Ζούμε σε μια εποχή όπου τα πάντα σχετίζονται με τις συγκρούσεις: εσωτερικές και εξωτερικές. Συγκρούσεις για την εξουσία, συγκρούσεις για τα χρήματα, συγκρούσεις για τις διαφορετικές απόψεις. Οι χειρότερες όμως συγκρούσεις είναι οι εσωτερικές, αυτές που γίνονται μέσα μας και τις οποίες ούτε εμείς οι ίδιοι δε μπορούμε να επιλύσουμε. Οι συγκρούσεις των συναισθημάτων!
Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ανθρώπους ελεύθερους, σε σχέσεις, σε παράλληλες σχέσεις, ανθρώπους εργαζόμενους, αφεντικά, άνεργους. Ανθρώπους που φαινομενικά (οι περισσότεροι από αυτούς) τα έχουν όλα. Φαινομενικά! Γιατί μέσα του ο καθένας ανεβαίνει το δικό του Γολγοθά και συνήθως είναι μόνος στο ταξίδι του αυτό.
Στις μέρες μας έχουμε μάθει να βάζουμε φραγμούς στα συναισθήματα μας, να βολευόμαστε με ό,τι μας «κάτσει» και να πορευόμαστε αναλόγως. Τα «θέλω» μας έδωσαν τη θέση τους στα «πρέπει»: «πρέπει να βρω κάποιον/α να παντρευτώ», « πρέπει να χαμογελάω πάντα», «πρέπει να υποκρίνομαι», «πρέπει να μην εμπιστεύομαι τους ανθρώπους». Πρέπει, πρέπει, πρέπει. Από πότε οι επιλογές μας καθορίζονται με βάση την κοινωνία στην οποία ζούμε; Ποιος είναι εκείνος που θα μας επιβάλλει τι πρέπει να κάνουμε ή ποιο δρόμο να επιλέξουμε;
Με τούτα και με κείνα φτάσαμε στην εποχή που φοβόμαστε να ανοιχτούμε, τρέμουμε να πούμε αυτό που σκεφτόμαστε ή και νιώθουμε. Ακολουθούμε τις κοινωνικές επιταγές χωρίς καν να αντιδράσουμε, χωρίς να υψώσουμε το ανάστημα μας και να διεκδικήσουμε λίγη συναισθηματική ελευθερία.
Όταν ήμασταν παιδιά τρέχαμε στις αλάνες, ανεβαίναμε στα ποδήλατα και πέφταμε τραυματίζοντας το σώμα μας και ξεφωνίζοντας από πόνο. Τώρα που μεγαλώσαμε τραυματίζουμε την ψυχή μας και όμως δε βγάζουμε κιχ. Πόσο ειρωνικό μπορεί να είναι κάτι τέτοιο! Οι πληγές στο σώμα μας επουλώνονται με το χρόνο, με τις πληγές της ψυχής μας όμως τα γίνεται; Γι' αυτές ποιος θα μεριμνήσει αν όχι εμείς οι ίδιοι; Ακόμα και καταρρακωμένοι μάθαμε να μένουμε αμέτοχοι και να υπομένουμε βασανιστικά και μόνοι τα όσα μας συμβαίνουν. Αυτές τις συγκρούσεις ποιος θα τις επιλύσει;
Ακόμα και όσοι το παλεύουν μόνοι, το κάνουν με λάθος τρόπο τώρα πια. Γιατί δεν είναι λύση το να διακωμωδείς το πρόβλημα σου, να το κρύβεις, να το απαρνείσαι. Δεν είναι λύση να προσπαθείς να γεμίσεις τα κενά σου χρησιμοποιώντας - στην κυριολεξία - τους ανθρώπους. Δεν είναι λύση να βολεύεσαι σε σχέσεις ανούσιες μόνο και μόνο επειδή πρέπει να έχεις κάποιον πλάι σου ή επειδή φοβάσαι να αλλάξεις τις επιλογές σου.
Για να βρεις τη λύση που χρειάζεσαι, οφείλεις να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Να μάθεις ποιος είσαι, τι θέλεις και πού βαδίζεις. Να κάνεις πάμπολλους εσωτερικούς διαλόγους προσπαθώντας να αποσαφηνίσεις τι είναι αυτό που πραγματικά θες από τη ζωή σου.
Ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξεις τη ζωή σου προς το καλύτερο και ποτέ δεν θα είσαι αρκετά μεγάλος για να δοκιμάσεις να αλλάξεις πορεία.
Η ζωή είναι πολύ μικρή και αν δε τη ζήσεις όπως ΕΣΥ επιθυμείς, τι θα έχεις να αναπολείς όταν νιώσεις πως έρχεται το τέλος; Ποιες αλήθειες θα σε κάνουν πραγματικά ευτυχισμένο και ποιο ψέμα θα σου στερήσει την ευτυχία; Ποια θα είναι η ικανοποίηση σου, ποιο θα είναι το στίγμα που θα αφήσεις πίσω σου; Πώς να εκτιμήσεις τη ζωή αν δεν καταλάβεις τι πραγματικά σημαίνει το ρήμα «ζω»;
Ακόμα και τώρα, σε όποια φάση της ζωής σου κι αν βρίσκεσαι, τόλμησε τη μεγάλη αλλαγή! Έχεις τη δύναμη, έχεις την ικανότητα. Έχεις τα κότσια;;;
