Είναι άβολο να βλέπεις έναν άντρα να κλαίει. Είναι αμήχανο όταν το κάνει δημοσίως. Είναι σχεδόν ταπεινωτικό να το κάνει τηλεοπτικώς. Και είναι ανεξήγητο πώς αυτά τα πράγματα μπορούν να σε κάνουν να γελάς, με αυτό το γέλιο που βγαίνει όταν βλέπεις κάποιον να γλιστράει, να πέφτει και να μη χτυπάει.
Με τα δυο του μάτια δακρυσμένα κάτω από τα κοκάλινα γυαλιά του, ο τίμιος ποδοσφαιράνθρωπος Νίκος Νιόπλιας παραιτήθηκε. Λίγο μετά μίλησε με το αφεντικό του, το οποίο τον διέταξε να επαναπροσληφθεί. Στο τέλος, κάποιοι είπαν πως το έκανε για να βγει πιο ισχυρός από μια παραδοσιακή ποδοσφαιρική ίντριγκα. Περίεργη οπτική να ενδυνάμωσεις την εργασιακή σου θέση έτσι αυτομαστιγωμένος κι ίσως και λίγο ντροπιασμένος, αλλά με τα εργασιακά σε τέτοια κρίση, υπάρχουν άνθρωποι που θα έπεφταν πιο χαμηλά για μια πολύ χειρότερα αμοιβόμενη δουλειά. Μια δημόσια ταπείνωση είναι το λιγότερο, ειδικά στο ποδόσφαιρο, τον μοναδικό τόπο όπου η λέξη «απόλυση» δεν συνοδεύει μοντέρνα αστικά δράματα, αλλά φέρνει χαρά σε οπαδούς, δημοσιογράφους και προέδρους.
Στις υπόλοιπες ειδήσεις, τίποτα εξαιρετικό: οι δυο παλιόφιλοι Μαρινάκης και Πατέρας πέρασαν το Σαββατόβραδο βάζοντας τους υπαλλήλους τους να βγάζουν ανακοινώσεις ο ένας εναντίον του άλλου κι αν είχαν χιούμορ θα έπρεπε να ήταν κάπου μαζί, γελώντας με τα σχόλια των οργισμένων λαών τους. Η ΑΕΚ ζει τις μέρες της απελευθέρωσης από τον Ντούσαν, αλλά η ζωή δεν είναι μόνο πάρτι, ειδικά αν είσαι ανεπαρκής. Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός μοιάζουν ελκυστικοί με έναν διαστροφικό τρόπο (μέσα στην Ελλάδα) κι ο Άρης αποδεικνύει πως η σοβαρότητα αποδίδει. Οχι τόσο όσο η μελαγχολία που εμφανίζεται πάνω απο το κομπιούτερ που γράφεται αυτό το κείμενο, εκεί όπου η ποδοσφαιρική είδηση «Ο Ψωμιάδης μοίρασε χρήμα» εμφανίζεται δίπλα σε αναμενόμενα μαντάτα για απολύσεις, περικοπές, συλλογικές συμβάσεις και κρίσεις.
Το ελληνικό πρωτάθλημα θα διακοπεί για την Εθνική τού συμπαθή, με τον τρόπο που συμπαθείς έναν μακρινό θείο σου, Φερνάντο Σάντος. Θα επιστρέψει σε μια εβδομάδα. Δεν είναι παράδοξο πως θα μας λείψει: τόσο αρρωστημένη ατμόσφαιρα, τόσες φιγούρες, τόση ίντριγκα, τόσο σασπένς, τόσο κλάμα, ούτε στο σπίτι του Big Brother δεν βρίσκεις.
σχόλια