ΟΠΩΣ ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΤΟΥ ΓΚΑΤΣΟΥ, «Ήρθαν από την Κρήτη τα παιδιά του Ψηλορείτη». Κυριακή ξημερώματα έφτασαν 300 Αφγανοί από τα Χανιά με σκοπό να κάνουν κατάληψη στη Νομική Αθηνών και κάποιοι άλλοι στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το μεταναστευτικό πρόβλημα είναι ένα από τα σημαντικά πεδία πολιτικής αντιπαράθεσης. Δυστυχώς, η αντιπαράθεση στον τόπο μας έχει ακόμα τα εξής χαρακτηριστικά: αν θες τους μετανάστες στη Νομική, είσαι Αριστερός και προοδευτικός, αν όχι, είσαι φασίστας. Φασίστας είναι από τη μία ο πρύτανης που διέκοψε τα μαθήματα, ενώ το κτίριο της Νομικής όπου διαμένουν οι απεργοί πείνας δεν έχει οργανική σύνδεση με τους υπόλοιπους χώρους της Σχολής, και όσοι υποστηρίζουν, από την άλλη, πως η Νομική δεν είναι ο κατάλληλος χώρος για τέτοιες ενέργειες είναι θιασώτες των πολιτικών του Ισραήλ και των ΗΠΑ (το αναφέρει σχετικό Δ.Τ. που στάλθηκε στα Μέσα). Το ζήτημα δεν είναι να βρούμε την καραμέλα που αποκαλείται «μέση λύση» αλλά να εντοπίσουμε το πρόβλημα και να μπορέσουμε να προσεγγίσουμε την κανονική λύση. Όχι μόνο για να μη λιμοκτονήσουν οι άνθρωποι και για χάρη των ανθρωπιστικών μας ιδεωδών, αλλά και γιατί πρέπει να καταλάβουμε πως μέσα σε αυτό τον πολιτισμικό αχταρμά θα πορευτούμε από εδώ και πέρα.
ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΠΑΡΑΝΟΗΣΗ ΑΠΟ ΟΡΙΣΜΕΝΟΥΣ, οι Αφγανοί δεν ζητάνε πολιτικό άσυλο γιατί πολύ απλά δεν το δικαιούνται. Είναι οικονομικοί και όχι πολιτικοί πρόσφυγες. Όπως οι περισσότεροι, άλλωστε. Αυτό που θέλουν είναι να αποκτήσουν την κάρτα παραμονής βάσει του νομοσχεδίου (Επί Μακρόν Διαμένοντος) που πέρασε το υπουργείο Εσωτερικών στις αρχές του περασμένου έτους. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι χρόνια στην Κρήτη, εργάζονται κανονικά και είναι και ενεργά μέλη του Forum Μεταναστών Χανίων. Οπότε, τα ξέρουν τα κόζια. Αυτό φαίνεται και στο κείμενο-προκήρυξη για την απεργία πείνας που οποιοσδήποτε φοιτητής των ΕΑΑΚ θα ζήλευε. Σύμφωνα με τους ανθρώ- πους που ασχολούνται με το θέμα, εδώ και δύο χρόνια οι Αφγανοί ζητάνε να τους δοθεί η κάρτα παραμονής ώστε να μπορούν να έχουν τα ίδια δικαιώματα με όλους τους νόμιμους μετανάστες. Τι σημαίνει αυτό; Ένσημα, ασφάλεια, νομιμότητα, κανονική ζωή. Μπορούν να τα έχουν, σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία; Όχι! Πώς μπορούν να τα αποκτήσουν τώρα; Μόνο με το πολιτικό άσυλο; Δικαιούνται πολιτικό άσυλο; Όπως έγραψα, και στην αρχή, όχι.
Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΡΑΓΚΟΥΣΗ μπορεί να έκλεισε κάποιες τρύπες, να βοήθησε πολλούς ανθρώπους, αλλά δεν είναι και μια οριστική λύση. Υπάρχουν χιλιάδες μετανάστες στην Ελλάδα (κά- ποιοι μιλάνε για έναν αριθμό άνω των 160.000) που ζούνε και εργάζονται κανονικά επί χρόνια, αλλά δεν μπορούν να αποκτήσουν την κάρτα. Γιατί; Γιατί δεν έχουν ένσημα και τα χαρτιά εφορίας που είναι τα απαιτούμενα δικαιολογητικά. Και πώς τα αποκτούν τα δικαιολογητικά; Αφού αποκτήσουν την κάρτα διαμονής. Όπως αντιλαμβάνεστε, πρόκειται περί φαύλου κύκλου. Αν ισχύουν οι νόμοι αυτού του κράτους, τότε οι μετανάστες της Νομικής και οι άλλοι χιλιάδες συνάνθρωποί μας που ζουν και εργάζονται παράνομα τόσα χρόνια θα πρέπει να απελαθούν ομαδικά, οπότε θα είναι σαν να παραδεχόμαστε πως τους εκμεταλλευτήκαμε και τους διώξαμε. Αλλιώς, το κράτος πρέπει να μεριμνήσει και γι' αυτούς.
«ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ; Τι θέλουν αυτοί οι άνθρωποι; Να συνέλθει η Βουλή αύριο το πρωί και να αλλάξει το νομοσχέδιο; Και αν δεν το κάνει; Μέχρι πού είναι αποφασισμένοι να φτάσουν;», ρώτησα μια από τις υπεύθυνες του σχεδίου «Νομική». Η απάντηση ήταν διπλωματική και αναμενόμενη. «Περιμένουν χρόνια να γίνει κάτι. Τουλάχιστον, ας δείξει η κυβέρνηση ότι μπορεί ν' αναλάβει κάποιες πρωτοβουλίες». Οι ίδιοι, βέβαια, στο κείμενο που έγραψαν υποστηρίζουν πως «προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς». Τα «θέλω» των ανθρώπων και των πολιτικών σχηματισμών μπορεί να είναι διαφορετικά στο τέλος. Μπορεί όλοι αυτοί που τους βοήθησαν να βρουν κατάλυμα στη Νομική να περιμένουν άλλα οφέλη και όχι την κάρτα παραμονής των αδικημένων Αφγανών. Αλλά, και πάλι, αυτό είναι μια λάθος προσέγγιση. Το πρόβλημα δεν αφορά ούτε το ελληνικό πολιτικό σύστημα ούτε την εκπαιδευτική κοινότητα, αλλά κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους που έφτασαν στα άκρα της αξιοπρέπειάς τους.
σχόλια