Περπατώντας στα σοκάκια της Νάπολης, βρέθηκα σε μια περιοχή που δεν ήξερα: το Posillipo. Μιλώντας με κάποιους ντόπιους έμαθα πως το όνομα της περιοχής προκύπτει από την ελληνική λέξη "λύπη". Η περιοχή ονομαζόταν Παυσί-λυπο, το μέρος δηλαδή όπου παύουν οι λύπες.
Ονοματισμένο έτσι από τους Ρωμαίους, το Παυσίλυπο έλαβε το όνομα του για την θέα εκείνου του σημείου η οποία ήταν τόσο όμορφη, σε βαθμό που προκαλούσε στους ανθρώπους την παύση κάθε λύπης.
Ίσως αυτή η ερμηνεία για το συγκεκριμένο μέρος να φαίνεται σε μερικούς αστεία, σε άλλους ρομαντική, σε άλλους πάλι βαρετή.
Όπως το συναίσθημα της χαράς δημιουργείται σε όλους τους ανθρώπους έτσι και το συναίσθημα της λύπης υπάρχει μέσα μας, άλλες φορές εμφανίζεται απροκάλυπτα και απειλητικά, άλλες πάλι αιφνιδιαστικά.
Περνάμε καταστάσεις που προτιμούμε να ξεχνάμε, να αφήνουμε πίσω μας. Κάποιες φορές εθελοτυφλούμε προσπαθώντας να κάνουμε πως μένουμε ανεπηρρέαστοι από τους πάντες και τα πάντα. Αναίσθητοι, δήθεν αποστασιοποιημένοι και όμως είναι αυτές οι σκέψεις που τρυπώνουν ξαφνικά, αυτές που δεν σ' αφήνουν να ηρεμήσεις...
Στην προσπάθεια μας να γιατρευτούμε, αναζητούμε το δικό μας Παυσίλυπο, το δικό μας καταφύγιο εκεί που οι λύπες μας δεν θα μας προξενούν τον ίδιο πόνο, εκεί που όλα θα είναι όμορφα, εκεί που τίποτα δεν θα ναι πια το ίδιο.
Ίσως λοιπόν αυτή η ονομασία για εκείνη την μικρή περιοχή στην νότια Ιταλία τελικά να μην φαντάζει τόσο ξένη.
Φωτογραφία: Konstantinos B
σχόλια