Αντιγράφω από το in.gr:
«Με το σύνθημα "δενείμαι του αντρός μου" γυναικείεςοργανώσεις αντιδρούν στο νομοσχέδιοτου υπουργείου Δικαιοσύνης που δίνειτη δυνατότητα στις συζύγους να διατηρούντο ίδιο επώνυμο, και καταγγέλλουν ότιστην πατριαρχική Ελλάδα αυτό σημαίνεινα αφήνονται οι γυναίκες βορά στιςπιέσεις για αλλαγή του επωνύμου τουςμετά το γάμο.
Με τονομοσχέδιο που εγκρίθηκε προ ημερώναπό την Κυβερνητική Επιτροπή αλλάζειένα σημαντικό άρθρο του νόμου 1329/1983, πουυιοθέτησε η πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚγια το οικογενειακό δίκαιο και αποτέλεσετομή για τα γυναικεία δικαιώματα στηνΕλλάδα και για την ισότητα των δύο φύλωνστην οικογένεια.
Συγκεκριμέναπροτείνεται η γυναίκα να μη διατηρείαναγκαστικά το οικογενειακό της επίθετο,όπως προβλέπει ο ισχύων νόμος, αλλά ναπαίρνει αυτό του συζύγου, εφόσον υπάρχεισυναίνεση και των δύο».
Αυτά ηείδηση. Για το θέμα είχα διαφωνήσει μετο δημιουργό του νομοσχεδίου, τονεκλιπόντα φίλο μου Γιώργο Κουμάντο, ήδηπριν εικοσιπέντε χρόνια. Η θέση μου ήτανπως η ελευθερία και η ισότητα δενπροωθούνται με απαγορεύσεις. Δεν είναιδυνατόν ένας νόμος να ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ στηγυναίκα να πάρει το επίθετο του άντρατης -ή όποιο άλλο- αν το επιθυμεί η ίδια.Δεν γνωρίζω άλλη χώρα στην οποία ναισχύει παρόμοια απαγόρευση.
Αν μίαγυναίκα είναι και νιώθει ελεύθερη,μπορεί να αντισταθεί στις πιέσεις. Ανδεν μπορεί, «δεν της πρέπει ελευτεριά»(Σολωμός). Σκεφθείτε να υποστηρίζαμεόλα τα ανθρώπινα δικαιώματα μεαπαγορεύσεις. Π.χ. να προστατεύεις τηνελευθερία του λόγου του ενός, αφαιρώνταςτο λόγο από τους άλλους.
Τότε είχααντιπροτείνει, σαν μέτρο ισότητας, τονα μπορούν και οι άντρες να παίρνουν τοεπίθετο της γυναίκας τους καταλύονταςτην πατριαρχική αλυσίδα. Αυτή θα ήτανη απόλυτη εξίσωση.
Αγαπητέςφεμινίστριες, ελευθερία δοτή, υποχρεωτική,που προστατεύεται με απαγορεύσεις, δενείναι ελευθερία. Εγώ, τουλάχιστον, θαντρεπόμουνα να κάνω χρήση...
σχόλια