Όρθια μούφα

6 Αυγούστου, Βουδαπέστη

Είναι η προτελευταία μας μέρα στη Βουδαπέστη - έχουμε πάει σε σπα με ιαματικά λουτρά, στην Εθνική Πινακοθήκη, στο Πάρκο με τα κομμουνιστικά αγάλματα, έχουμε φάει γιγαντιαία σνίτσελ με πουρέ και πιει πάμφθηνα ποτά σε μπαρ που έχουν μπανιέρες αντί για καθίσματα, έχουμε ακούσει τσιγγάνικα βιολιά και ο βιολιτζής μάς έχει παίξει το «Φέρτε μου να πιω το ακριβότερο ποτό, εγώ πληρώνω τα μάτια που αγαπώ». Επίσης, έχουμε τσακωθεί με ελεγκτή του μετρό καθώς και με αφιονισμένη παγωτατζού στην κεντρική πλατεία της πόλης. Όσο περνούν οι μέρες μάλιστα έχουμε αρχίζει να θυμίζουμε η μία την άλλη. Η Μάγδα έχει αγοράσει μπαλαρίνες με φιογκάκια κι εγώ βρίζω αφοριστικά και πικραμένα σαν εξηντάρης ταξιτζής από το Κερατσίνι («Δε γ.... Ένας λιγότερος»). Είναι 5:00 ή ώρα το πρωί και κοιμάμαι, όταν με ξυπνάει μια κραυγή «Άντε πήγαινε ρε!». Κοιτάω τη Μάγδα που κοιμάται στην άλλη πλευρά του δωματίου. Γυρνάω πλευρό, όταν ξανακούω την οργισμένη της φωνή: «Όρθια μούφα!». «Oχι πάλι τα ίδια» σκέφτομαι. Όταν ήμουν φοιτήτρια, μια από τις συγκατοίκους μου υπνοβατούσε. Την ακολουθούσα συχνά-πυκνά, ενώ τριγυρνούσε σαν το ξωτικό μέσα στο σπίτι και ψιθύριζε αλαμπουρνεζικα («Δεν πήρα τηλέφωνο. Χ ισούται με τη μητέρα μου»). Μια φορά μάλιστα βγήκε στον κήπο κι απήγγειλε τον τελευταίο της μονόλογο (ήταν φοιτήτρια δραματικής σχολής) δίπλα σε ένα σκουριασμένο μπάρμπεκιου. Προσπαθούσα να μη γελάσω γιατί δεν ήθελα να την ξυπνήσω. Τώρα έχω μείνει ξύπνια να αναρωτιέμαι μες στο σκοτάδι τι ακριβώς είναι η όρθια μούφα.

Τετάρτη πρωί, στον ηλεκτρικό

«Ειρήνη τερματικός σταθμός. Όσοι των επιβατών επιθυμούν μπορούν να πάρουν το ειδικό λεωφορείο μέχρι τη Νέα Ιωνία» ανακοινώνει ο οδηγός από τα μεγάφωνα. Κατεβαίνουμε στην Ειρήνη - ανεβοκατεβαίνουμε σκάλες μες στην ερημιά και τα χώματα. Από πίσω μας είναι η είσοδος του Ολυμπιακού Σταδίου - το νερό της πισίνας είναι σχεδόν καφετί από τη λάσπη. Μπαίνουμε στο λεωφορείο κι αρχίζουμε να πηγαίνουμε προς τη Νέα Ιωνία. «Τι όμορφα που είναι εδώ» λέει η διπλανή μου. Δεν έχω ιδέα πού είμαστε.Yπάρχουν κάποια μεσοαστικά προάστια της Αθήνας που μου φαίνονται ίδια: Χαλάνδρι, Μαρούσι, Νέο Ηράκλειο, Νέα Ερυθραία, Xoλαργός: πολυκατοικίες με πιλωτές και κήπο, χτισμένοι λόφοι, χτισμένα αλσύλια, πανωσηκώματα κι ένα κέντρο με μαγαζιά και διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα. Όλα ομοιόμορφα. Έχω κολλήσει το πρόσωπό μου στο τζάμι και ακούω κλαψοτράγουδα στο i-pod. Σκέφτομαι ότι η πρώτη ένδειξη ότι ρέπω προς την καταστροφή είναι ότι ακούω Μιχάλη Χατζηγιάννη. Θα αρχίσω πραγματικά να ανησυχώ όταν αρχίσω να κανονίζω εξόδους στα μπουζούκια.