Για να λάβετε μέρος στο διαγωνισμό κάντε κλικ εδώ
Ένα σπάνιο έργο τέχνης και ένα από τα σημαντικότερα σύνολα χορού του κόσμου, το Μπαλέτο της Λυόν, σε μια απόλυτη ενότητα φωτισμών, σκηνικού, μουσικής και χορογραφίας. Το One of a Kind είναι ένα ποίημα και μια γιορτή για τις ατομικές ελευθερίες του Γίρζι Κύλιαν.
Το One of a kind, όπως όλες οι χορογραφίες του Γίρζι Κύλιαν, ανιχνεύει τα «γιατί» των οικουμενικών θεμάτων και μετατρέπεται σε ένα πεδίο για τις ανθρώπινες σχέσεις και τα ένστικτα. Είναι ένα έργο διαχρονικό που ανεβαίνει σε τρεις παραστάσεις την Πέμπτη 8, την Παρασκευή 9 και το Σάββατο 10 Νοεμβρίου (ώρα έναρξης 20.00) στην Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη με ένα γαλήνιο και αυστηρό στην καθαρή ομορφιά του σκηνικό, που υπογράφει ο Ιάπωνας αρχιτέκτονας Ατσούσι Κιταγκαβάρα (Atsushi Kitagawara) και με τον εξαιρετικό ολλανδό τσελίστα Πίτερ Βίσπελβευ (Pieter Wispelwey) που συνοδεύει τους χορευτές από την αρχή μέχρι το τέλος. Από τον μοναδικό ήχο του τσέλου και από μαγνητοταινία ακούγεται η πλούσια, ζωντανή μουσική του Αυστραλού συνθέτη Μπρετ Ντιν (Brett Dean)και κομμάτια των Carlo Gesualdo da Venosa, David Hykes, Fame-Cut-Frame, Benjamin Britten, Chiel Meijering, David Lumsaine, John Cage. Οι εξαιρετικοί φωτισμοί είναι του Μάικλ Σάιμον (Michael Simon), στενού συνεργάτη του Κύλιαν για πολλά χρόνια.
Το One of a kind, μια από τις τρεις μεγάλες χορογραφίες του Τσέχου χορογράφου, είναι παραγγελία του Ολλανδού υπουργού Εσωτερικών για τα 150 χρόνια του ολλανδικού Συντάγματος, μια έκφραση σεβασμού «σε όλες τις ελευθερίες της προσωπικής έκφρασης» με πολύ προσωπικές χορογραφίες για κάθε μέλος της ομάδας, μια στοχαστική μεταφορά για κάτι μοναδικά ανθρώπινο, την ατομικότητα.
«Το One of a kind είχε αφετηρία το ολλανδικό Σύνταγμα. Ωραία, αλλά δεν μπορείς να φτιάξεις χορογραφία από το ολλανδικό Σύνταγμα. Έτσι διαβάζεις πολύ και μετά φιλτράρεις, φιλτράρεις, φιλτράρεις και καταλήγεις σε κάτι απόλυτα βασικό, την ελευθερία του ανθρώπου, την ελευθερία της έκφρασης, τη σεξουαλική ελευθερία, την ελευθερία του λόγου. Και δημιουργείς μια αφηρημένη εκδοχή της ελευθερίας που μπορεί να απολαύσει κανείς σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο», δηλώνει ο χορογράφος.
«Είναι ένας χορός που δεν μπορείς να τον προσδιορίσεις. Μια χορογραφία για σημερινούς χορευτές, για σημερινές μέριμνες, με μια πρόβλεψη διαχρονικότητας. Είναι το καταστάλαγμα της πείρας και της κουλτούρας ενός άνδρα, του Γίρζι Κύλιαν, που συναντιέται αρμονικά με τον αρχιτέκτονα και τον μουσικό. Είναι απλό και φιλοσοφημένο», έγραψαν οι New York Times, όταν το One of a kind παρουσιάστηκε στη Νέα Υόρκη πριν από μερικά χρόνια.
Η χορογραφία αυτή του 1998 ήταν και ένα αποχαιρετιστήριο δώρο του Γίρζι Κύλιαν στην ομάδα του Νederlands Dance Theatre, της οποίας υπήρξε καλλιτεχνικός διευθυντής για 24 χρόνια. Το One of a kind περιέλαβε όλους τους χορευτές της βασικής ομάδας –NDT1- που ο καθένας του χόρευε ένα σόλο, μια έκφραση της δική του ατομικότητας.
Ο Γίρζι Κύλιαν είναι ένας από τους κορυφαίους χορογράφους που άλλαξαν το τοπίο του ευρωπαϊκού χορού από την δεκαετία του 70 μέχρι και το τέλος του 20ου αιώνα. Είναι μια εξαιρετικά ιδιοσυγκρασιακή περίπτωση στην περιπέτεια αυτή και οι χορογραφίες του είναι στοχαστικές χωρίς να είναι εγκεφαλικές, ανήκουν στο σύμπαν του σήμερα χωρίς ακραίες καινοτομίες και καθορίζονται από την προσωπική του κοσμοαντίληψη, τη φιλοσοφία του για τους ανθρώπους και κύρια πηγή έμπνευσης έχουν πάντα τη μουσική. Οι κινήσεις που σχεδιάζει είναι λυρικές, αλλά και αφηρημένες, έχουν χιούμορ, εκφραστικότητα, αίσθημα και τη δύναμη να κάνουν το σώμα να σκέφτεται. Είναι δηλώσεις του βάθους και της πρωτοτυπίας του.
Ο Γίρζι Κύλιαν γεννήθηκε στην Πράγα το 1947 και άρχισε μαθήματα μπαλέτου στα 9 του χρόνια. Στα 20 του κέρδισε μια υποτροφία για την Royal Ballet School του Λονδίνου και εκείνη την περίοδο του προτάθηκε ένα συμβόλαιο για τα Μπαλέτα της Στουτγάρδης του John Crankco, συμβόλαιο που του επέτρεψε να αποδράσει από την Πράγα μετά τη σοβιετική επέμβαση του 1968. Στη Στουτγάρδη άρχισε να χορογραφεί και το 1975, αφού είχε κάνει δύο χορογραφίες για το Nederlands Dance Theatre, του προσφέρθηκε η θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή της ομάδας αυτής. Τρία χρόνια αργότερα το όνομά του έγινε διεθνές με την εξαίσια χορογραφία Σιμφονιέτα, σε μουσική Λέος Γιανάτσεκ, στο Φεστιβάλ του Σπολέτο, στον Τσάρλστον της Νότιας Καρολίνας και μέχρι σήμερα στις αποσκευές του υπάρχουν 80 χορογραφίες.
Από τότε άλλαξαν πολλά. Οι χορογραφίες του έγιναν πιο αφηρημένες και ποικιλόμορφες και αν και εκπαιδεύτηκε ως κλασικός χορευτής, τον απασχολούσαν όλο και λιγότερο τα θέματα τεχνικής. «Τα σώματά μας έχουν 275 αρθρώσεις», λέει ο Κύλιαν, «οι συνδυασμοί μπορεί να είναι άπειροι. Ο Μιχαήλ Άγγελος έλεγε ότι δεν είναι και τίποτε σπουδαίο να φτιάξεις ένα γλυπτό, αφού όλες οι γραμμές βρίσκονται στον όγκο του μαρμάρου, εγώ απλώς απομακρύνω τα άχρηστα κομμάτια. Το ίδιο συμβαίνει και με τα σώματά μας. Οι χορευτές σήμερα έχουν όλο και πιο αθλητικά σώματα, όλο και πιο ποικίλα και αυτό έχει αυξήσει τη δημιουργική ελευθερία».
Ψηλός, λεπτός, με νεανικό αέρα, πάντα στο ποδήλατό του, ο Κύλιαν έκανε δεύτερη πατρίδα του την Ολλανδία, μια χώρα που δεν δίνει και πολύ σημασία στις ιεραρχίες και παρά τη παγκόσμια φήμη του δεν συμπεριφέρεται ως σταρ. Μέσα στην αίθουσα το κύρος του είναι απόλυτο και μόνο η παρουσία του αποσπάει από τους χορευτές τον καλύτερο εαυτό τους. Για πολλούς κριτικούς, η ήρεμη ηγεσία του και οι συγκινητικές και ανθρώπινες χορογραφίες του είναι τα μυστικά πίσω από τη μεταμόρφωση του NDT σε έναν από τους κορυφαίους χορευτικούς οργανισμούς. Τον Σεπτέμβριο του 1999, μετά από 24 χρόνια, παρέδωσε την καρέκλα του καλλιτεχνικού διευθυντή στην νεότερη γενιά χορογράφων, χωρίς να εγκαταλείψει την ομάδα. Απαλλαγμένος από τους διοικητικούς πονοκεφάλους παρέμεινε καλλιτεχνικός σύμβουλος και πρώτος χορογράφος.
«Αφού καθετί που κάνουμε είναι μάταιο, πρέπει να είναι θαυμαστό», είπε κάποτε ο Κύλιαν στους χορευτές του Μπαλέτου της παρισινής όπερας και τους κάλεσε στη δημιουργική συνενοχή που εδώ και χρόνια επιδιώκει. «Μου αρέσει πολύ να συμμετέχουν οι χορευτές στις χορογραφίες. Η εμπλοκή τους διευρύνει το λεξιλόγιο και τα στοχαστικά στρώματα της χορογραφίας ενώ τους απελευθερώνει να εκφράσουν τη δημιουργικότητά τους».
Το Μπαλέτο της Όπερας της Λυόν, με διευθυντή τον Γιώργο Λούκο, «είναι μια από τις χορευτικές ομάδες που αντανακλούν τον πολυπρόσωπο σημερινό κόσμο του χορού», όπως λέει ο ίδιος. Δημιουργήθηκε το 1969, από τον Λουί Ερλό, τον διευθυντή την Όπερας της Λυόν, που την μεταμόρφωσε και της άλλαξε εποχή. Το 1984 ο Ερλό κάλεσε την Φρανσουάζ Αντρέ και της ζήτησε να δημιουργήσει ένα καινούργιο σύνολο, αποκλειστικά συνδεδεμένο με τους σύγχρονους χορογράφους. Όταν η Αντρέ αποσύρθηκε το 1991, τη θέση της πήρε ο Γιώργος Λούκος που ήταν από το 1984 αναπληρωτής καλλιτεχνικός διευθυντής. Είναι η πιο πολυταξιδεμένη και διεθνής χορευτική ομάδα της Γαλλίας, μια μεγάλη βιτρίνα για τον σύγχρονο χορό με συνεργασίες με μια μεγάλη γκάμα χορογράφων: Γουίλιαμ Φόρσάιθ, Γίρζι Κύλιαν, Νάτσο Ντουάτο, Νιλς Κρίστε, Ματς Εκ, Οχάντ Ναχαρίν, Κρίστοφερ Μπρούς, Ανζελέν Πρελζοκάζ, Τρίσα Μπράουν, Μερς Κανινχαμ.
σχόλια