Ενα βράδυ έξω από την Τούμπα, όχι από την πλευρά που είναι παρατεταγμένες 20 καντίνες στη σειρά με φίνο βρόμικο Θεσσαλονίκης (παραγόμενο με αγάπη και γεννήτριες), από την άλλη, εκεί, έξω από τα επίσημα, κάτι τύποι άρχισαν να βρίζουν τον Ζαγοράκη. Δεν έφταιγαν αυτοί, η αλόγιστη χρήση μαλαματίνας έφταιγε. Δεν το σκέφτηκαν, απλώς το έκαναν. Λάθος προτεραιότητες.
Προχθές, ο Λάζαρος Παπαδόπουλος, ένας αθλητής περισσότερο έξυπνος, δραστήριος και συγκρουσιακός, παρά ταλαντούχος στο ίδιο το άθλημα, έλεγε για τον Γιάννη Ιωαννίδη: «Το μόνο που έκανε ως προπονητής ήταν να εκμεταλλευτεί το μπάσκετ για να υπηρετήσει την πολιτική του καριέρα», αρχίζοντας την εύκολη απαρίθμηση αντιφάσεων του κάποτε εθνικού μας προπονητή και πρώην υπουργού. Τις ελληνοποιήσεις αθλητών παράλληλα με την αμόρφωτη και μεγαλομανή ρητορική για μια περήφανη, μακεδονίτικη Ελλάδα, τις εκρήξεις, τον αριβισμό, την αναξιοπιστία. Τα είπε τόσο παθιασμένα που μετά θα έπρεπε να πιει κι ένα μπουκάλι (εμφιαλωμένο) νερό για να συνέλθει.
Εδώ και καιρό, ένας τύπος που προσπαθεί να πείσει πως είναι «νέος και άφθαρτος», ο Βασίλης Κικίλιας, η νεοελληνική εκδοχή του τερματοφύλακα-γιατρού, ο πρώην μπασκετμπολίστας που διάβαζε τα μαθήματά του, προσπαθεί να πείσει το εκλογικό κοινό. Δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά. Το πρώην αφεντικό του, ο Νικήτας Κακλαμάνης, υπέστη άλλη μια ήττα αυτή την εβδομάδα, βλέποντας προεκλογικά τον Παναθηναϊκό να προσπαθεί να πιέσει για την κατασκευή του γηπέδου του στον Βοτανικό, ένα project που είχε παθιάσει τόσο πολύ τον δήμαρχο που τότε είχε: α) απειλήσει πως θα γίνουν επεισόδια από τον πύρινο λαό του ΠΑΟ, β) είχε υποσχεθεί μια στήλη «με όσους πολέμησαν το γήπεδο» και γ) μάλλον κράτησε για λίγο την αναπνοή του μέχρι να ξεπεραστούν οι προβληματικοί νόμοι που δεν άφησαν το deal να προχωρήσει.
Ο Αλέξης Κούγιας, κάποτε πρόεδρος της ΑΕΚ, είναι στενοχωρημένος γιατί η δικαιοσύνη δεν του έκανε το χατήρι και οι δολοφόνοι είναι στη φυλακή. Στον επόμενο αγώνα Γ' Εθνικής, εκεί που του αρέσει να συχνάζει, μάλλον θα ξεσπάσει σε κάποιον άμοιρο διαιτητή. Την ίδια ώρα, ο Κεντέρης και η Θάνου δεν πάνε καν στο δικαστήριο για εκείνη την ενοχλητική ιστορία με τα λάδια στην άσφαλτο, απλά ζητάνε και παίρνουν αναβολή μέχρι να παραγραφεί εκείνη η μαύρη τρύπα στη μνήμη, όπου μέσα από αναθυμιάσεις μεγαλείου διακρίνεται ο νυν Δήμαρχος Αθηναίων και τότε υπουργός Υγείας, έξω από το ΚΑΤ, να μιλά μελιστάλαχτα για τα «παιδιά που έχουν χτυπήσει».
Ανθρωποι του αθλητισμού, γεμάτοι αγάπη και πάθος για τα ιδανικά, περνάνε δύσκολες μέρες. Απ' όλους αυτούς, ο μόνος που τα ακούει προς το παρόν είναι ο αθώος Ζαγοράκης. Δεν υπάρχει δικαιοσύνη σε αυτά τα πράγματα, όμως. Αν υπήρχε, κάποιες απ' αυτές τις καντίνες θα ήταν αντικείμενο ανάλυσης γκουρμέ μεγαλείου. Αλλά δεν είναι...
σχόλια