Είναι βράδυ, σκοτεινά και ένα ταξί σταματά έξω από ένα σπίτι. Οι επιβάτες δυο μοτοποδηλάτων, σύμφωνα με την πάντα απολαυστική αστυνομική περιγραφή, περιμένουν υπομονετικά να δοθούν τα ρέστα, γιατί έχουμε και κρίση. Μετά αναλαμβάνουν δράση. Δεν υπάρχει φως, οπότε πρέπει να φανταστούμε τη συνέχεια: γδούποι ακούγονται, λαμαρίνες τσαλακώνονται, μώλωπες και εκδορές δημιουργούνται. Τίποτα το σοβαρό, ένα μικρό μονόστηλο στις αθλητικές σελίδες της επόμενης μέρας. Σχεδόν ρουτίνα. Ο επικεφαλής της διαιτησίας έφαγε ξύλο μετά από ένα ντέρμπι. Χασμουρητά.
Ο υποψιασμένος αναγνώστης θεωρεί ήδη το κείμενο βαρετό, άλλη μια ανούσια ηθικολογία κατά της βίας. Ο ανίδεος με τα αθλητικά συναντά άλλη μια επιβεβαίωση της υποψίας του πως η χώρα της μπάλας κατοικείται από ανθρώπους χαμηλής υποστάθμης. Ο γνώστης της διαιτησίας -ναι, υπάρχουν και τέτοιοι- μπορεί και να χαίρεται γιατί θυμάται εκείνο το ύποπτο σφύριγμα το 1998. Και οι υπόλοιποι, αλλάζουν σελίδα βαριεστημένοι.
Κάποιος στον Παναθηναϊκό την προηγούμενη εβδομάδα είχε μια περίεργη ιδέα: κρέμασε στα αποδυτήρια, πριν το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, πρωτοσέλιδα αθλητικών εφημερίδων της αντίπαλης παράταξης. Πέρα από την κωμική εικόνα κάποιον Γάλλων, Αργεντινών και λοιπών ξενόγλωσσων να προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν λέξεις της πιάτσας και ψευτοσεξουαλικές φωτογραφίες, το κόλπο έπιασε. «They talked shit about us», είπε τσαντισμένος ο Σισέ, που όχι, δεν ο Γάλλος που περιμένεις.
Η ιστορία θα μπορούσε να γίνει και αντίστροφα, πράσινα πρωτοσέλιδα να εμφανιστούν σε κόκκινα αποδυτήρια. Και από τις δυο πλευρές υπάρχει καλοπληρωμένο δημοσιογραφικό μίσος. Πρωτοσέλιδα με πιστόλια έχουν εμφανιστεί, η αλήθεια έχει μπει τόσο πολύ στην καλίμπρα της κάθε πλευράς που η έννοια «αντικειμενικός δημοσιογράφος» χρησιμοποιείται σαν βρισιά από ανθρώπους που σε ορισμένες περιπτώσεις ζούνε διπλή ζωή: κερδίζουν το παντεσπάνι τους και ως ανυπόγραφοι πράσινοι τιμητές και ως κόκκινοι φρουροί του μίσους. Αληθινή ιστορία.
Η δύναμή τους είναι η υπερβολή τους. Μόλις τελείωσε το ντέρμπι του Σαββάτου κανείς δεν μιλούσε για διαιτησία. Με την προπαγάνδα της επόμενης μέρας, το άσπρο επιχειρήθηκε να γίνει μαύρο, έτσι, για να ικανοποιήσουμε τον εκάστοτε «μεγάλο» που επειδή δεν ξέρει να χάνει στη ζωή, νομίζει πως η μπάλα είναι τόσο απλή. Σύμφωνοι, συμβαίνουν χειρότερες λαθροχειρίες σε πιο σοβαρά πράγματα από το ποδοσφαιράκι. Μερικές φορές όμως, πριν οι μπράβοι της πένας και του ρόπαλου βγούνε μπροστά, εμφανίζεται ένας Σισέ με τη γλώσσα έξω να γλεντάει τη δουλειά του, ένας Βαλβέρδε να λέει «όποιος μιλάει για διαιτησία λέει βλακείες» και καταλαβαίνεις πως το ποδόσφαιρο δεν τους ανήκει ολοκληρωτικά. Οχι ακόμα.
σχόλια