ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

Αναπάντεχα όμορφος

Αναπάντεχα όμορφος Facebook Twitter
0

... Καιξαφνικά, μέσ' από την ασχήμια και τηδυσκολία που ολόγυρά σου κυριαρχεί,λίγο αν μέσα σου μπορέσεις ν' απελευθερώσειςτις αισθήσεις σου -να δεις, ν' ακούσεις,ν' αγγίξεις, να μυρίσεις και να γευτείς«άλλα πράγματα»- ανοίγεται μπροστά σου,πανηγυρικά θαρρείς, ένας κόσμος ολωσδιόλουκι' αναπάντεχα όμορφος. Δεν είναιεικονικός κόσμος. Ούτε κρύβεται κάπουστη φαντασία μας. Δενχρειάζεται να περπατήσεις για να τονφτάσεις. Αντίτιμο δεν σου ζητά νακαταβάλεις. Είναι, απλώς, ένας κόσμοςπου είναι εδώ, καθαρός, και κρυμμένος!

Κάθομαισ' ένα από τα πιο άθλια μέρη της Αθήνας- δεν χρειάζεται να το κατονομάσω, είναιτόσο πολλά και είναι και παντού. Το«τοπίο» γύρω έχει επάνω του ανάγλυφατη σφραγίδα αυτού που ονομάζουμε«νεοελληνικό κράτος». Το εμφανές πρόσωπότου: κακογουστιά, παρανομία, προχειρότητα.Τα κτίρια. Οι κεραίες. Οι διαφημίσεις.Τα σκουπίδια. Οι αυθαίρετες κατασκευές.Οι δρόμοι με τις τρύπες. Οι μάντρες. Οιπινακίδες. Τα εποχικά, πρόχειρα έργα.Τα συνθήματα και τα πανό. Όλα, με έναμπεζ-γκρίζο χρώμα. Άχρωμο, ψυχρό, καιβρώμικο ...

Οικείομας είναι αυτό το πρόσωπο. Μπορεί ναείναι και αυτό που αντικρίζουμε κάθεπρωί στον καθρέφτη ή που έχουμε στιςκορνίζες στο τραπεζάκι του σαλονιού ναβλέπουν και οι επισκέπτες την οικογένειάμας. Όμως, λίγο πιο πέρα από αυτά, όχιπολύ μακριά, η ομορφιά που έστω καιστιγμιαία τα καταργεί. Τώρα που κάθομαικαι χαζεύω, με ψυχή ολάνοιχτη, έναςουρανός... αψεγάδιαστος! Κάθε σύννεφοδιαγράφει ανεξίτηλα το περίγραμμά του- λες και το έκοψες από φωτογραφία υψηλήςευκρίνειας και το κόλλησες επάνω στογαλάζιο. «Επιβλέπων»και «περιβάλλων» αυτό, ένα κόκκινο-πορτοκαλίπου μόνο ο Ήλιος μπορεί να ζωγραφίσει.Και μάλιστα, την ιερή εκείνη ώρα τουδειλινού που, καταπώς το θέλει η φύση,ο άνθρωπος και τα έργα του αποσύρονται.Στο χωριό μου, που δεν το γεύτηκα ποτέ,αυτό το «πρώτο δειλινό» το λένε «ώραλυχναφή» - ώρα που παλιά, ένας άνθρωποςπου αδίκως λογίζονταν «αχρείαστος»,έκανε τη βόλτα του χωριού και άναβεόλους του λύχνους, την ώρα ακριβώς πουσκεφτόταν ο ήλιος να αποσυρθεί, καιαποφάσιζε το φεγγάρι να ‘ρθει. Μόνοστον τόπο μου, από τα τόσα του κόσμουπου ταξίδεψα, γεύτηκα και γνώρισα τόσοόμορφη, τόσο συγκλονιστική ετούτη τη«λυχναφή ώρα», κυρίως με καιρό καθαρό.Μόνο εδώ έκλαψα με τη γενναιοδωρία καιτην ανοχή της φύσης απέναντι στις άπειρεςκαι συνεχείς παρεκτροπές και παραβάσειςμας. Σαν μάνα που αγκαλιάζει και δοξάζειτο παιδί της, κι ας είναι και εγκληματίας.

Φλυαρώ,όμως, και αδικώ κατάφωρα την εικόνα πουξεκίνησα να περιγράφω - τελειώνουν καιοι λέξεις μου εδώ. Πεπερασμένος ο χώρος,βλέπετε. «Εκεί έξω», που λέτε, αγναντεύονταςπέρα από την ασχήμια, βλέπω αυτόν το«ζωγραφισμένο» αττικό ουρανό νααγκαλιάζεται και από τα τρία βουνά του:την Πεντέλη, τη μαρμαρορημαγμένη, τηνΠάρνηθα, που έλιωσε στις φλόγες εκείνοτο φοβερό καλοκαίρι του 2007, και τονΥμηττό, που και αυτός κάηκε στα χαμηλάτου, και που ψηλά τον ασκημαίνουν τωνραδιοφωνικών σταθμών οι αποκρουστικέςκεραίες. Η «συμπληρωματική περιγραφή»μου, μεμιάς διεγράφη, όμως. Την κατήργησεαυτό το απερίγραπτο φως του δειλινούκαι ο λίγος χειμώνας που ως τώρα μαςκαταδέχτηκε.

Έναανεπαίσθητο χιόνι καλύπτει τις ρημαγμένες,καμένες και χτισμένες πλαγιές των τριώνσωματοφυλάκων αυτής της αιώνιας πόλης.Τις ομορφαίνει κιόλας, σαν μακιγιάζσεμνό, σε πρόσωπο πολύ ταλαιπωρημένο.Πρόσωπο που ανεξήγητα έμαθα ν' αγαπώ,περισσότερο για τις αυλακιές στο δέρματου παρά γι' αυτό που οι επιφανειακοίτης κοινωνίας μας ονομάζουν «ζωντανήΙστορία». Ίσως να με ελκύει αυτή ακριβώςη ταλαιπωρία της. Πιθανώς και η αντοχήτης στους βιασμούς που καθημερινάυπομένει. Θα ‘θελα και εγώ να ήμουνβουνό της και να την αγκαλιάσω -προστατεύοντάς την, όχι από ξένουςεισβολείς αλλά από εχθρούς εσωτερικούς.Θα ‘θελα να την αγαπήσω παράφορα, χωρίςνα αναγκάζομαι να κόβω φωτογραφίεςυψηλής ευκρίνειας, κολλώντας τες στο«βαθύ γαλάζιο» και γράφοντας λόγια σανκαι τούτα για να δοξάσω το πανάσχημοπρόσωπό της!...

Στήλες
0

ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ