακόμα και αν ανήκεις στη μειοψηφία όσων δεν την έχουν ανεβάσει στα social media, έχεις βγάλει. Δεν σε κατηγορώ. Ειναι μόδα, ειναι τάση, το κάνουν όλοι γιατί όχι και εσύ;
Μήπως όμως έχεις υπερβεί το όριο; Ενδιαφέρει όλους τους ιντερνετικούς φίλους σου η φάτσα σου; Αν ναι, τότε είσαι celebrity άρα σταματάς εδώ την ανάγνωση. Σε περίπτωση όμως που είσαι ένας κοινός θνητός που μένει στα Λιόσια, οδηγεί Toyota και το καλοκαίρι πάει στη Σαλαμίνα απλώς ενημερώνω ότι μάλλον θα αγνοήσουν την selfie σου. Δεν θέλω να απογοητευτείς. Μπορείς να συνεχίσεις απτόητος την φωτογραφική καταγραφή του είδους σου ανά δευτερόλεπτο, με τίμημα κάποια delete, unfriend και block ( σε ζηλεύουν, μην δίνεις σημασία).
Πώς όμως άρχισαν όλα; Οι selfie φωτογραφίες έγιναν μόδα μετά τα Oscras. Όταν ο γλυκούλης Bradley έβγαλε με την κάμερα του smartphone του τον εαυτό του αλλά και κάποιους από τους μεγαλύτερους stars μια απλή selfie, άρχισε ο Ά selfie πόλεμος. Η ταπεινή αυτή φωτογραφία έγινε εκατομμύρια φορές retweet και πλέον αποτελεί ορόσημο για μια νέα εποχή, αυτή των selfie.
Εκτός από τον Γιάννη από τα αγαπημένα Λιόσα, έχουμε και την Μαρία από το Γαλάτσι, την Ελενίτσα από το Παγκράτι και τη Φρόσω απο την Εκάλη να μας υπενθυμίζουν όχι μόνο την αναμφισβήτητη και δυναμική παρουσία τους στην κοινωνική ζωή της Αθήνας αλλά και να μας την επιβεβαιώνουν με μοναχικές αλλά και παρεΐστικες φωτογραφίες. Πότε η ανάγκη για αυτοπροβολή ξεπέρασε την ερώτηση : "Αγάπη μου, είμαι όμορφη;" και μετουσιώθηκε σε φωτογραφία κανείς δεν κατάλαβε.
Κάπου ανάμεσα στον πυρετό των social media και της εγωπάθειας εμφανίστηκε το φαινόμενο selfie. H ανάγκη όλων για αποδοχή και (αυτο)επιβεβαίωση ειναι δεδομένη. Στην εποχή της εικόνας η αναζήτηση αυτής της πολυπόθητης ένταξης και αποδοχής γίνεται με μια φωτογραφία. Το γεγονός ότι τραβάμε οι ίδιοι των εαυτό μας και μάλιστα μπορούμε να δούμε άμεσα το θεσπέσιο πρόσωπο μας στη οθόνη του κινητού μας, μας γλιτώνει απο ντροπιαστικές φωτογραφίες που θα χαλούσαν το social προφίλ μας. Η ανασφάλεια μιας συμπλεγματικής γενιάς μετατρέπεται σε πόζες του στυλ 'duck face' και κάπου εδώ γελάμε με την κατάντια μας για να μην κλαίμε.
Όλα λοιπόν για την εικόνα. Όσο πιο αψεγάδιαστοι τόσο καλύτερα, όσο πιο πολύ φαινόμαστε ότι διασκεδάζουμε τόσο πιο πολύ θα ζηλέψει ο πρώιν. Μάλλον κάπου εδώ χάνεται και η ουσία. Οι στιγμές φεύγουν και εμείς κοιτάζουμε οθόνες και ψάχνουμε wifi για να ανεβάσουμε σε real time το πορτραίτο μας. Και επειδή μελαγχόλησα θα βγάλω μια selfie για να θυμάμαι ότι κάποτε έγραψα για την Lifo. Say cheese!
