Το ΚΚΕ έχει δίκιο (και είναι από τις ελάχιστες φορές που συμφωνώ μαζί του): καμία ανοχή, καμία περίοδος χάριτος. Αναφέρεται, βέβαια, στη νέα κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Κυβέρνηση που, όσο και αν περιέχει μερικά «καινούργια» πρόσωπα, θα πρέπει να αποδείξει ότι είναι, σε όλα της, μια πραγματικά «νέα κυβέρνηση». Μία από τις πολλές πληγές της Ελλάδας είναι ότι συχνά δίνει περίοδο χάριτος εκεί που δεν πρέπει. Κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα, που εναλλάξ κυβερνούν αυτό τον τόπο 35 χρόνια τώρα (και πού είσαι ακόμα, δύστυχε λαέ!) δεν δικαιούται ούτε και την ελάχιστη «περίοδο προσαρμογής».
Ξέρουν και οι δύο πάρα πολύ καλά τι αφήνουν πίσω και τι παραλαμβάνουν. Όλες οι απογραφές έχουν τη δική τους τζίφρα. Τα προβλήματα που έχουν να λύσουν δεν χρειάζονται άλλη ανάλυση. Τα πρόσωπα που επιλέγονται να καθίσουν στις καρέκλες των υπουργείων δεν χρειάζεται να τις συνηθίσουν. Ακόμα και αν δεν κατείχαν, ως τώρα, τετοιο χαρτοφυλάκιο, η καρέκλα, ως συμβολικό αντικείμενο ισχύος, δεν τους είναι ξένη. Ένας καλός μάστορας, για να τελειώσει κάποιο μερεμέτι που ανέλαβε, με τις ώρες θα παιδεύεται εκεί ώσπου να το φτιάξει. Και τότε μόνο θα πληρωθεί.
Ο φοιτητής, που πρέπει να πετύχει καλό βαθμό για να γίνει δεκτός για μεταπτυχιακό, ξέρει ότι μόνο αν βγάλει ο πισινός του σπυριά από το πολύ διάβασμα θα φτάσει στον στόχο του. Δεν υπάρχει, κοντολογής, προκομένος πολίτης, σε όποιον τομέα και αν αυτός δραστηριοποιείται, χωρίς να έχει κάψει πολλά χιλιόμετρα. Και όλοι, μα όλοι, έχουν αποτελέσματα να επιδείξουν. Βιογραφικό σημείωμα, πεντακάθαρο καθρέφτη των επιτευγμάτων τους. Ρίξτε μια ματια, έτσι από περιέργεια, στα CV των πλείστων πολιτικών μας. Ορίστε όπως θέλετε εσείς την έννοια της «επιτυχίας», και πείτε μετά, ειλικρινά, σε πόσα από αυτά τη διακρίνετε με ευκολία και σαφήνεια. Ο καρδιοχειρουργός αναφέρει ότι έκανε τόσες επεμβάσεις. Έχει εργαστεί τόσα χρόνια, σε τόσα νοσοκομεία. Έχει δημοσιεύσει τόσες εργασίες. Έχει πάρει τόσα βραβεία.
Ο αρχιτέκτονας δείχνει τα κτίρια που έχει σχεδιάσει. Ο συγγραφεάς τα βιβλία που έγραψε, τις κριτικές που έλαβε και τις πωλήσεις που έκανε. Ο τραπεζίτης (ακόμα και τώρα που βάλλεται, δικαίως ή αδίκως) κρίνεται στην αγορά την τραπεζική από τους στόχους που πέτυχε, τα αποτελέσματα που έφερε. Να βάλουμε κάτω έναν έναν τους υπουργούς, όλους, των τελευταίων 35 χρόνων, και να δούμε, ο καθένας από αυτούς, στο πόστο που κάθισε, τι πέτυχε; Τι άλλαξε; Τι έλυσε; Τι ολοκλήρωσε; Εάν η επιλογή των υπουργών γινόταν, φερ' ειπείν, με «ανοιχτά» και αντικειμενικά job interviews, κατα προτίμηση και με τη συμμετοχή «εξωτερικών εξεταστών» από άλλες χωρες, σίγουρα το πράγμα θα είχε ενδιαφέρον.
Το πρόβλημα εδώ δεν είναι μόνο με τους job seekers (δηλαδή εκείνους που ζητούν δουλειά), αλλά και με εκείνους που την προσφέρουν και καλούνται να τους κρίνουν. Ίσως χρειάζονται και αυτοί να περάσουν από συνέντευξη εργασίας! Εν πάση περιπτώσει, ο «μέγας εργοδότης» λένε πως είναι ο λαός. Αυτός διά της ψήφου του (ακόμα και αν αυτή είναι πολλές φορές διαστρεβλωμένη από εκλογικά συστήματα άθλιας αλχημείας) αποφασίζει σε ποιον θα αναθέσει τη δουλειά. Μέχρι στιγμής, τα δύο μαγαζιά τον έχουν απογοητεύσει και δεν τα αλλάζει. Απλώς τα ανακυκλώνει.
Τώρα ήταν η σειρά του ΠΑΣΟΚ. Θριαμβευτική η επικράτησή του, δίχως αμφιβολία. Μεγαλύτερη, άρα, και η υποχρέωσή του να αποδείξει έμπρακτα ότι θα αφήσει κατά μέρος τις σαχλαμάρες του παρελθόντος (δεν είναι λίγοι, άλλωστε, στην εμπροσθοφυλακή του, ακόμα και τώρα, που κατείχαν πόστα παλαιότερα, και τα 'καναν θάλασσα) και θα στρωθούν στη δουλειά - όχι στα παράθυρα! Περίοδος χάριτος δεν υπάρχει. Ούτε και ανοχή. Όπως έλεγε και σε κάθε του προεκλογική ομιλία ο νέος πρωθυπουργός, «φτάνει πια»!
σχόλια