Κυριακή, 23 Νοεμβρίου
...Φαντάζομαι τη ζωή μου σαν ένα μεγάλο τρένο. Το τρένο σταματημένο, εγώ θέλω να κινηθώ αλλά είμαι ανήμπορη να κατέβω, παραμένω λοιπόν στη θέση μου. Μετά μπαίνουν μέσα άνθρωποι: οι συνεπιβάτες μου. Είμαστε στο ίδιο βαγόνι. Βλέπουμε ο ένας τις κινήσεις του άλλου, γνωριζόμαστε, ανταλλάσσουμε δυο κουβέντες, ίσως τρώμε παρέα πού και πού. Άλλοι κινούνται λιγότερο και άλλοι περισσότερο, εγώ πάντως μένω διαρκώς ακίνητη. Άλλοι μιλάνε περισσότερο , άλλοι λιγότερο και είναι και κάποιοι που δεν μπορείς να τους πάρεις κουβέντα.
Δεν διαλέξαμε εμείς τις θέσεις μας, δυστυχώς, έγινε κλήρωση. Συνέχεια γίνονται τέτοιες κληρώσεις. Κι έτσι μπορεί οι δικοί σου άνθρωποι να είναι σε ένα βαγόνι πολύ μακριά και να μη μιλάτε από κακή τύχη. Και μπορεί με το διπλανό σου να μιλάτε μόνο και μόνο από καλή τύχη. Κάθε μέρα, λέτε «καλημέρα» από καλή τύχη. Μπορεί πάλι να είσαι τυχερός και η κλήρωση να σε έριξε στο ίδιο βαγόνι με τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Εμένα οι δικοί μου είναι σε κάποια βαγόνια απόσταση. Θα ξαναγίνει κλήρωση όμως απ' ότι μου έχουν πει, και μπορεί την επόμενη φορά να είμαι πιο τυχερή.
Ή μήπως δεν είναι θέμα τύχης τελικά; Μήπως όλο αυτό είναι μοιρολατρεία; Γιατί να! Υπάρχει τρόπος! Μες στο βαγόνι όπου έτυχες, δεν πειράζει, εκεί μέσα μπορείς να διαλέξεις κάποιους και να τους κάνεις δικούς σου ανθρώπους. Δε θα ήταν αληθινή μαγκιά; Ξέρω ανθρώπους που το κάνουν αυτό και προκόβουν και τους βγάζω το καπέλο. Και μόνο για μια στιγμή σκέφτομαι... Σκέφτομαι ότι μάλλον θα υπάρχουν δύο είδη «δικών» σου ανθρώπων, αυτοί που «τους κάνεις» και αυτοί που «είναι» δικοί σου άνθρωποι, γιατί υπάρχει από μόνο του, χωρίς προσπάθεια, ένα κοινό σημείο, μια επικοινωνία, μια σύνδεση ανεξάρτητη από αυτόν και από εσένα. Θες ίδιο αίμα; Θες χημεία; Θες κουβαλάτε την ίδια τρέλα; Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις. Πράγματα ανεξάρτητα από μας.
Φταίει η κλήρωση που η Εύα είναι μακριά από τον Χάρη ή η ίδια που δίνει τόση ενέργεια εδώ και δυο χρόνια για έναν άνθρωπο που ήξερε εξαρχής ότι θα φύγει για το Λονδίνο; Και αν όλοι αυτοί όντως φταίνε, που ερωτεύθηκαν κατά λάθος, μπορεί κάποιος να πει τι γίνεται με εμένα και την παιδική μου φίλη;
Ποτέ δεν κατάφερα να διαλέξω ποιοι είναι πιο σημαντικοί, αν είναι κάποιοι. Πάντως φαντάζομαι πως οι τυχεροί που είναι μαζί με τους «δικούς τους» ανθρώπους στο βαγόνι, δεν μπήκαν στη διαδικασία να ψάξουν και για άλλους, ενώ εγώ μπήκα...
Και το θυμήθηκα πάλι εκείνη την Κυριακή, ακριβώς 31 ημέρες πριν τα Χριστούγεννα.
Εκείνο το απόγευμα είχε έρθει να με επισκεφθεί η φίλη μου η Εριέττα από την Αθήνα, που κατά τύχη είχε βρεθεί στα Γιάννενα. Μετά από μια σύντομη βόλτα καταλήξαμε στο σπίτι να πίνουμε γαλλικό με άρωμα φουντούκι και να μου διηγείται την ιστορία της με έναν Πορτογάλο που είχε ερωτευτεί και που θα ερχόταν τα Χριστούγεννα στην Αθήνα για να τη δει. Η φίλη μου ήταν πολύ προβληματισμένη για το τι θα έκανε με τον Πορτογάλο εραστή. «Είσαι τρελή;», ήθελα να της πω, «Μένει σε άλλη χώρα». Μα ακούγοντας την ιστορία τους και βλέποντας την Έρη να χρωματίζει με τόσο αγάπη κάθε λεπτομέρεια, δίστασα κάπως. Στο κάτω κάτω, όσο αρνητική κι αν ήμουν εγώ στο θέμα της απόστασης, υπήρχε πάντα το φωτεινό παράδειγμα της Εύας με το Χάρη, που τα έχουν εδώ και ενάμιση χρόνο, αυτή στα Γιάννενα κι εκείνος στο Λονδίνο. Κράτησα λοιπόν για μένα τους προβληματισμούς μου και όταν η Έρη έφυγε, έκατσα να γράψω.
«Μας χωρίζουν όντως αποστάσεις ή εμείς τις δημιουργούμε;», σκεφτόμουν όλο το βράδυ. Φταίει μια άγνωστη κληρωτίδα που οι άνθρωποί μας είναι μακριά ή φταίμε εμείς που δεν μένουμε σε αυτούς που βρίσκονται στην πραγματική συγκυρία κοντά μας; Φταίει η κλήρωση που η Εύα είναι μακριά από τον Χάρη ή η ίδια που δίνει τόση ενέργεια εδώ και δυο χρόνια για έναν άνθρωπο που ήξερε εξαρχής ότι θα φύγει για το Λονδίνο; Και αν όλοι αυτοί όντως φταίνε, που ερωτεύθηκαν κατά λάθος, μπορεί κάποιος να πει τι γίνεται με εμένα και την παιδική μου φίλη; Γιατί την ΕριέτTα, παρόλο που είναι φίλη μου και σας διαβεβαιώνω δεν τρέχει τίποτα παραπάνω -!-, με πειράζει και μάλιστα πολύ που τη βλέπω τρεις φορές το χρόνο, από τότε που φύγαμε από το Ναύπλιο. Για αυτό ποιος φταίει;
31 ημέρες για τα Χριστούγεννα. Ό, τι και αν σκέφτεστε, όποιες κι αν ήταν οι επιλογές σας, όσο μεγάλη κι αν είναι η απόσταση που σας χωρίζει από τους ανθρώπους σας, η απάντηση είναι απλή.
31 ημέρες για τα Χριστούγεννα. Γιατί όσο κι αν προσπαθήσαμε εμείς, οι ένδοξοι μαχητές του facebook, του viber και του skype να χτίσουμε τις ζωές μας επικεντρωμένοι σε αυτούς που είναι δίπλα μας, πάντα υπάρχει έστω ένα φατσάκι, κάπου εκεί πίσω που θέλουμε να γυρίσουμε για να το αγγίξουμε, να το φιλήσουμε, να το αγκαλιάσουμε. Να ακούσουμε την πραγματική φωνή του και να μυρίσουμε τη μυρωδιά του.
31 ημέρες για τα Χριστούγεννα. Γιατί έπρεπε να περιοριστεί με κάποιο τρόπο αυτή η αυθαιρεσία! Ακούς εκεί να σε πετάει σε ένα βαγόνι ένας ερασιτέχνης που κάνει κληρώσεις.
31 ημέρες για τα Χριστούγεννα, όποιοι κι αν είστε έχετε υπομονή. Σε λίγο καιρό θα είμαστε στο βαγόνι που θέλουμε, πίνοντας καφέ με το «δικό» μας φατσάκι. Και θα μπορούμε από κοντά να τσακωθούμε για το τελευταίο κουλουράκι κανέλας... γιατί θα το φτάνουμε και οι δύο.
σχόλια