Παρασκευή 10:45, διασχίζοντας το Ζάππειο
Πρέπει να είμαι από τους λίγους ανθρώπους που ζουν στο κέντρο και τους βολεύει τόσο το τραμ - αν έχει μεγάλη αναμονή, βέβαια, περπατάω. Σήμερα η αναμονή είναι 12 λεπτά, οπότε θα περπατήσω. Κόβω δρόμο από το Ζάππειο και αντικρίζω ένα μοναδικό θέαμα: μια διμοιρία από φαντάρους που παρελαύνουν αποφασιστικά υπό τους ήχους κάποια στρατιωτικής μπάντας παρατεταγμένης μπροστά στο σιντριβάνι. Γιορτάζουν τη Μέρα Ενόπλων Δυνάμεων (όχι, ούτε εγώ ήξερα ότι υπήρχε). Συμφωνώ απόλυτα με αυτούς που λένε ότι οι παρελάσεις πρέπει να καταργηθούν - αν και στην πραγματικότητα σχεδόν με ευχαριστούν. Μεγάλωσα στην ένδοξη περιοχή του Παπάγου, εκεί που κανείς δεν είναι αρκετά Δεξιός, οι γριές βρίζουν τους Χολαργιώτες γιατί μπαίνουν στο λεωφορείο 408 («είναι το λεωφορείο ΜΑΣ»), η Νέα Δημοκρατία βγάζει περί το 85% και στις παιδικές χαρές έχει αγάλματα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Στην πραγματικότητα, οι παρελάσεις μού θυμίζουν τον παππού μου που ήταν στρατιωτικός και στις εθνικές γιορτές τις έβλεπε βηματίζοντας πάνω κάτω στο σαλόνι («κάνει καλό στην καρδιά»), με τα χέρια πίσω από την πλάτη, τσιμπώντας σαλαμάκι με οδοντογλυφίδα και πίνοντας ούζο. Όχι ότι δεν με τρομάζουν οι Παπαγιώτες. «Είναι σημαντικό να βγει κάποιος απόστρατος δήμαρχος - είναι βασικό για τον Παπάγο», έλεγε μια παιδική μου φίλη σε μια άλλη σ' ένα τραπέζι, πρόσφατα. «Ναι, πιστεύω ότι έχει χαλάσει ο Παπάγος, έχουμε γεμίσει άσχετους εδώ πέρα. Τι σχέση έχουν όλοι αυτοί με τις Ένοπλες Δυνάμεις; Τι δουλειά έχουν εδώ οι ιδιωτικοί υπάλληλοι και οι δικηγόροι», της έλεγε η άλλη, ενώ εγώ κοιτούσα το πιάτο μου.
Παρασκευή, 10:50, στη λεωφόρο Αμαλίας
Βγαίνοντας στην Αμαλίας, κοιτάω ένα σταθμευμένο λεωφορείο που επιβιβάζει για το Καζίνο Λουτρακίου. Μέσα μπαίνουν κάτι ηλικιωμένοι με ακρυλικά μπουφάν - δεν σου γεμίζουν το μάτι για χαρτοπαίχτες με τίποτα, αλλά ποιος ξεκινάει να πάει 11 η ώρα το πρωί καθημερινής στο Καζίνο Λουτρακίου; Υπάρχει, βέβαια, πάντα το ενδεχόμενο να το χρησιμοποιούν αντί για ΚΤΕΛ και με το που φτάνουν στο Λουτράκι να κάθονται χέρι χέρι στα παγκάκια και να τρώνε σοκολατίνες.
Παρασκευή, 00:30 σε ρεμπετάδικο
Έχω να έρθω σε τέτοιο μέρος από πέρσι τον Μάρτιο που είχα υποχρεώσει δέκα φίλες μου να με ακολουθήσουν σε ρεμπετάδικο στου Ψυρρή (η γλυκιά μελωδία του συνθεσάιζερ τούς έχει μείνει αξέχαστη - αν τους την παίξει κάποιος, θα σηκωθούν μηχανικά, θ' ανοίξουν τη βρύση του μπάνιου και θα μπουν κάτω από το ντους). Σήμερα ξαναπήγα, γιατί ήρθε ο Νίκος από το Λονδίνο μαζί με μια Βραζιλιάνα, στην οποία θέλει να δείξει την ελληνική πατροπαράδοτη φιλοξενία, κι έτσι έχουμε έρθει και οι δώδεκα και βαράμε παλαμάκια στην κομπανία στο πάλκο. Μια γριά με μαύρα βαμμένα μαλλιά και δυο ροζ κύκλους για μάγουλα, ένα στάδιο πριν τη μουμιοποίηση, τραγουδάει το «Τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα» πλαισιωμένη από τρεις μπουζουξήδες κι έναν ακορντεονίστα. Εμείς καθόμαστε σε στενόμακρο τραπέζι που θυμίζει γάμο και κοιτάμε πειθήνια το ρουστίκ ντεκόρ με την πράσινη τσόχα και το σκούρο ξύλο (ξύλο καρυδιάς, πέτρα και τσόχα - 120 ρεμπετάδικα το συνιστούν). Κοιτάμε τον ακορντεονίστα και τρώμε μια ποικιλία από νοστιμιές (μαραθοπιτάκια, φιλετάκια σε κόκκινη σάλτσα, τυροπιτάκια) ζεσταμένες στο microwave. Στο απέναντι τραπέζι, εξίσου μεγάλο και μακρύ με το δικό μας, κάθονται τρία άτομα. Ένας κύριος με πούρο συνοδεύει δυο κυρίες: η μία έχει πλατινέ ξανθά μαλλιά και φοράει έξωμο μπλουζάκι με χρυσαφικά και σκουλαρίκι στη μύτη. Μπροστά της έχει απλωμένο ένα βουνό από γαρίφαλα. Όταν μερακλώνει, σηκώνει ψηλά τα χέρια και τα κουνάει σαν να κάνει κουπεπέ σε κάποιο φανταστικό μωρό στο βάθος.
σχόλια