Κυριακή βράδυ,Αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος»,1.30 π.μ.
Κατεβαίνω από τη σκάλατου αεροπλάνου σκουντουφλώντας - μετάαπό τρεις ώρες πτήσης αισθάνομαι λεςκαι τα μάτια μου είναι καλυμμένα μετσόχα. Έτσι όπως κατεβαίνουμεμισοκοιμισμένοι, θυμίζουμε πειθήνιοκοπάδι βουβαλιών. Μπαίνουμε στο λεωφορείοπου θα μας πάει από το αεροπλάνο στοαεροδρόμιο και, όπως κρατιέμαι από τηχειρολαβή, το βλέμμα μου πέφτει κατευθείανστο σακίδιο του μπροστινού μου. Πάνωστο σακίδιο έχει καρφιτσώσει μια πράσινηκονκάρδα. «ΠΑΣΠ, πρώτη στους αγώνες,πρώτη στα πανεπιστήμια» διαβάζω κάτωαπό τα υποκίτρινα φώτα του λεωφορείου.«Μπλιαχ» σκέφτομαι. Κοιτάω το πρόσωποτου αγοριού, συμπαθητικό φαίνεται.Επιτέλους είμαι σίγουρη πως έχω πλέονπροσγειωθεί για τα καλά στην Ελλάδα -στη μοναδική ίσως χώρα στον κόσμο πουγια να κοινωνικοποιηθείς, όντας φοιτητής,πρέπει να ανήκεις σε κάποια κομματικήνεολαία. Καταλαβαίνω ότι όταν είσαι 18χρόνων θες κάπου να ανήκεις κι αν δενμπορείς να ανήκεις πουθενά αλλού -πούαλλού θα ανήκες σε ένα πανεπιστήμιο πουδεν έχει να σου προσφέρει ούτε κόλλαγια να γράψεις διαγώνισμα;- ας ανήκειςτουλάχιστον στην κομματική νεολαία γιανα κάνεις φίλους, με τους οποίους μπορείςνα πας στα μπουζούκια καθώς και τηνκαθιερωμένη πασχαλιάτικη εκδρομή στηΜύκονο, τραγουδώντας «Σε περιμένω να‘ρθεις και πάλι, μαζί να φτιάξουμε μιαΕλλάδα μεγάλη, να ‘ρθεις σαν άνοιξη ναδιώξεις τα χιόνια, να τραγουδούν σταδέντρα πάλι τα' αηδόνια, στην ψυχή μαςθα υπάρχει γαλήνη, γιατί η καρδιά αγάπημέσα της κλείνει, ζήτω η Ελλάδα, ζήτω ηθρησκεία, ζήτω η Νέα Δημοκρατία». Έναπιτσιρίκι έβαζε αυτό το τραγούδι στοκασετόφωνο του σχολικού μας λεωφορείουκαι χόρευε μόνο του με την ξανθιά χωρίστρατου στο διάδρομο, ενώ εμείς τραγουδάγαμεγύρω του - φαντάζομαι ότι ήταν ένα άκρωςσουρεαλιστικό θέαμα στις 8.00 το πρωί,καταμεσής της πηγμένης Κηφισίας. Απ'ό,τι θυμάμαι, πάντως, πρόκειται για έναχορωδιακό αριστούργημα, πνιγμένο στασύνθι με φωνητικά που θυμίζουν Αλέξια.
Δευτέρα πρωί, 11.30, στογραφείο
Ψάχνοντας για τον ύμνοτης Νέας Δημοκρατίας στο stixoi.gr,πέφτω πάνω στον ύμνο της ΔΑΠμε τίτλο « Μύρισε θυμάρι καιβασιλικό». Παραθέτω δείγμα: «Μύρισεθυμάρι και βασιλικό, λάμπει το φεγγάριμες στον ουρανό, της κληρονομιάς εμείςσυνεχιστές, στην κορυφή και πάλι, πάλινικητές. Από το μνήμα έβγα, ψαρέ ξύπνααδικοχαμένε αητέ, δες τη γαλάζια τηγενιά που ‘γινε ασπίδα και φωτιά κόντραστο δόλο και τη βιά». Mετάτο ακούω και σε mp3 - παίζεικαι μπουζουκάκι. Καημένη ΝΔ. Τουλάχιστοντο ΠΑΣΟΚ πρόλαβε να οικειοποιηθεί τονΜάνο Λοΐζο.
σχόλια