Πρόγραμμα. Όλοι μας ακολουθούμε προδιαγεγραμμένα μονοπάτια ζωής, διασαφηνισμένα, εξαιρετικά οργανωμένα, και εγγυημένα από τους παλαιότερους να εξασφαλίσουν την επιτυχία. Μηδενός εξαιρουμένου. Κι εσύ κι εγώ και όλοι γύρω μου θέτουμε τη ζωή μας σε καλούπια, σε τακτοποιημένα κυβάκια, ώστε να έχουμε ανά πάσα στιγμή πρόχειρη την απάντηση στο ερώτημα: « πώς φαντάζεσαι τη ζωή σου σε 20 χρόνια;». Κι εγώ που δε θέλω να φανταστώ, τι κάνω; Κι εσύ που δεν ενδιαφέρθηκες ποτέ, πώς θα απαντήσεις; Και ο διπλανός μου που θέλησε να αλλάξει πορεία στο προκαθορισμένο μονοπάτι του αλλά τον επανέφεραν βίαια, πώς να αντιδράσει πλέον;
Μήπως όλο αυτό έχει καταντήσει ψυχαναγκαστικό; Μήπως το πρόγραμμα δεκαετιών που θέτουμε όλοι στους εαυτούς μας για σχολείο, πανεπιστήμιο, δουλειά, γάμους και εγγόνια να μη συμβαδίζει με την έννοια της ζωής;΄Η τουλάχιστον όπως έχω εγώ στο μυαλό μου αυτή τη ζωή και την έννοιά της. Το γνωρίζω καλά, πάντοτε θα είμαστε μικροί και λίγοι για να βρούμε τη σωστή απάντηση και πάντοτε η σωστή απάντηση θα είναι ανύπαρκτη.
Μα θα ήθελα για λίγο να αφήσουμε τους εαυτούς μας να απορροφηθούν από αυτό το τέλειο χάος που βρίσκεται γύρω μας. Θα ήθελα να δοθούμε ολοκληρωτικά σε ένα συναίσθημα. Όποιο συναίσθημα. Θα ήθελα να έρθει το σημείο που θα φύγουμε, θα ταξιδέψουμε, θα εξερευνήσουμε. Θα ήθελα να ακούσει ο καθένας για λίγο τη δική του μουσική, να χορέψει μόνος του, κι ας θεωρηθεί τρελός από τους άλλους που αδυνατούν να την ακούσουν. Γιατί στο κάτω κάτω μόνο τη δική μας λογική μπορούμε να ορίσουμε. Η λογική των άλλων πάντοτε θα είναι ξένη και εύχομαι να παραμείνει έτσι.
Αυτό που θέλω να πω μέσα από αυτές τις ακατάπαυστες ουτοπικές αερολογίες είναι πως, τελικά, δε ζούμε. Μονάχα ακολουθούμε. Θυσιάζουμε διαρκώς τη γοητεία του καινούργιου και του άγνωστου για τη βεβαιότητα του προκαθορισμένου. Και όποιος κι αν διαβάζει αυτά που γράφω τώρα θα ήθελα να του πω τα εξής.
Κοίτα γύρω σου και βγες έξω. Ζήσε μόνος σου και ζήσε και με τους πραγματικά δικούς σου ανθρώπους. Πέρνα ένα χρόνο που να μην κάνεις τίποτα και πέρνα έναν χρόνο που θα κάνεις τα πάντα ταυτόχρονα. Μίλα σε αγνώστους. Κάθε άνθρωπος, όποιος κι αν είναι, ξέρει κάτι το οποίο εσύ δεν ξέρεις και θα είναι κρίμα να μην το μάθεις ποτέ. Ερωτεύσου το λάθος άτομο και δώσε τα πάντα τόσο γι'αυτό όσο και για το συναίσθημα που σου γεννά. Άσε το παρελθόν να είναι παρελθόν και αποδεσμεύσου από τα πρότυπα που έχουν οι άλλοι για σένα. Δε γεννήθηκες για να είσαι γιος ή κόρη κανενός. Σκίσε με τρέλα και με πάθος κάθε προκατάληψη. Μετάτρεψε το μονοπάτι σε ατραπό. Δέξου ό,τι σου γράφω τώρα, αλλά και απόρριψέ τα όλα. Αρκεί να κάνεις αυτό που σε εκφράζει, που εκδηλώνει κάθε πτυχή του χαρακτήρα σου στην πλήρη ουσία του. Αποδέξου κάθε αρνητική συγκυρία, αρκεί να ζήσεις τελικά αυτό που ήθελες.
Για πολλούς λόγους, κάθε κοινωνικό σύνολο σε όλη μας την ιστορία απέρριπτε ό,τι ξέφευγε από το τετριμμένο και από τη μαζική βούληση. Ακύρωνε την ιδιοφυιώς τρελή σκέψη, παραξενευόταν με μια άναρχη ψυχή και χλεύαζε κάθε μοναχική πορεία. Όταν όμως διακυβεύεται το ζήτημα της κατάκτησης του εαυτού μας και της ολοκλήρωσης της ζωής μας, όλα αυτά μου μοιάζουν τόσο λίγα. Όποιος κι αν είσαι, όποια κι αν είναι η ιστορία σου, αν διαβάζεις αυτά που γράφω, είτε σου μοιάζουν ευφυή είτε γελοία, ελπίζω μονάχα να τα αρνηθείς. Και να ακολουθήσεις τη δική σου πορεία.
