Δεν μοιάζει καθόλου δύσκολο να διαλέξω τις δύο φωτεινές κορυφές του γκρίζου έτους 2012. Στα οροπέδια του πρώτου βουνού, μακριά από τα σκοτάδια, βρίσκονται μόνες κι έρημες... οι Γυναίκες. Έτσι σκέτο «οι Γυναίκες»; Όχι, όχι έτσι σκέτο.
Οι Γυναίκες που πάντα βουτάνε με φόρα στην λογοτεχνία, κάνουν απίστευτα πράγματα στο σινεμά, φωτίζουν τα θέατρα, ανακαταλαμβάνουν την γλυπτική, μπολιάζουν με νότες την ζωγραφική και ζωγραφίζουν τοπία στην μουσική, διαπρέπουν σ' ένα σωρό επιστήμες.
Οι Γυναίκες που στην πολιτική εμφανίζονται λιγότερο πολωμένες και ξακάθαρα πιο δημοκρατικές (να υπενθυμίσω ότι η Χ.Α. πάντα καταλαμβάνει τα μικρότερα ποσοστά της στις γυναίκες;) από τόσα και τόσα αντράκια της συμφοράς.
Οι Γυναίκες που ακόμα συνεχίζουν να κατατροπώνονται από ένα σωρό σεξιστικές και σεξουαλικές επιθέσεις, από ένα μάτσο καθάρματα που ακόμα τολμάνε να απλώνουν χέρι πάνω τους, από πλήθη σκατόψυχων σατράπηδων και από μιλιούνια ανελέητων φανατικών.
Οι Γυναίκες που κουβαλάνε μέσα τους ότι πολυτιμότερο έχουμε και θα έχουμε ποτέ, ακόμα κι όταν τους καλύπτουμε τα κεφάλια τους με μαύρα υφάσματα και τις ψυχές τους και μαύρους φόβους.
Οι Γυναίκες που, πέρα και πάνω απ' όλα, περπατάνε στο δρόμο... και εσύ τις θαυμάζεις και τότε εκείνες γυρίζουν, χαμογελάνε κι αυτό φτάνει, γιατί ξέρεις ότι δεν έχεις ξαναδεί κάτι τόσο όμορφο ούτε θα ξαναδείς.
Πίνω απόψε στην υγειά τους κι αν έχει απομείνει τίποτα της προκοπής στο σπίτι, σας προσκαλώ να κάνετε το ίδιο...
Πολύ ψηλά, στην μοναχική κορυφή του δεύτερου βουνού, για το 2012 δεν μπορεί παρά να στέκεται όρθιος μόνο ένας άνθρωπος. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος.
Σε όποια χώρα του κόσμου κι αν δοκιμάσει κάποιος να σπουδάσει ή έστω να παρακολουθήσει σινεμά, θα έρθει αναπόφευκτα και πολύ σύντομα η ώρα που θα πέσει πάνω στις ταινίες του. Το όνομα «Αγγελόπουλος» δίπλα σε μερικά άλλα όπως «Μπέργκμαν», «Φελίνι», «Ταρκόφσκι» και «Κουροσάβα», θα μείνει στην παγκόσμια ιστορία της τέχνης, γι' αυτό που πραγματικά ήταν: Ένας Μάγος της Οθόνης.
Δεν θα γράψω εγώ (μακάρι να μπορούσα άλλωστε...) για την τρομακτική ιστορία και το αδιανότητο έργο του. Θέλω όμως να γράψω κάτι για εμάς, τους συμπατριώτες του. Και ειδικά τους πιο νέους από εμάς (όχι απαραιτήτως ηλικιακά...).
Κάποτε ορισμένοι πουλούσαν πνεύμα με την ατάκα «κουλτούρα να φύγουμε», αναφερόμενοι και στο σινεμά του Αγγελόπουλου. Κι όπως όλα τα ρηχά και πιασάρικα συνθήματα, έτσι και η ατάκα έπιασε τόπο... σ' αυτό τον τόπο. Ναι, ζήσαμε και μεγαλώσαμε στη χώρα που έκανε είδωλο τον Σφακιανάκη ενώ αγνοούσε τον Αγγελόπουλο. Όσα κι αν κληθούμε να πληρώσουμε γι' αυτό, πάλι λίγα θα είναι. Το παρελθόν πάντως έχει ένα επίμονο ελάττωμα: Δεν αλλάζει με τίποτα. Με το μέλλον όμως δεν συμβαίνει το ίδιο.
Μήπως, λέω μήπως, δεν έχουμε δει έστω και μία από τις ταινίες του, ενώ καθημερινά κωλοβαράμε επί τρίωρο στο Φατσοκίταπο; Μήπως τα μυαλά μας νερούλιασαν τόσο που να θεωρούμε τον Αγγελόπουλο «ξεπερασμένο», «βαρετό», «αργό», «παλιομοδίτη», «αριστερό»; Μα αυτό το τελευταίο έγινε της μόδας (αν και ορισμένοι με φρίκη θα διαπιστώσουν ότι ο Αγγελόπουλος δεν υπερασπιζόταν το επίδομα «έγκαιρης προσέλευσης» αλλά το δράμα της αιώνιας εξορίας).
Μήπως πιστεύουμε πως το «Ταξίδι στα Κύθηρα» είναι ταξιδιωτικός οδηγός για τις τελευταίες πισίνες στο νησί και «Ο Μελισσοκόμος» ντοκιμαντέρ για τα μελίσσια; Μήπως συνεχίζουμε πεισματικά να βλέπουμε μόνο ότι μαλακία μας πετάει αυτό το flat screen κουτί που έχουμε στο σαλόνι και στην κρεβατοκάμαρά μας;
Στις 24 Ιανουαρίου 2012 ο Αγγελόπουλος τραυματίστηκε σοβαρά κατά την διάρκεια των γυρισμάτων της νέας του ταινίας "Η άλλη θάλασσα" από διερχόμενη μοτοσικλέτα. Το ίδιο βράδυ άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο τρόπος που φεύγουμε από την ζωή αποδεικνύεται ενίοτε σημαντικότερος από τον τρόπο που ζήσαμε. Η ζωή και ο θάνατος του Αγγελόπουλου αχρηστεύουν αυτό το ψευτοδίλημμα. Για εκείνον προφανώς όλα ήταν τέχνη της ζωής, ποίηση σε κίνηση, αγάπη στον Άνθρωπο, ατέλειωτο ψάξιμο του Δρόμου και εκείνης της άλλης Θάλασσας.
Πίνω λοιπόν απόψε και στην υγειά του κι αν δεν έχει απομείνει τίποτα της προκοπής στο σπίτι, σας παρακαλώ να πάτε να κλέψετε ή έστω να αγοράσετε. Αρκεί να πιούμε...
σχόλια