"Feminism has fought no wars. It has killed no opponents. It has set up no concentration camps, starved no enemies, practiced no cruelties. Its battles have been for education, for the vote, for better working conditions, for safety on the streets, for child care, for social welfare, for rape crisis centers, women's refuges, reforms in the law. If someone says, "Oh, I'm not a feminist," I ask, "Why, what's your problem?"
-Dale Spender
Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ πως όλο και περισσότεροι έχουν υιοθετήσει μία αρνητική στάση απέναντι στο φεμινισμό, καθώς παράλληλα αγνοούν τη σημασία του στις σημερινές κοινωνίες, αλλά και αρνούνται ότι οι γυναίκες αντιμετωπίζουν καθημερινά –σε όλες τις πτυχές- σεξιστικές και ρατσιστικές επιθέσεις ή αδικίες. Για αυτό το λόγο αποφάσισα να επικεντρωθώ στο παρακάτω άρθρο σε όσες περισσότερες πτυχές της κοινωνίας, σε διεθνές επίπεδο, είναι δυνατόν, ωστέ να γίνει πραγματικά αντίληπτο πόσο απαραίτητος είναι ο φεμινισμός. Δεν δημιουργήθηκε «απλά για την κατοχύρωση της πολιτικής ψήφου», όπως πολλοί υποστηρίζουν, αλλά για την ισότητα μεταξύ των δύο φύλων σε όλα τα επίπεδα ανεξαιρέτως. Αν και όλοι γνωρίζουμε πως δεν επιτρέπεται σε όλες τις γυναίκες να ψηφίσουν εν έτει 2015, επομένως αυτό το επιχείρημα δεν στέκει από καμία μεριά. Πριν αρχίσω να γράφω, θέλω να τονίσω πως γνωρίζω πολύ καλά ότι ο σεξισμός-μιας και με αυτόν θα ασχοληθώ- έχει ισχυρό αντίκτυπο και στους άντρες. Όμως, δεν συγκρίνεται με τον αντίκτυπο στις γυναίκες και για αυτό το λόγο δεν θα αναφερθώ σε εκείνον σήμερα. Το κείμενο είναι αρκετά μεγάλο και για αυτό είναι χωρισμένο σε ενότητες, ωστέ να μπορείτε να διαβάσετε και μεμονωμένα!
ΑΘΛΗΤΙΚΑ
40% των γυναικών αθλητριών συμμετέχουν κάθε χρόνο σε αθλήματα, αλλά αποτελούν μόνο το 5 με 7% των αθλητικών ειδήσεων στα μίντια. Βάσει του αρχείου του Women's Sports Foundation, μόνο 3,5 % όλων των αθλητικών ειδήσεων στις εξής μεγαλές εφημερίδες: USA Today, the Boston Globe, the Orange County Register and the Dallas Morning news, αποτελούσαν γυναίκειες ειδήσεις, ενώ αν συγκρίνουμε τα αρχεία για τις αθλητικές υποτροφίες, οι άντρες αθλητές λαμβάνουν 179.000.000 δολλάρια παραπάνω σε σχέση με τις γυναίκες.
Επίσης, οι αθλήτριες παρουσιάζονται ως επί το πλείστον με σεξουαλικό τρόπο. Δηλαδή είτε σχολιάζεται η εμφάνιση αντί της επίδοσης τους, είτε οι φωτογραφίες των γυναικών αθλητριών, που είναι σε εξώφυλλο περιοδικού, περιέχουν γυμνό (βλ. την σκιέρ Lindsey Vonn). Κάθε φορά που προβάλλονται οι αθλήτριες, περνούν το μήνυμα πως είναι πρώτα γυναίκες και ύστερα αθλήτριες. Υπονομεύεται η προσπάθεια τους και δεν αναγνωρίζονται το ίδιο όπως οι άντρες, αφού το σημαντικό στην προβολή τους είναι να φανούν όμορφες και σέξυ γυναίκες, που τυχαίνει να είναι αθλήτριες. O Michael Messner (Αμερικανός κοινωνιολόγος) συνέκρινε αγώνες διαφορετικών αθλημάτων, προκειμένου να δει τις διαφορές μεταξύ των δύο φύλων. Σε πολλά παιχνίδια, το λόγκο ήτανε ροζ, ενώ οι σχολιαστές αναφερόντουσαν στις αθλήτριες ως «τα κορίτσια» κι άλλες παρόμοιες εκφράσεις, οπού τονίζανε συνεχώς το φύλο των αθλητριών. Αυτή η διάκριση είναι άλλωστε ο λόγος που έχουν δημιουργηθεί ξεχωριστές γυναικείες οργανώσεις, προκειμένου να προστατευτούν και βελτιωθούν τα δικαιώματα των αθλητριών (πχ Women's National Basketball Associations). Για να κλείσω το θέμα του αθλητισμού, θα αναφερθώ σε ένα γεγονός που έγινε το 2013 με τη νίκη του Andy Murray στο Wimbledon. Όλες οι μεγάλες εφημερίδες και όλα τα κανάλια αναφερθήκανε στη νίκη του ως «τη βρετανική νίκη μετά από 77 χρόνια» και δεν παρέλειψαν πως το 1936 είχε νικήσει ο Fred Perry. Ξεχάσανε όμως να αναφέρουν τις νικήτριες Virginia Wade, Dorothy Round Little, Angela Mortimer και Ann Haydon.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Από τα 196 έθνη σε όλο τον κόσμο, μόνο τα 22 έχουν γυναίκα ως ηγέτη (Chancellor, President or Prime Minister) : Germany, Liberia, Argentina, Bangladesh, Lithuania, Trinidad and Tobago, Brazil, Kosovo, Denmark, Jamaica, South Korea, Slovenia, Cyprus (North), Senegal, Norway, Latvia, Central African Republic, Chile, Malta, Poland, Switzerland, Croatia. Στην Ελλάδα, το ποσοστό γυναικών στη Βουλή ανέρχεται στο 23%. Παρά την αύξηση των γυναικών τα τελευταία δύο με τρία χρόνια, η Βουλή εξακολουθεί ακόμη να "ανδροκρατείται". 14 χώρες στον κόσμο δεν έχουν ούτε μία γυναίκα σε θέση εξουσίας και συνολικά, όσον αφορά στα μέλη του κοινοβουλίου διεθνώς, από τα 46,056 εκλεγμένα μέλη μόνο τα 8,990 είναι γυναίκες. Επί της ευκαιρίας θέλω να αναφέρω το ποσοστό των γυναικών βάσει του αρχείου του Central Bank Directory: 6%, δηλαδή μόνο σε 16 κεντρικές τράπεζες από τις 196 διεθνώς είναι επικεφαλείς γυναίκες.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ
Στην εποχή μας 99% των σπιτιών διαθέτουν τουλάχιστον μία τηλεόραση και υπολογίζεται ότι ένας άνθρωπος μέχρι τα 65 χρόνια του θα έχει δει περίπου 2 εκατομμύρια διαφημίσεις, εκ των οποίων πολύ συχνή προβολή είναι το φαγητό, τα διαιτητικά προιόντα ή η καθαριότητα. Τα παραπάνω απευθύνονται πάντα σε γυναίκες, μόνο το 2.1% των διαφημίσεων, που αφορούν δουλειές μέσα στο σπίτι, προβάλλουν κάποιον άντρα να τις κάνει. Αντιθέτως, δείχνουν γυναίκες να σερβίρουν, να καθαρίζουν, να επιθυμούν να καταναλώσουν ή να αδυνατίσουν κτλ. Μία μελέτη της Valerie Hooper από το Πανεπιστήμιο New Hampshire έδειξε ότι άντρες που βλέπανε σε διαφημίσεις άλλους άντρες να κάνουν δουλειές στο σπίτι, ήτανε πιο διατεθειμένοι να ασχοληθούν και να καθαρίσουν. Οι διαφημίσεις, που προβάλλουν άντρες με κλασσικό παραδοσιακό αρσενικό ρόλο, δηλαδή άντρες με μία σημαντική καριέρα, επηρέαζαν τα όνειρα και τα κίνητρα των αντρών. Δεν είναι δύσκολο, λοιπόν, να προβλέψουμε πως επηρεάζουν τις γυναίκες οι υπόλοιπες διαφημίσεις, που δείχνουν συνεχώς τη θέση τους στο σπίτι. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως στις διαφημίσεις είναι η παρουσίαση της γυναίκας ως σεξουαλικό αντικειμένο, η διαιώνιση της αρχής «το σεξ πουλάει», η εκμετάλλευση του γυναικείου σώματος προκειμένου να διαφημιστούν φαγητά, αυτοκινήτα, τζιν, ποτά κι ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί. Η βιομηχανία ελέγχεται από πατριάρχες, οι οποίοι υποτιμούν και μειωνούν με κάθε ευκαιρία την γυναίκα, η οποία προβάλλεται α)για δουλειές του σπιτιού και για β) την ευχαριστήση του αρσενικού φύλου. Μπορείτε να ψάξετε να βρείτε χιλιάδες σεξιστικές διαφημίσεις, αν και τις βλέπετε καθημερινά, σκεφτείτε όμως πόσο επηρεάζουν την άποψη, το σεβασμό και την εκτίμηση των γυναικών για το ίδιο τους το φύλο, καθώς βέβαια και το πως παιρνούν το μήνυμα στους άντρες ότι έχουν την εξουσία. Ότι οι γυναίκες είναι υποχείρια τους κι είναι εκεί για να τους ευχαριστούν. Είναι ανώφελο να αναλύσω περαιτέρω τον σεξισμό σε αυτό τον χώρο, αφού είναι ένας από τους πιο αηδιαστικούς χώρους στην κοινωνία μας κι φταίει πάρα πολύ για τον σύγχρονο σεξισμό. Είναι στο χέρι μας να σταματήσουμε αυτή την αρχή, το σεξ δεν θα έπρεπε να πουλάει, η γυναίκα δεν θα έπρεπε να εκμεταλλεύεται και να πωλείται σαν να ήτανε αντικείμενο. Είναι ανεπίτρεπτο να μεγαλώσει κι άλλη μία γενιά με αυτές τις αξιώσεις. Εκτός των παραπάνω, ήρθε επίσης η ώρα να σταματήσει να προβάλλεται η υποτιθέμενη ανάγκη και μοναδική επιθυμία της γυναίκας να κάνει οικογένεια και να παντρευτεί έναν καλό άντρα, ο οποίος θα δουλεύει αντί για εκείνη. Ήρθε η ώρα να σταματήσει να γίνεται αστείο πως ο άντρας θέλει μόνο το σεξ και η γυναίκα την αγάπη, πρέπει να καταρριφθούν όλα αυτά τα στερεότυπα αρχίζοντας από τα σεξιστικά αστεία για ξανθιές χαζές γυναίκες, για στερημένες γυναίκες, για υστερικές συναισθηματικές γυναίκες, για γυναίκες ανίκανες να οδηγήσουν, για ανεξάρτητους άντρες κλπ, από τον μουσικό χώρο και τα βίντεο κλιπς στα οποία οι γυναίκες «οφείλουν» να'ναι σέξυ κι να περιτριγυρίζουν το αρσενικό, από τα αποκριάτικα (αποκλειστικά σέξυ για γυναίκες) κοστούμια, από από από....αρχίζοντας από τα πάντα, διότι η βάση είναι λανθασμένη. Τέλος, έρευνα της Μονάδας Εφηβικής Υγείας της Β' Παιδιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών – νοσοκομείου παίδων Α.Κυριακού ανάμεσα σε 529 έφηβους 15 ετών στην Αττική από το 12, 66% των εφήβων με χαμηλό βάρος και το 6% με πολύ χαμηλό (παθολογικό), το 78% ήταν κορίτσια. Μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει στην Ελλάδα νομοθετική ρύθμιση για τη διαφήμιση που θα απαγορεύει την εκμετάλλευση του γυναικείου σώματος και την προώθηση σεξιστικών μηνυμάτων που μειώνουν την αξιοπρέπεια της γυναίκας. Και ενώ η αρχή του gender mainstreaming έχει θεσμοθετηθεί και στην Ελλάδα μετά το ψήφισμα του Συμβουλίου των υπουργών των κρατών μελών της ΕΕ στις 5/10/1995, δεν έχει εφαρμοστεί στο ελάχιστο στα ΜΜΕ με αποτέλεσμα, όχι μόνο να βελτιώνονται τα προβαλλόμενα στερεότυπα ανδρών και γυναικών σύμφωνα με τις αρχές της ισότητας των φύλων, αλλά να βιώνουμε μια συντονισμένη παλινδρόμηση σε αρχές και αξίες που αφορούν στις σχέσεις των φύλων, ξεπερασμένες εδώ και δεκαετίες.
ΜΑΡΚΕΤΙΝΓΚ-ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ
Όπως όλοι έχουμε προσέξει –κι από προσωπική εμπειρία- τα παιδικά παιχνίδια χωρίζονται σε «αγορίστικα» και «κοριτσίστικα». Στο σύνολο τους, τα παιχνίδια για αγόρια τείνουν να συσχετίζονται με επιθετικότητα, ξύλο και πόλεμο, ενώ αντιθέτως εκείνα για κορίτσια έχουν να κάνουν με την εμφάνιση (κούκλες πχ μπάρμπι, αξεσουαρ, κοσμήματα κλπ). Υπάρχουν και τα ουδέτερα παιχνίδια με κλασσικό παράδειγμα τα λέγκο και τα παζλς. Παρ'όλα αυτά έχει παρατηρηθεί από τον 20ο αιώνα και έπειτα πως ακόμη και τα κάποτε ουδέτερα παιχνίδια έχουν μειωθεί σημαντικά. Για πάραδειγμα στο Disney Store δεν υπάρχει πια επιλογή "για κορίτσια και για αγόρια", αλλά μόνο για αγόρια ή κορίτσια, χωρίζοντας έτσι τα παιχνίδια ακόμη περισσότερο και δίνοντας την εντύπωση στα παιδιά πως έχουν συγκεκριμένες επιλογές μόνο και μόνο λόγω του φύλου τους. Τα τελευταία χρόνια έχουν βγει μπλε και ροζ λέγκο με περισσότερα αντρικά (λόγω επιθετικότητας), ενώ ουδετέρα παιχνίδια όπως το τηλέφωνο ή το ταμείο γίνονται σιγά σιγά κατά αποκλειστικότητα ροζ, δηλαδή για κορίτσια. Πολλοί επιστήμονες έχουν ασχοληθεί επι του θέματος προσπαθώντας να καταλάβουν, γιατί αντί να βελτιώνεται η διαφορά, χειροτερεύει. Ένα άλλο παράδειγμα είναι τα game boy, φτιαγμένα αποκλειστικά για αγόρια όπως τονίζει και το όνομα τους. Μετά την τεράστια επιτύχια τους, έγινε αντιληπτό πως τα κορίτσια ήταν εξίσου φαν και έτσι εκτός των άλλων βγήκε το γυναικείο ds, ροζ και δώρο παιχνίδι που μεγαλώνεις σκυλάκια. Υπάρχουν πολλές έρευνες που αποδεικνύουν ότι τα παιδιά σε νεαρά ηλικία έχουν το ίδιο ενδιαφέρον για μηχανολογικά παιχνίδια και μετά έρχεται ένα ελάχιστο ενδιαφέρον για τα στερεοτυπικά γυναικεία παιχνίδια εκ μέρους των κοριτσιών. Το ενδιαφέρον καλλιεργείται, δεν υπάρχει εκ των προτέρων. Κανένα κορίτσι δε μεγάλωσε και επέλεξε μόνο κούκλες, τα αγόρια μικρά ενδιαφέρονται εξίσου για το «παιχνίδι στην κουζίνα», αλλά εμείς τους στερούμε την επιλογή να διαλέξουν τι τους αρέσει πλασάροντας τους συγκεκριμένο τύπο παιχνιδιών ανάλογα με το φύλο τους. Είναι μεγάλη η ανάγκη να αφήσουμε τα παιδιά να επιλέξουν από μόνα τους με τι προτιμούν να παίξουν είτε αυτό είναι κούκλα είτε είναι ψεύτικο πιστόλι. Η Melissa Atkins Wardy, συγγραφέας του "Redefining Girly", έχει ορθά τονίσει πως κάνοντας το μάρκετινγκ να περιστρέφεται συνεχώς γύρω από διαφορές μεταξύ των φύλων, διδάσκουμε στα παιδιά πως τα αγόρια είναι τελείως διαφορετικά από τα κορίτσια και υπάρχουν ελάχιστα κοινά μεταξύ των δύο. Οι διαφορές όμως δημιουργούνται από την κοινωνία και την εκάστοτε κουλτούρα και παρά το γεγονός πως πολλοί είναι υπερ της ισότητας μεταξύ των φύλων, ο αριθμός εκείνουν, που πιστεύουν ότι υπάρχουν πολλές διαφορές μεταξύ μας, αυξάνεται συνεχώς και κατά πολύ. Όσον αφορά τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, οι γυναίκες αποτελούν το 17% των χαρακτήρων, ακόμη και οι μη ανθρώπινοι χαρακτήρες είναι παραπάνω και αγγίζουν το 19% των χαρακτήρων. Οι υπόλοιποι είναι αντρικοί και θεωρούν ότι οι γυναικείοι χαρακτήρες είναι υπεραρκετοί. Πάρα πολύ συχνά εδώ και πολλά χρόνια τα ηλεκτρονικά παιχνίδια έχουν εκτός των άλλων μία κοινή ιστορία: ο παίκτης πρέπει να σώσει την αθώα πριγκίπισσα ή γενικά κοπέλα από μία πίστα. Ενώ ο αντρικός χαρακτήρας ζει μία περιπέτεια και αποκτά πόσες εμπειρίες για να σώσει την κοπέλα, η κοπέλα κάθεται κάπου και περιμένει τον άντρα για να την σώσει. Η κοπέλα είναι ανήμπορη, αδύναμη και είναι στο χέρι των ανδρών για το αν θα σωθεί ή όχι. Παραδείγματα: Super Mario, Asura's Wrath (2012), Child of Eden (2011), Inversion (2012), Max Payne 3 (2012), Pandora's Tower (2013), Protoype (2009), Prototype 2 (2012), Splatterhouse (2009), Star Wars: The Force Unleashed (2010) κτλ. Αρκετά ενδιαφέρον είναι να γνωρίζετε πως βάσει του Entertainment Software Association 48% είναι το ποσοστό των θηλυκών παιχτών, από το οποίο το 70% παίζει ως αρσενικός χαρακτήρας για να αποφύγει σεξουαλική παρενόχληση ή κοροιδία. Ως κάτι τελευταίο, θα ήθελα να σχολιάσω την τελευταία έκδοση του Grand Theft Auto V, στο οποίο δεν υπάρχουν γυναικείοι χαρακτήρες, κάτι που ακούγεται λογικό αν σκεφτεί κανείς πως υπάρχουν επιλογές στο παιχνίδι να πλησιάσεις μία sex worker και να αποφασίσεις τι πράξη θα κάνετε βάσει χρημάτων (($50 for a blow job, $70 for a half-and-half, $100 for everything) αυξάνοντας τα πόιντς σου και αφού τελειώσετε την πράξη, να την σκοτώσεις παίρνοντας έτσι τα χρήματα σου πίσω. Ας ευχαριστήσουμε τους ιδρυτές..κάνανε ξεκάθαρη την αξία των γυναικών.
ΣΕΙΡΕΣ ΚΑΙ ΤΑΙΝΙΕΣ
Οι γυναικείοι χαρακτήρες σπάνια έχουν πρωταγωνιστικούς ρόλους, συσχετίζονται παραπάνω με τη μητρότητα και το γάμο (έχει βασικό ρόλο στη ζωή τους), παρουσιάζονται συνήθως ως νοικοκυρές με σπάνια υψηλόβαθμη θέση σε εργασία και με λιγότερη εξουσία από τους άντρες, είναι πιο παθητικές μην εκφέροντας σημαντικές απόψεις, αλλά "κουτσομπολίστικες" ή για την οικογένεια και τον άντρα τους. Επίσης προβάλλονται ως συναισθηματικές, ήπιες, υποτακτικές και συνετές, ενώ οι άντρες ως δυναμικοί, λογικοί, ανεξάρτητοι, επιθετικοί κλπ. Αν ένας άντρας γίνει πιο συναισθηματικός (χωρίς εννοείται να έχει κίνητρο να παραπλανήσει τη γυναίκα) τείνει προς την ομοφυλοφιλία. Η εμφάνιση των γυναικείων χαρακτήρων είναι σχεδόν πάντα συμβατική, σαν "το κορίτσι της διπλανής πόρτας", με κανονικά κιλά και ύψος, όμορφη, με χαρούμενη προσωπικότητα και χωρίς ιδιαίτερη εξυπνάδα κάνοντας συχνά "χαζές ερωτήσεις". Οι υπέρβαρες ηθοποιοί λαμβάνουν κατά 80% "κακά" σχόλια από αρσενικούς χαρακτήρες δείχνοντας έτσι πως αξίζει να γίνονται περίγελος, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση οι άντρες να νιώσουν έλξη για μία τέτοια γυναίκα. Όταν ένας γυναικείος χαρακτήρας έχει δουλειά είναι πολύ συχνά δασκάλα, νοσοκόμα ή γραμματέας. Ο αριθμός των δυναμικών γυναικών είναι μικρός και αυτές οι γυναίκες παρουσιάζονται ως "σκύλες", "νευρικές" κλπ. Επί προσθέτως, είναι συχνό το στερεότυπο πως οι γυναίκες είναι "διαβολικές" και πονηρές. Έτσι στην τηλεόραση και στις ταινίες προβάλλονται συχνά γυναίκες, οι οποίες εκμεταλλευόμενες την σεξουαλικότητα τους ή πχ μία εγκυμοσύνη, παίρνουν πράγματα από άντρες ή τους κατευθύνουν. Είναι ακόμη οι γυναίκειοι χαρακτήρες που θα καταφέρουν να λύσουν ένα πρόβλημα σε διαπροσωπικές σχέσεις (πχ παιδιά, γείτονες), αλλά φαίνονται να του συζητούν πάντα με άλλους, γιατί "δε μπορούν να λύσουν ένα πρόβλημα μόνες τους, δε μπορούν να κρατήσουν κάτι για τον εαυτό τους, χρειάζονται πάντα κάποιον άλλον για όλα". Μία πάρα πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα, σας συστήνω να ρίξετε αναλυτικά μια μάτια, ονομάζεται "GENDER BIAS WITHOUT BORDERS" από Dr. Stacy L. Smith, Marc Choueiti, & Dr. Katherine Pieper with assistance from Yu-Ting Liu & Christine Song Media, Diversity, & Social Change Initiative USC Annenberg και ερευνά τους γυναικείους χαρακτήρες σε γνωστές ταινίες ανάμεσα σε 11 χώρες. Περιληπτικά θα αναφέρω κάποια σημαντικά συμπέρασματα: το 30.9% όλων των ομιλούντων χαρακτήρων αναφέρεται σε γυναίκες με μόνο τρεις χώρες να περνούν το ποσοστό (UK 37.9%, Brazil 37.1%, Korea 35.9%) που όμως είναι εξίσου χαμηλά ποσοστά, αφού είναι κάτω του 50%. Μόνο το 23% στις "περιπετειώδεις" ταινίες είναι γυναίκες και -γενικά σε όλα τα είδη- στο 23.3% των ταινιών είχανε πρωταγωνιστικό ρόλο. Από τους 1,452 κινηματογραφιστές, οι 20.5% είναι γυναίκες και το 79.5% άντρες, αναλυτικότερα για τις γυναίκες το 7% ως σκηνοθέτες, 19.7% ως σεναριογράφοι και το 22.7% ως παραγωγοί. Οι ταινίες, που έχουν γυναίκα σεναριογράφο ή παραγωγό, προβάλλουν περισσότερα κορίτσια και περισσότερες γυναίκες. Όσον αφορά στην σεξουαλικοποίηση των γυναικείων χαρακτήρων διεθνώς, για τα κορίτσια και τις γυναίκες είναι δύο φορές πιο πιθανό από τα αγόρια και άντρες να παρουσιαστούν με σέξυ ή "αποκαλυπτικά" ρούχα, εν μέρει ή γενικά γυμνές, αδύνατες και πέντε φορές πιο πιθανό να αποκαλεστούν ελκυστικές, ιδίως στις ταινίες που προορίζονται για μεγαλύτερες ηλικίες. Οι έφηβοι (13-20) γίνονται σεξουαλικό αντικείμενο το ίδιο όσο οι νεαρές γυναίκες ηλικίας 21-39, οι γυναικές αποτελούν το 22.5% του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού σε αυτόν τον χώρο, ενώ οι άντρες το 77.5%. Αναφορικά με τις θέσεις εξουσίας στις ταινίες, το 13.9% είναι γυναίκες στελέχη και μόνο 9.5% υψηλόβαθμοι πολιτικοί, ενώ η αντιστοιχία των αρσενικών και γυναικείων χαρακτήρων ως δικηγόροι και δικαστές είναι 13 προς 1, ως καθηγητές/επίκουροι 16 προς 1. Συνεχίζοντας, γιατροί είναι το 14.8%, αθλητές το 4.1%, μηχανικοί το 8.9% και δημοσιογράφοι το 40.1%. Όλα τα παραπάνω ποσοστά δεν έχουν απολύτως καμία αντιστοιχία στην πραγματική ζωή, αφού οι γυναίκες αποτελούν το 2/3 του εργατικού δυναμικού και το 50% του ανθρώπινου πληθυσμού.
ΓΛΩΣΣΑ
Ο γλωσσικός σεξισμός υπάρχει σε όλες τις γλώσσες, αλλά ας παρατηρήσουμε την ελληνική, η οποία διαθέτει γραμματικό γένος, δηλαδή το αρσενικό υπερισχύει ιδίως σε περιπτώσεις φυσικής συνύπαρξης αρσενικών και θηλυκών οντοτήτων (οι καθηγητές και οι μαθητές και εννοούνται και τα δύο φύλα, ενώ οι καθηγήτριες και οι μαθήτριες αναφέρονται μόνο στα θηλυκά). Το γραμματικό γένος υφίσταται παντού και διαιωνίζεται λόγω συνήθειας, όμως είναι σημαντικό να σκεφτεί κανείς πόσο επηρεάζει η γλώσσα τη σκέψη μας και κατ'επέκταση τις αξίες μας. Έχουν πραγματοποιηθεί πάρα πολλές έρευνες για το γλωσσικό σεξισμό (πχ ένα ίδιο κείμενο είχε αντρικό ή γυναικείο συγγραφέα και έπρεπε να αξιολογηθεί. Γυναίκες και άντρες αξιολογήσανε με μεγαλύτερο βαθμό το κείμενο γραμμένο από άντρα, κάτι που αποδεικνύει πως στο μυαλό μας-πιο πολύ στις γυναίκες!- επικρατεί το στερεότυπο πως οι άντρες είναι κοινωνικά περισσότερο καταξιωμένοι). Στην σύνταξη, όταν εμφανίζονται και τα δύο φύλα, το αρσενικό προηγείται (κύριος και κύρια Π., Αδάμ και Εύα), εκτός από εκφράσεις που εκφράζουν την αβρότητα απέναντι στο «αδύναμο» γυναικείο φύλο (Κυρίες και Κύριοι). Σημασιολογικά υπάρχουν πολλές διαφορές (πχ γυναικοκουβέντα-ανδροκουβέντα), οι λέξεις με συνθετικό τη γυναίκα έχουν υποτιμητική σημασία. Είναι ο,η γιατρός, ο/η πολιτικός κλπ δείχνοντας πως τέτοιες θέσεις είχαν άντρες και διαιωνίζοντας το γλωσσικό σεξισμό, υπερισχύει ακόμη το αρσενικό φύλο. Μπορώ να πω πολλά παραδείγματα, αλλά είναι ανώφελο, αφού χρησιμοποιούμε καθημερινά σεξιστική γλώσσα, άθελα μας χωρίς να το σκεφτόμαστε. Αν ψάξετε έρευνες, μπορείτε να καταλάβετε πόσο επηρεάζει αυτό τη ζωή μας και γιαυτό γίνονται προσπάθειες ειδικά στα πανεπιστήμια να αναφέρονται και τα δύο φύλα, προκειμένου να πάψει να ισχύει το γραμματικό γένος. Ενδιαφέρον εδώ, είναι οι διαφορές μεταξύ των δύο φύλων στη χρήση της γλώσσας. Οι άντρες τείνουν να αποφεύγουν την ανάλυση συναισθημάτων ή την αποκάλυψη προσωπικών βιωμάτων, που δηλώνουν αδυναμία, και σκοπεύουν στην έκφραση της ανεξαρτησίας κι εξουσίας. Θέλουν να'ναι «κύριοι του λόγου» διακόπτοντας πιο συχνά και μιλώντας παραπάνω, παρά το στερεότυπο πως οι γυναίκες μιλούν περισσότερο. Δεν απαντούν πάντα (ναι, μμμ, μάλιστα κλπ), ακούγονται αποφασισμένοι και συχνά «διατάζουν» με τη γλώσσα τους. Αντιθέτως, οι γυναίκες αφήνουν τον άλλο να τις διακόπτει, δε μιλάνε τόσο συχνά, χρησιμοποιούν συναισθηματικό λόγο (έτσι ακούγεται λόγω των 4 διαφορετικών τόνων της γυναικείας φωνής), προσπαθούν να ανοίξουν συζήτηση (τι κάνεις, πως ήταν η μέρα σου), στο τέλος της πρότασης ψάχνουν για επιβεβαίωση (ε; /Αλήθεια ε;/ έτσι δεν είναι;) ή αναφέρουν πως γνωρίζουν κάτι και οι ίδιες και τέλος χρησιμοποιούν μία καλύτερου επιπέδου γλώσσα.Βάσει έρευνας, οι άντρες και οι γυναίκες διακόπτουν σε μία συζήτηση το ίδιο πολύ κάποιον του ίδιου φύλου, αλλά οι άντρες διακόπτουν πολύ πιο συχνά τις γυναίκες και ξένους εκφράζοντας έτσι την ανάγκη τους να υπερισχύσουν, την ανεξαρτησία και εξουσία τους.
ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑ
Η σεξουαλικότητα είναι ένα περίπλοκο θέμα, που δε μπορεί να αναλυθεί ολοκληρωτικά στις παρακάτω γραμμές. Ας αρχίσουμε όμως από την έννοια της «παρθενιάς», ένα ακόμη λαμπρό κοινωνικό κατασκεύασμα προερχόμενο από την πατριαρχία, που αντικειμενικοποιεί τη γυναίκα και την μετατρέπει σε ένα εμπόρευμα που οφείλει να μείνει ανέγγιχτο μέχρι να αποκτήσει έναν «ιδιοκτήτη». Πολλοί από εσάς θα σκεφτείτε πως αυτό ανήκει στο παρελθόν, αλλά στην πραγματικότητα αυτό το κατασκεύασμα είναι μέρος μίας βαθύτερης ιδέας, η οποία κατηγοροποιεί τις γυναίκες σε «καλές» και σε «τσούλες». Αν έχεις από πολύ μικρή ηλικία σεξουαλική εμπειρία, είσαι φθηνή και κατακρίνεσαι, χάνεις το σεβασμό σου ως άνθρωπος και αποκτάς τη ταμπέλα της εύκολης. Αν αργήσεις πολύ να κάνεις σεξ, αποκτάς τη ταμπέλα της γεροντοκόρης ή της άσχημης. Αν κάνεις σεξ μόνο με έναν ή δύο, είσαι «καλή και πιστή», ενώ αν κάνεις με πολλούς έστω και αργότερα, γίνεσαι αυτόματα πιο εύκολος στόχος. Θα ήταν ψέμα, αν κάποιος υποστήριζε πως γυναίκες στο περιβάλλον του ανοιχτές με τη σεξουαλικότητα τους δεν έχουν κατακριθεί (χαρακτηριστεί δηλαδή με τα κλασσικά χυδαία επίθετα). Αυτό ξεκινάει από την έννοια της παρθενιάς, για το πως η γυναίκα πρέπει να περιμένει μέχρι να έρθει η σωστή ώρα και πως πρέπει να υπάρχει όριο εραστών, ενώ για τον άντρα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο! Εκτός αυτού, αυτή η έννοια μειώνει κατευθείαν το σεξ και το εξισώνει με την αντρική διείσδυση, που αφ'ενός δείχνει την ετεροσεξουαλική κανονικότατα και αφ'ετέρου υποβαθμίζει την γυναικεία αξία καθώς η τελευταία καθορίζεται από τον αριθμό εραστών της γυναίκας. Επομένως, δίνεται η δύναμη στους άντρες να μειώσουν ή να κατηγοροποιήσουν μία γυναίκα καθαρά από το πέος τους. Αρκετά παράλογο, δε νομίζετε? Συνεχίζοντας, ακόμη κι αν υποθέσουμε πως η γυναικεία σεξουαλική απελευθέρωση έγινε με επιτυχία, η γυναικεία ικανοποίηση δεν εξισώνεται ως το ίδιο σημαντική με αυτή του άντρα. Αυτό φαίνεται άλλωστε και αποδεικνύεται από τις έρευνες επί του θέματος: (βάσει της τελευταίας που διάβασα εγώ) το 57% των γυναικών δηλώνει πως δεν έχει οργασμό κατά τη διάρκεια του σεξ, ενώ ο αντίστοιχος αριθμός για τους άντρες είναι 95%. Το 75% των γυναικών δε μπορεί να φτάσει σε οργασμό μόνο από την κολπική διείσδυση χωρίς τη χρήση των sex toys ή το ερέθισμα της κλειτορίδας. Το 67% έχει υποκριθεί ότι έχει φτάσει σε οργασμό. Όλα τα παραπάνω προέρχονται α) από τη μηδαμινή γνώση του μέσου ανθρώπου για την ανατομία του ίδιου ή και του άλλου φύλου, β) από την πίεση που νιώθει η μέση γυναίκα πως οφείλει να ικανοποιήσει τον σύντροφο της, κάτι που της υπενθυμίζει συνεχώς κάθε γυναικείο περιοδικό με τις συμβουλές, τα πρέπει και τα μη που ακολουθεί μία γυναίκα για έναν άντρα κλπ, γ) από το γεγονός πως η γυναικεία σεξουαλικότητα είναι ακόμη θέμα ταμπού και προκαλεί ντροπή σε έναν τεράστιο αριθμό γυναικών, που δε συζητάνε αυτό το πρόβλημα με τους συντρόφους τους ή ντρέπονται να συζητήσουν με τον οποιοδήποτε για τον αυνανισμό τους ή να πάνε σε ένα μαγαζί με σεξ τόυς ή να παραδεχτούν πως βλέπουν τσόντες κτλ. Διότι η μέση γυναίκα θεωρεί πως είναι κάτι πολύ προσωπικό και η μυστικότητα πηγάζει από το αίσθημα ντροπής. Μία ντροπή για την ίδια της τη σεξουαλικότητα, γιατί απλούστατα ποτέ δεν αναφέρθηκε στην κοινωνία, είναι κάτι άγνωστο και όμως τόσο κοινό και φυσιολογικό. Η γυναίκα όμως στις μέρες μας δε νιώθει το ίδιο άνετα να συζητήσει τέτοια θέματα πχ με τις φίλες της με την ίδια ευκολία που το κάνει ένας άντρας και αυτό είναι ένα μέρος του προβλήματος. Ακόμη και οι ταινίες ή τα σήριαλ που δείχνουν από κοντά το γυναικείο οργασμό βαθμολογούνται με R ή πιο υψηλά (=Restricted, Adults only), σε αντίθεση με τον αντρικό οργασμό στον ίδιο χωρό που βαθμολογείται με PG13 (=Parents strongly cautioned). Επιπλέον, οι γυναίκες αντιμετωπίζουν ένα τεράστιο πρόβλημα με τις εκτρώσεις και κατακρίνονται για αυτή την επιλογή και το δικαίωμα τους εδώ και πολλά χρόνια. Εν έτει 2015 απαγορεύεται η έκτρωση με τιμωρία φυλακή ή σε άλλα κράτη και θάνατο σε 74 χώρες/πόλεις/κράτη με μόνο σε λίγα κράτη να υπάρχει η εξαίρεση του να επιτραπεί, εάν κινδυνεύει η ζωή της γυναίκας. Βάσει του WHO, οι εκτρώσεις κάθε χρόνο φτάνουν τις 40-50 εκατομμύρια, δηλαδή είναι 125,000 κάθε μέρα και για αυτό το λόγο πρέπει όλοι να παλέψουμε για να μην στερείται αυτό το δικαίωμα. Οι απαγορευμένες εκτρώσεις είναι περισσότερες από τις επιτρεπόμενες και θέτει σε κίνδυνο πολλές γυναίκες, που το κάνουν κρυφά με ρίσκο τη ζωή τους. Αλλάζοντας θέμα, βάσει του United Nations Office on Drugs and Crime 80% του γυναικείου πληθυσμού έχει υπάρξει θύμα εμπόριο λευκής σαρκός. Αναλυτικότερα: οι ειδικοί υπολογίζουν πως η σεξουαλική εκμετάλλευση αποτελεί το 80% των ανιχνεύσιμων υποθέσεων, αλλά το εμπόριο λευκής σαρκός για καταναγκαστική εργασία είναι ως επί το πλείστον μη ανιχνεύσιμο. Άνθρωποι απήχθη ή ξεγελαστεί από 127 χώρες και έχουν εκμεταλλευτεί και χρησιμοποιηθεί για καταναγκαστική εργασία σε 137 χώρες, επηρεάζοντας έτσι κατά πολύ κάθε ήπειρο και κάθε τύπο οικονομίας. Το 95% των θυμάτων έχει υποστεί σεξουαλική και φυσική βία. Η εκτιμώμενη συνολική αξία της αγοράς του παράνομου ανθρώπινου εμπορεύματος αντιστοιχεί στην Αμερική σε 32 δισεκατομμύρια δολλάρια. Στην Ελλάδα βρίσκονται αυτή την στιγμή περίπου 20.000 γυναίκες, περιλαμβανόμενα 1.000 κορίτσια ηλικίας 13-15 χρονών. Και τέλος, θέλω να αναφερθώ στο πορνό και την επιρροή του στην κοινωνία. Κάθε μέρα εκτιμούνται περίπου 68.000.000 searches για πορνό στο διαδίκτυο και δυστυχώς, από την στιγμή που δεν υπάρχει σεξουαλική διαπαιδάγωγηση στα σχολεία, η πηγή της ενημέρωσης για το σεξ είναι αποκλειστικά η βιομηχανία του πορνό. Στις τσόντες δεν υπάρχει απολύτως τίποτα ρεαλιστικό, είναι πολύ επιθετικό και βίαιο (88% των σκηνών από τις οποίες το 72% είχε προκληθεί από άντρες) , η γυναίκα έχει παθητικό ρόλο, αποκτά οργασμό μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, της αρέσει η βία που ασκεί ο αποκλειστικά «σκληρός και με εξουσία άνδρας» και όταν πρόκειται για ρόλους, αποκτά σέξυ και στερεοτυπικά «γυναικεία» επαγγέλματα (γραμματέας, δασκάλα, νοσοκόμα κτλ). Ο μέσος άνθρωπος έχει δει πορνό από τα 14, μία ηλικία που βάσει της ψυχολογίας είναι κριτική για τη διαμόρφωση της σεξουαλικής ταυτότητας του ατόμου, αλλά και γενικότερα για τη διαμόρφωση του κοινωνικού και προσωπικού ρόλου. Το πιο πιθανό είναι να κάνουν ό,τι βλέπουν, να βαρεθούν γρήγορα και να αποζητούν ακόμη πιο «σκληρές» και βίαιες σκηνές, αλλά και να πειστούν πως ό,τι βλέπουν είναι κάτι που το άλλο φύλο αναζητά. Το πορνό είναι η κύρια πηγή που ευδοκιμεί και παρουσιάζει τις γυναίκες ως σεξουαλικά αντικείμενα χωρίς δύναμη και ως κάτι σαγηνευτικό και επηρεάζει τις σκέψεις και των δύο φύλων! Είναι τρομακτικό πως κάτι τόσο βίαιο προσφέρει ικανοποίηση στον άνθρωπο. Η βιομηχανία θα αλλάξει, αν οι άνθρωποι που την υποστηρίζουν αλλάξουν τα γούστα τους ή διαμαρτυρηθούν. Ακριβώς επειδή είναι αναπόσπαστο κομμάτι στη ζωή του ανθρώπου, θα έπρεπε να διαφέρει και πάνω από όλα να μην είναι τόσο επικίνδυνο.
ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΓΙΑ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
Βάσει του Media and Gender Monitor, το 24% νέων παγκοσμίων ειδήσεων αφορούσε γυναίκες και 19% από εκείνες ήταν το επίκεντρο πολιτικών ειδήσεων. Βάσει του National Public Radio μόνο το 26% των πηγών προέρχονται από γυναίκες δείχνοντας πως οι άντρες έχουν ουσιαστικά τη φωνή και αποτελούν την πηγή ειδήσεων σε όλο τον κόσμο. Εκτός αυτού οι γυναίκες είναι η μειοψηφία και στην αναθεώρηση βιβλίων, αλλά και των συγγραφέων. Οι τελευταίες πολύ συχνά γράφουν με ψευδώνυμο, όπως γινόταν στο παρελθόν για να προσεγγίσουν και αντρικό κοινό (Joanne "Jo" Rowling με το ψευδώνυμο J.K Rowling στο Χάρρυ Πόττερ ενώ το The Cuckoo's Calling το είχε γράψει με όνομα Robert Galbraith, η Nora Roberts με το ψευδώνυμο J.D. Robb, Christina Lynch και Meg Howrey ως Magnus Flyte..). Όπως προαναφέρθηκε στο άρθρο, το 2/3 του εργατικού δυναμικού είναι γυναίκες, αλλά αποτελούν το 10% του διεθνούς εισοδήματος. Γενικά είναι το 50% του πληθυσμού, αλλά είναι ταυτόχρονα το 70% που ζει στα όρια της φτώχειας, οι γυναίκες ηλικίας 15-44 κινδυνεύουν παραπάνω να τις βιάσουν ή να δεχτούν οικογενειακή βία απ'ότι κινδυνεύουν από πόλεμο, καρκίνο ή δυστυχήματα. Μία στις τρεις γυναίκες στον κόσμο έχει κακοποιηθεί και βιαστεί, ενώ 1.5 εκατομμύρια και 3 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες πεθαίνουν κάθε χρόνο λόγω-σεξιστικής- βίας. Μεταξύ 700.000 και 4 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες πουλούνται κάθε χρόνο για πορνεία, 99% των μητρικών θανάτων πραγματοποιούνται στις αναπτυσσόμενες χώρες, οπού οι γυναίκες πεθαίνουν πάνω στη γέννα κάθε λεπτό. 780 εκατομμύρια γυναίκες είναι αναλφάβητες, 41 εκατομμύρια κορίτσια δεν έχουν το δικαίωμα να λάβουν τη βασική εκπαίδευση, μόνο 1 στους 5 βουλευτές παγκοσμίως είναι γυναίκες. Συνεχίζοντας, μπορεί κανείς να αντιληφθεί τον σεξισμό μέχρι και στις εικόνες, που προβάλλει το Google, όταν γράφεις woman silhouette και man silhouette ή τι εμφανίζει όταν γράφεις την λέξη professor. Στο Facebook, ανάλογα με το τι φύλο έχεις, εμφανίζονται συγκεκριμένου τύπου διαφημίσεων. Αναλυτικότερα, αν είσαι γυναίκα βλέπεις διαφημίσεις για δίαιτες ή προιόντα αδυνατίσματος πχ "Stop κυτταρίτιδα", ρούχα σε τιμή ευκαιρίας, συμβουλές μόδας και στυλιστικής κλπ. Αντίστοιχα, στους άντρες έχει περισσότερο διαφημίσεις για ταξίδια, στεγαστικά δάνεια, ασφάλειες, αυτοκίνητα κλπ. Μόνο στην Αμερική οι γυναίκες που εργάζονται σε οικοδομές αποτελούν το 2.6%, ο αριθμός είναι ίδιος με εκείνον πριν από 30 χρόνια. Το 88% των γυναικών έχει δηλώσει πως είχε δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση από τους υπολοίπους, ως αποτέλεσμα οι γυναίκες να μη θέλουν να δουλέψουν σε αυτόν τον τομέα. Σκεφτείτε πόσο συχνά έχετε δει γυναίκα εργάτη σε οικοδομή...προσωπικά δεν έχω αντικρύσει ποτέ κι ακόμη ως περαστική από τέτοιον χώρο, δέχεσαι πολύ συχνά σφυρίγματα και ό,τι συνεπάγεται με αυτό από τους εργάτες. Χρειαζόμαστε επίσης τον φεμινισμό, γιατί 60 εκατομμύρια κορίτσια παρενοχλούνται σεξουαλικά στον δρόμο τους για το σχολείο. Γιατί η γλώσσα του σώματος είναι λαμπρή απόδειξη για την εξάπλωση του σεξισμού: τα κορίτσια πρέπει να είναι ήσυχα, κοκκέτες, να μη μιλάνε πάντα, να μην συνεχίζουν τη συζήτηση, να τις διακόπτουν, να είναι γλυκές και ευχάριστες, να ξέρουν το σώμα τους, να μαζεύονται. Τα αγόρια πρέπει να είναι δυναμικά, να λένε τη γνώμη τους, να ακούγονται, να μην έχουν κανένα «γυναικείο χαρακτηριστικό» επειδή θα θεωρηθούν αδύναμα. Το αποτέλεσμα το βλέπει κανείς μέχρι και στα ΜΜΜ, οπού βλέπεις συνεχώς άντρες να ανοίγουν διάπλατα τα πόδια τους και τις γυναίκες δίπλα να'ναι μαζεμένες κάνοντας υπομονή. Το γεγονός πως οι γυναίκες έχουν την τάση να κάθονται κατά αυτό τον τρόπο (κλειστά πόδια, κολλημένα χέρια...) φανερώνει πως βρίσκονται συνεχώς σε μία σεξουαλική επιφυλακή –έστω ασυνείδητα- προστατεύοντας τη γεννητική περιοχή τους. Αυτή ακριβώς η στάση τους, η γλώσσα του γυναικείου σώματος, δείχνει και αποδεικνύει την κατώτερη θέση της στην ιεραρχία των φύλων. Λέξεις όπως bossy ή bitch etc χαρακτηρίζουν δυναμικές γυναίκες σε θέση εξουσίας και ουσιαστικά είναι συνώνυμες με την κακία μίας γυναίκας, η οποία έχει παραπάνω αυτοπεποίθηση απ'όσο χρειάζεται, είναι πιο έξυπνη απ'ότι θα έπρεπε, έχει χαρακτηριστικά κάποιου άντρα (=καλά χαρακτηριστικά), αλλά που δεν ταιριάζουν σε γυναίκα και για αυτό δεν αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση, γιατί όλοι την φοβούνται και κανείς δεν τη συμπαθεί. Και τέλος, θα αναφέρω κάτι πολύ σημαντικό που μάλλον λίγοι γνωρίζουν και αφορά τα ανδρείκελα, που χρησιμοποιούν οι κατασκευαστικές εταιρίες για τις δοκιμές πρόσκρουσης. Όταν οι κατασκευαστές σχεδίασαν το πρώτο ανδρείκελο το '60, δημιούργησαν ένα αρσενικό που αντιπροσωπεύει περίπου το 95% του αρσενικού πληθυσμού και αργότερα δημιούργησαν το αντίστοιχο γυναικείο ανδρείκελο που αντιστοιχεί στο 5% του πληθυσμού. Λόγω των εξόδων (και κυρίως λόγω της εποχής) οι κατασκευαστές αποφάσισαν να έχουν μόνο ένα ανδρείκελο για τον έλεγχο του αυτοκινήτου και αυτό ήταν εννοείται το αρσενικό. Σύμφωνα με τον Lee Vinsel, Assistant Professor of Science and Technology Studies at the Stevens Institute of Technology, New Jersey, αυτό έχει σημαντικό αντίκτυπο στην αυτόματη ασφάλεια των γυναικών, οι οποίες είναι κατά το μέσο όρο μικρότερες από τον άντρα. Εάν οι αερόσακοι έχουν σχεδιαστεί για τον μέσο άνδρα, θα χτυπήσουν οι περισσότεροι στο πάνω μέρος του στήθους, δημιουργώντας ένα μαξιλάρι για το σώμα και το κεφάλι τους. Ωστόσο, οι «μικρές» γυναίκες θα μπορούσαν να χτυπήσουν στο πηγούνι του αερόσακου πρώτα, έπειτα να σπάσουν το κεφάλι τους πίσω και δυνητικά αυτό να οδηγήσει σε σοβαρούς τραυματισμούς στο λαιμό και στην σπονδυλική στήλη. Τα τεστ στο University of Virginia's Center for Applied Biomechanics απέδειξαν ότι για τις γυναίκες ήταν τρεις φορές πιθανότερο να τραυματιστούν ή να πεθάνουν σε σύγκριση με το μέσο αρσενικό, και επιπλέον σε αληθινά κρας τεστς, οπού γυναίκες φορούσαν ζώνη ασφαλείας, ήταν παρ'όλα αυτά για εκείνες 47% πιθανότερο να τραυματιστούν πολύ σοβαρά. Πότε άλλαξε η ασφάλεια για εμάς συμπεριλαμβάνοντας γυναικεία ανδρείκελα; Το 2011.
Η πατριαρχική κοινωνία δίνει μία και μόνο αξία στη γυναίκα, η οποία περιστρέφεται γύρω από την εμφάνιση και την πειθήνια συμπεριφορά της. Ταυτόχρονα αυτή η γυναικεία τάση να φροντίζει τον εαυτό της, που στην πραγματικότητα αποτελεί προσπάθεια για ενσωμάτωση στην κοινωνία και απόκτηση σεβασμού, μπορεί εύκολα να υπονομεύσει τη γυναίκα και τη θέση της λόγω της απασχόλησης της με κάτι τόσο «πεζό». Όταν η κοινωνία σού έχει μάθει πως μόνο τότε αξίζεις και μετά προσπαθεί να στο πάρει πίσω, δεν θες να την αφήσεις γιατί η γυναίκα χάνει έτσι τον αυτοσεβασμό και την πηγή αυτοεκτίμησης της. Αυτός είναι ο λόγος που τόσες γυναίκες δηλώνουν μη φεμινίστριες, καθαρά από φόβο πως θα χάσουν το μοναδικό προνόμιο που τους έχει δοθεί. Ο μόνος τρόπος να επιτύχει η ισότητα και να αλλάξει η ιεραρχία των φύλων είναι η αλλαγή του πατριαρχικού ετεροσεξουαλικού συστήματος και ο τελευταίος θα αλλάξει με την παιδεία –ενημέρωση και γερή θέληση. Με αυτό το κείμενο έκανα το πρώτο βήμα: ενημέρωσα και τώρα είναι στο χέρι σας να κινητοποιηθείτε!
*Ο τίτλος είναι επηρεασμένος από το Everyday Sexism Project.
σχόλια