Χθεςήταν οι εργαζόμενοι στου Λαναρά και οιφοιτητές που δεν θέλουν αναγνώρισηκάποιων ξένων πτυχίων. Προχθές ήταν οιδημοσιογράφοι και οι δικηγόροι για τοΑσφαλιστικό. Αύριο οι της «Ολυμπιακής»,μεθαύριο οι λιμενεργάτες, παραμεθαύριοεκείνοι του ΟΣΕ, κάποιοι άλλη μέρα οισυνδικαλιστές της αστυνομίας, οινοσηλευτές, οι συνταξιούχοι, όσοι έχουναπό το κράτος, εν πάση περιπτώσει, κάποιοαίτημα.
Όλοιέχουν τα δίκια τους. Ολοι τα διεκδικούνμε λάθος τρόπο. Το αποτέλεσμα είναι ότισχεδόν κάθε μέρα, στο κέντρο της Αθήνας,γίνεται ένας «ανελέητος πόλεμος» όχιμεταξύ εκείνου που ζητάει και εκείνουπου δεν δίνει αλλά μεταξύ των ίδιων τωνεργαζομένων. Τη μια μέρα στους δρόμουςείναι ο «Χ» κλάδος με τα δικά του αιτήματα,την άλλη ο «Ψ», που την προηγούμενη μέραδιαμαρτυρόταν για την ταλαιπωρία πουτου προκαλούσε ο «Χ». Η περίφημη «εργατικήαλληλεγγύη» κατάντησε μόνο κομματικήυπόθεση. Όσους επιστρατεύσουμε, ο καθέναςμε τις σημαίες και τις κομματικές τουταυτότητες.
Οι«ανένταχτοι», που είναι και οι πιοπολλοί, απλώς μένουν στο περιθώριο ότανη απεργία-διαδήλωση δεν αφορά τον δικότους, αποκλειστικά, κλάδο. Και πάλι,όμως, συνήθως παρίστανται νοερά, εξαποστάσεως, ή διά αντιπροσώπων. Οιπροκαλούντες το πρόβλημα, αυτοί πουκυβερνούν, αυτοί που διοικούν, αυτοίπου αποφασίζουν συνήθως μένουν άθικτοι.Άντε, στην «καλύτερη» γι' αυτούςπερίπτωση να εισπράξουν ένα μικρόπολιτικό κόστος, το οποίο συνήθως, καιπολύ εύκολα, ξεχνιέται και ξεπερνιέταιστο «παρά πέντε» (παραμονές, συνήθως,νέων εκλογών), με υποσχέσεις καινούργιεςκαι έκτακτες παροχές.
Πείτεμου ποιο κυβερνητικό κόμμα, τις τελευταίεςδεκαετίες, δεν αναρριχήθηκε έτσι σταρετιρέ της εξουσίας; Αλλά γιατί να 'ναιδικό τους το φταίξιμο και όχι δικό μου,που αγοράζω όποιο έμμα μου πουλάνε; Καιγιατί να βγω στο δρόμο, αύριο, να τουςκράξω, όταν χθες τους ψήφισα και μεθαύριοθα τους ξαναψηφίσω; Δεν καταλαβαίνω,επιτέλους, ότι απεργώντας αποσπασματικά(σήμερα εγώ, αύριο ο άλλος, κ.λπ.),αναστατώνοντας τη ζωή των άλλων, παίζωτο δικό τους παιχνίδι; Και οι συνδικαλιστέςαναρωτήθηκαν άραγε ποτέ, στα σοβαρά,γιατί είναι οι μόνοι μη εργαζόμενοιΈλληνες που δεν έχασαν ποτέ ούτε τηδουλειά, ούτε τα κεκτημένα τους;
Οιπαλαιο-αριστεροί, το ξέρω, θα βγάλουνσπυριά και θα απαξιώσουν αυτές τι απόψειςως «αντιδραστικές», «αντιεργατικές»,«αντικομμουνιστικές» και όσα άλλα«αντί» μπορέσουν νά ανακατέψουν στηγνωστή σούπα που μας σερβίρουν επίδεκαετίες. Η αποτελεσματική απεργία,επιτέλους, δεν είναι εκείνη που θααναστατώσει τη ζωή των άλλων εργαζομένωνκαι που θα «εκπροσωπηθεί» στην τηλεόρασηκαι στα άλλα μίντια από τις ίδιες,θυμωμένες, αξύριστες φάτσες, που θα λένετα ίδια και τα ίδια, και τα ίδια, τουτύπου: «... δεν θα περάσει», «... θαδιοικήσουμε εμείς τις επιχειρήσεις»,«... πάνω από τα πτώματά μας θα περάσουν».
Ηαπεργία που θα πονέσει εκείνους πουπρέπει είναι ανάγκη να κερδίσει πρώτακαι να συνεπάρει εκείνους που πραγματικάτους αφορά το αίτημα αλλά και εκείνους,τους άλλους εργαζομένους, που είναι«απέξω». Η αρτηριοσκλήρωση, που είναιδιάχυτη σε πολλούς κλάδους του εργατικούκινήματος (όπου σίγουρα υπάρχουν καιοι λίγες, καλές εξαιρέσεις) μαζί με ένανιδιότυπο «συνδικαλιστικό φασισμό»έχουν αποδυναμώσει τη «φωνή του λαού»τόσο, που πια δεν τον ακούει κανείς!
σχόλια