• 1979 - ξεκινάω τησυνεργασία μου με το περιοδικό «Επίκαιρα».Δεν είχα δημοσιεύσει πάνω από τρειςστήλες, ώσπου έρχεται η πρώτη επιστολήαναγνώστη από την κυρία Νταίζη Σούση.
• Ακολούθησε βροχήεπιστολών. Χωρίς να με γνωρίσει απόκοντά, (αυτό έγινε μετά από πολύ καιρό- ήμουν τότε πολύ ερωτευμένος) η Νταίζηέγραφε ένα είδος ημερολογίου σε επιστολικήμορφή. Τα γράμματα ήταν ζωντανά καικαλογραμμένα. Τόσο που της έγραψα να ταεκδώσει. Πράγμα που έκανε τον επόμενοχρόνο. Το βιβλίο: Οι τύψεις κάνανε φτερά(1980) αποτελείται από 253 σελίδες με γράμματαστον «Ανδρόνικο», δηλαδή εμένα.
• Ακολούθησανάλλα τέσσερα βιβλία Άγχος και Ελπίδα(1981,1987), Η γυμνή αλήθεια (1982,1987), Το γράμμα(1986), Η τυραννία της σκέψης (1987). Αφιερώνοντάςμου ένα από αυτά, μου έγραφε: «στον Ν. Δ.που πρώτος έριξε το σπόρο και φύτρωσανπέντε βιβλία». Ήταν καλά βιβλία, ζωντανάκαι άμεσα.
• Όμως η (μονόπλευρη)αλληλογραφία (εγώ είναι ζήτημα αν τηςέγραψα δέκα φορές σε τριάντα χρόνια)δεν σταμάτησε εκεί. Η Νταίζη συνέχισενα μου γράφει, πιο αραιά αλλά σταθερά.Τα γράμματά της ήταν πραγματικό περιβόλι,κι όχι μόνο λεκτικά. Εικόνες, παστίς,κολλάζ, γιρλάντες, μικροδωράκια,φωτογραφίες ολόκληρες ή ξεγυρισμένες,ένα πανηγύρι από χρώματα και λέξεις.Στο Μουσείο Μπενάκη, όπου έχω δωρίσειτα αρχεία μου, υπάρχει ένα ντουλάπι μεντοσιέ «Νταίζη Σούση».
• Κι όμως ήτανπολύ βασανισμένος άνθρωπος. Χρόνιαυπέφερε από ψυχική νόσο. Όταν ήταν σταπάνω της έγραφε και ζωγράφιζε (έχω καιδύο πίνακές της). Μετά έπεφτε στο βαθύσκοτεινό πηγάδι της σιωπής.
• Την τελευταίαφορά, με δική της θέληση και απόφαση,δεν βγήκε από το πηγάδι. Την αποχαιρέτησαμαζί με πολλούς συγγενείς και φίλουςστο Τρίτο Νεκροταφείο.
• Και προχθές,ενάμιση μήνα μετά το θάνατό της, ήρθετο τελευταίο της γράμμα. Ο τεράστιοςφάκελος έγραφε: Αποστολεύς: «ΝταίζηΣούση, Τρίτο». Μέσα, το γνωστό πανηγύρι- κείμενα, φωτογραφίες, γιρλάντες, σχέδιααπό διάφορες εποχές, ένα είδος περίληψηζωής. Από τον άλλο, πια, κόσμο.
σχόλια