Mε μια χειρονομία που θεωρείται από τις εντυπωσιακότερες στο ντιζάϊν των βιβλίων, ο αυτοδίδακτος καλλιτέχνης Matt Kish παρουσίασε μια υψηλής αισθητικής εικονογράφηση, σελίδα-σελίδα, για το βιβλίο του Τζόζεφ Κόνραντ "Η Καρδιά του Σκότους."
Με ένα έργο που σε στοιχειώνει σε κάθε σελίδα, η εικονογράφηση του Kish αναζωογονεί το κλασικό έργο του Κόνραντ που πραγματεύεται διαχρονικά θέματα όπως η φυλή, το φύλο, η εξουσία, τα προνόμια και οι δυϊκότητες της ανθρώπινης ψυχής, ενώ κερδίζει επάξια την θέση του στην σύνοψη The Graphic Canon, Vol. 3.
Είναι σχεδόν σαν όσο περισσότερο το διαβάζει κανείς να παρασύρεται όλο και πιο βαθιά σε μία σήραγγα, όπου κάθε άλλη επιλογή και μονοπάτι σβήνει κι εξαφανίζεται μέχρι να μείνει μόνο αυτή η φρικτή και κτηνώδης συνάντηση με τον Κούρτζ και τον καθηλωτικό τρόμο των ιδεών του.
Στην εισαγωγή του ο Kish αντιπαραθέτει τα δύο έργα του: "Κάθε εικονογράφος σε κάθε έργο που αναλαμβάνει έχει μια πλειάδα επιλογών. Αναλογιζόμενος πως να προσεγγίσω την Καρδιά του Σκότους έπρεπε να κάνω επιλογές που ούτε μία στιγμή δεν υπήρξαν εύκολες. Εκείνο που με εντυπωσίασε όταν εικονογραφούσα τον Μόμπυ Ντικ ήταν η απεραντοσύνη του έργου του Μέλβιλ. Πρόκειται για ένα τεράστιο βιβλίο το οποίο, αν θελήσουμε να παραφράσουμε τον Γουίτμαν, περιέχει πολλαπλότητες. Αντιφάσκει σε στυλ και τόνο ένδοξα και παράδοξα και ήταν αρκετά ισχυρό ώστε να αποτελέσει όχημα για το όραμα δεκάδων καλλιτεχνών... Ο Μέλβιλ αφήνει χώρο.
Ο Κόνραντ είναι κάτι τελείως διαφορετικό, ιδίως η Καρδιά του Σκότους. Υπάρχει μια τρομακτική αίσθηση κλειστοφοβίας και η συντριπτική μοναδικότητα της ιστορίας. Είναι σχεδόν σαν όσο περισσότερο το διαβάζει κανείς να παρασύρεται όλο και πιο βαθιά σε μία σήραγγα, όπου κάθε άλλη επιλογή και μονοπάτι σβήνει κι εξαφανίζεται μέχρι να μείνει μόνο αυτή η φρικτή και κτηνώδης συνάντηση με τον Κούρτζ και τον καθηλωτικό τρόμο των ιδεών του. Εκεί που ο Μόμπυ Ντικ περιπλανιέται στα περατα της γης και της θάλασσας, η Καρδιά του Σκότους κινείται προς μία κατεύθυνση μόνο κι αυτή είναι τα τάρταρα.
Όσο κι αν ηταν προφανές ότι δεν θα μπορούσε να αποτελεί εύκολη δουλειά το να πάρει κανείς ένα σημαίνον έργο της λογοτεχνίας και να του εμφυσήσει μια νέα πνοή με τις εικόνες, ωστόσο αυτή η ακατανίκητη έλξη προς τα κάτω αυτής της λογοτεχνικής μαύρης τρύπας, αυτή η σφαίρα στον κρόταφο, πρόβαλλε απαιτήσεις που δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστώ."
Ο Kish όμως απάντησε τις απαιτήσεις αυτές με θάρρος, ισορροπώντας ανάμεσα στην τολμηρή δημιουργικότητα και τον σεβασμό για την ευαισθησία του Κόνραντ, παρασύροντας μας μέσα σε αυτή την μαύρη τρύπα με ακατανίκητο μαγνητισμό.
σχόλια