Σάββατο, 6/06
Πηγαίνω και πάλι στονησί για τις εκλογές. Υπόσχομαι πως αυτήείναι η τελευταία φορά που γράφω γιαεπίσκεψή μου στο «χρυσοπράσινο φύλλο».Το καταλαβαίνω, ζω σε άλλη χώρα και, ανθέλω να γράφω για ταξίδια, ας πάω κανέναΠήλιο ή καμιά Σίφνο, που είναι και πιοάμεσου ενδιαφέροντος. Αυτήν τη φορά ημάνα μου ξέχασε το θέμα του πάχους, γιατο οποίο μοιρολογεί συνήθως όταν μεσυναντά. Το θέμα μας τώρα είναι τα μαλλιάμου που ασπρίζουν. Θα μοιάσω λέει με έναθείο μου, που μόλις έφτασε σαράντα είχεκάτασπρα μαλλιά. Ακούω - απ' το ένα αφτίμπαίνει από το άλλο βγαίνει η νέα μαςέγνοια. Τσεκάρω το ψυγείο. Στην κατσαρόλαψήνονται κάτι μπάμιες. Μυρίζω γλυκιάντομάτα, κρεμμύδια που έχουν σοταριστείμε προσοχή, να μην καψαλιστούν. Τα λαδεράτης είναι πάντα αριστούργημα, σκέφτομαι.Κάποτε την είχα παρακολουθήσει πώς ταφτιάχνει. Όλα γίνονται με μεγάλη προσοχή.Οι μπάμιες, ας πούμε, επιλέγονται μιαμια, να είναι μικρές, τρυφερές και όλεςλίγο πολύ στο ίδιο μέγεθος. Πλένονται,σκουπίζονται με προσοχή, και αφαιρείταιτο κοτσάνι. Τα κρεμμύδια σοτάρονται σεσιγανή φωτιά, οι μπάμιες τηγανίζονταικαι η σάλτσα ντομάτας γίνεται πάνταμόνο με φρέσκιες ντομάτες πολύ ώριμες,λίγο αλάτι και τίποτα άλλο. Ούτε κανπιπέρι. Πάντως, αυτά τα πιάτα είναι οορισμός του καλοκαιριού. Το απόγευμακατεβαίνουμε στο πανηγύρι του ΑγίουΠνεύματος κάτω στην παραλία. Δοκιμάζωλουκουμάδες από τεσσερις διαφορετικούςπάγκους. Εδώ τους φτιάχνουν διαφορετικάαπό την Ελλάδα. Μετά το τηγάνι, αντί νατους περιχύσουν με μέλι και καρύδια,τους βουτάνε σε καυτό σιρόπι. Γίνονταιτραγανοί απέξω με ένα σφουγγαρένιοπυρήνα που έχει ρουφήξει το σιρόπι, τοοποίο μυρίζει γαρύφαλλο. Καθόμαστε στηνάκρη της αποβάθρας, δίπλα μας κάνουνμακροβούτια οι Αλβανοί, τρώμε και μιλάμε.Δεν θα φτάσει πάλι ο χρόνος.
Κυριακή, 7/06
Το τελευταίο βράδυ εδώη υγρασία ήταν ένα κολλώδες φιλμ πουκάλυψε τους δρόμους και τα αυτοκίνητακαι σου άφηνε ένα αίσθημα απελπισίας,σαν ασφυξία. Το τελευταίο τραπέζι στονησί είναι σε ένα λιβανέζικο εστιατόριο.Ο σεφ είναι συμμαθητής από το γυμνάσιο.Λιβανέζος που έμεινε εδώ, μετά τονεμφύλιο. Σπούδασε, ταξίδεψε, έμαθε,δούλεψε και τώρα άνοιξε κάτι δικό του.Δεν ήμασταν ποτέ φίλοι κολλητοί, ογνωστός ρατσισμός των ντόπιων παιδιώνπου δέχονταν τα παιδιά που κατάγονταναπό αλλού με εξαιρετική καχυποψία -υπεροψία. Μας υποδέχτηκε με χαρές καιχαμόγελα, τον αφήσαμε να διαλέξει αυτόςγια μας και πολύ καλά κάναμε. Παραγγέλνωάρακ. Είναι το λιβανέζικο ούζο. Ρίχνουμεπαγάκια στα ποτήρια και βλέπουμε νααλλάζει το καθαρό αλκοόλ και να γίνεταισαν γάλα σιγά σιγά. Μυρίζω και γεύομαι.Αρχίζουν να έρχονται τα φαγητά. Πρώτατέσσερις μεγάλες, ώριμες ντομάτες,κομμένες στη μέση, είναι λουσμένες μεμια έντονη βινεγκρέτ πνιγμένη στοσκόρδο. Χούμους με κουκουνάριακαβουρδισμένα στο λάδι, μπάμπα γκανούςμε δροσερό λεμόνι και λιγότερο σκόρδοαπ' όσο συνηθίζεται, σαλάτα φατούς μεολόκληρα φύλλα φρέσκου δυόσμου καιτραγανά κομμάτια πίττας, ταμπουλέαληθινό με πολύ μαϊντανό και λίγοπλιγούρι που δεν το έχουν προβράσειαλλά το έχουν βάλει ωμό να τραβήξει ταλεμόνια της σαλάτας, ένα βουνό λαχματζούνμε τον πιο ωραίο κιμά από αρνάκια, λάμπνε,το αραβικό στραγγιστό γιαούρτι περιχυμένομε λάδι απ' το Λίβανο, και για φινάλετρία είδη κεμπάπ στρωμένα σε μια πιατέλα,που είναι σκεπασμένα με αραβικές πίτες.Δίπλα, ένα μπολ με γυαλιστερή σκορδαλιάπου την έχουν φτιάξει με μύγδαλα. Η πίεσηέχει πέσει στο πάτωμα αλλά τα φιλαράκιαμου το γλεντάνε. Κάθε φορά που βρισκόμαστελέμε τα ίδια και τα ίδια και πεθαίνουμεστα γέλια, σαν να είναι η πρώτη φορά πουακούμε τη χιλιοειπομένη ιστορία. Τοδείπνο τελειώνει με αραβικό μαχαλεμπί,μπακλαβαδάκια και καφέ με κάρδαμο.Ευλογία. Λατρέψαμε τον Ντάνι που ήτανπολύ κύριος μαζί μας και στο τέλος, ότανάδειασε το μαγαζί, μας έβαλε ένα δίσκοτου Κραουνάκη και τραγουδήσαμε σανγεροντοκόρες το «Σε Θέλω» της Μοσχολιού.Μου λείπουν τόσο πολύ όλα αυτά. Άντε να‘ρθει ο Αύγουστος, να ξεχαστούμε λίγο,γιατί μας έχει πάρει η μπάλα σε αυτή τηνπόλη.
Σας φιλώ!
σχόλια