Καλοκαιρινές διακοπές... Παραλία, φραπόγαλο, ξαπλώστρα και ολοήμερη εξοικονόμηση παραστάσεων για τις πιο αισθησιακές μας νυχτερινές φαντασιώσεις. Αλλά όχι πια για μένα. Δεν είναι που μου λείπουν τα φράγκα, είναι που μου λείπει η παρέα και δίχως αυτή δεν το κουνάω ρούπι. Δεν μπορώ βρε αδερφέ να κάθομαι μόνος σαν τον κούκο ανάμεσα σε κόσμο. Και να στεναχώρια η μάνα μου με τα "Πήγαινε παιδάκι μου κι εσύ λίγο θάλασσα, χρειάζεσαι ιώδιο...". Ναι, η μάνα μου για όλες της τις συμβουλές έχει και μια ιατρική κατοχύρωση του ορθού της απόψεως της. "Και που το ξέρεις ρε μάνα ότι μου λείπει ιώδιο;" της απαντώ. "Ε πώς, τόσα χρόνια που έχεις να πας θάλασσα θα έχεις έλλειψη...". Πίσω από τη μάνα μου σιγοντάρουν κοντινοί συγγενείς και φίλοι. Μια φίλη λοιπόν, ταγμένη και αυτή στον υπέρ πάντων αγώνα να βάλω μαγιό μου γράφει:
"Που λες... θεωρώ κάτι παραπάνω από σίγουρο το ότι θα μετανιώσεις που δεν πηγαίνεις διακοπές έστω και μόνος σου. Αφού οικονομικά μπορείς να αντέξεις ένα τέτοιο έξοδο είναι άδικο να μην το αποφασίζεις. Εξ άλλου όταν ξεκινάς μόνος για διακοπές έχεις 90% πιθανότητες, όταν μάλιστα είσαι άνδρας, να επιστρέψεις με παρέα και τρισευτυχισμένος και 10% πιθανότητες να γυρίσεις μόνος μεν, αλλά γεμάτος νέες παραστάσεις και ξεκούραστος. Αντίθετα όταν ξεκινάς με παρέα έχεις 50% πιθανότητες να γυρίσεις μαλωμένος, 40% πιθανότητες να γυρίσεις μόνος, 9% πιθανότητες να γυρίσεις σχεδόν αδιάφορα ή όπως ξεκίνησες και μόλις 1% πιθανότητα να επιστρέψεις ευχαριστημένος.
Για σκέψου! Ένα καλό ξενοδοχείο κοντά στη θάλασσα... Πρωινό τρέξιμο, turbo πρωινό, περιήγηση στην περιοχή, μπάνιο στη θάλασσα, παγωμένος καφές ή ουζάκι κάτω από την ξαπλώστρα και οφθαλμόλουτρα με τα πιπίνια που κυκλοφορούν με τα brazil μαγιώ τους. Διαλέγεις πιπίνι και καταστρώνεις σχέδιο πολιορκίας ή αν βαριέσαι διαβάζεις απλώς την εφημερίδα σου.. γεύμα με θέα το απέραντο γαλάζιο, μεσημεριανός υπνάκος, απογευματινό μπασκετάκι στους χώρους αθλοπαιδιών του ξενοδοχείου, ντουζ, ντύσιμο για βραδινό φαγητό, μπαράκι.... Φεύγεις κατά τη μία γιατί το πρωί έχεις και τρέξιμο εκτός αν επιδιώξεις και σου τύχει κανένα τυχερό για το βράδυ... οπότε στέλνεις το τρέξιμο στο διάολο και περνάς υπέροχα...με τη νεράιδα της μιας νύχτας... Αν προκύψει να είναι και η γοργόνα της επόμενης μέρας δε θα σε χαλάσει... φυσικά. Αλλά κι αν δεν είναι ακόμη καλύτερα ...συνεχίζεις γι άλλα...''
Αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Τα συντριπτικά στατιστικά του παραπάνω μηνύματος με πείσανε να βγω κι εγώ επιτέλους στην παραλία μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο και ντουνιά. Παίρνω τα συμπράγκαλα μου, φοράω ένα κολάν, που χρησιμοποιώ στο τρέξιμο για να τονίσω το σφιχτό κωλαράκι που χτίζω τις τελευταίες τρεις βδομάδες, και απλώνομαι σαν κορινθιακή σταφίδα κάτω από τον ήλιο μπας και φτιάξω κι εγώ αυτό το μπρούτζινο μαύρισμα για το οποίο όλοι γύρω μου, τόσο σκληρά, μοχθούν. Φθάνει το φραπόγαλο (ναι το ομολογώ, στην Ελλάδα του φρέντο είμαι ένας βαθύτατα παραδοσιακός άνθρωπος) και αρχίζει η ιεροτελεστία του διαβάσματος. Όχι βέβαια αθλητικές εφημερίδες και τα λοιπά ελαφρά αναγνώσματα που απολάμβανα να διαβάζω όταν ήμουν ακόμη ένας ρηχός νέος. Τούτη τη φορά ανοίγω το "Salonica city of ghosts" του Mark Mazower, ένα βιβλίο που αντιστοιχεί στην τρέχουσα κοινωνική μου θέση και ψαρώνει ακόμη και τον πιο εμβριθή μελετητή της ιστορίας της Θεσσαλονίκης. Είναι νομίζω περιττό να αναφέρω ότι διαβάζω την αγγλική έκδοση...
Αλλά το ξέρετε καλά πως όλα αυτά είναι κάλυψη. Πίσω από το βιβλίο και κάτω από τα γυαλιά ηλίου έχω κλειδώσει έξι στόχους σε ακτίνα 50 μέτρων. Η αλήθεια είναι ότι γέρασα... Παλιότερα ήμουν σε θέση να παρακολουθώ έως δώδεκα στόχους σε ακτίνα 100 μέτρων. Διαλέγω τον πιο ευάλωτο και καταστρώνω στρατηγικές για να τον ρίξω:
1. με τάκλιν
2. με λαβή ζίου ζίτσου
3. με το κακό μου μάτι
Τελικά αποφασίζω απλά να πάω να της μιλήσω. Την πλησιάζω από πίσω αθόρυβα και απλώνω το χέρι στον ώμο της. Τι το' θελα; Με αρπάζει ο ευάλωτος στόχος και με την ακρίβεια μοναχού Σαολίν με έχει φέρει στον αέρα και με ξαπλώνει μπροστά της σαν σακί με πατάτες. Φυσικά με αποτελειώνει με ένα λάκτισμα στο πρόσωπο. Μάλλον την τρόμαξα... Το χειρότερο είναι ότι σμπαραλιάστηκαν μεμιάς όλες οι στρατηγικές μου. Τάκλιν δεν μπορώ να κάνω γιατί στο πέσιμο τσάκισα το γόνατο, λαβή ζίου ζίτσου ούτε να το συζητάμε πια, ενώ το κακό μου μάτι το βούλωσε η συνέπεια του στόχου να ολοκληρώσει την τεχνική του.
Τα μαζεύω σιγά σιγά και επιστρέφω συμβιβασμένος με το 10% πιθανότητα, τις νέες παραστάσεις και μπόλικο ιώδιο στις πληγές μου. Τώρα που το καλοσκέφτομαι, εγώ ήμουν η παράσταση για τους υπόλοιπους λουόμενους που γυρίσανε ανανεωμένοι, ξεκούραστοι και με καινούριο νεφρό. Άντε και του χρόνου...
