Τέτοια θα πρέπει να είναι μια αληθινή ερωτική σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων. Σχέση ενέργειας και λάμψης. Με εναλλασσόμενους ρόλους. Καθένας θα πρέπει να παρέχει το «ρεύμα» στο σύντροφό του ώστε να φωτίσει, να λάμψει. Και τότε το αποτέλεσμα είναι μοναδικό. Φως και ζέστη διαχέονται προς κάθε κατεύθυνση. Κάθε υπόνοια σκοταδιού και αμφιβολίας διασκορπίζεται.
Και το θέμα δεν είναι ερωτικό, είναι πολύ βαθύτερο, είναι πνευματικό και ενεργειακό. Γιατί μόνον όταν το μέσα του ανθρώπου «φορτίζει» και γεμίζει μπορεί και να ακτινοβολήσει. Μόνον όταν έννοιες όπως ο σεβασμός, η εκτίμηση, ο θαυμασμός και η αφοσίωση μεταδίδονται αμοιβαία δύναται ένας άνθρωπος να ανέλθει πνευματικά και μαζί του να συμπαρασύρει τους γύρω του στο δρόμο του άπλετου φωτός και της συναισθηματικής θαλπωρής.
Η υπέρβαση της υλικής υπόστασης των ανθρωπίνων αδυναμιών είναι το διαχρονικά ζητούμενο και το ανυπέρβλητο εμπόδιο. Είναι η καθυστέρηση της πνευματικής εξέλιξης και ολοκλήρωσης των ανθρώπων. Κανείς, όμως, δεν το έχει σκεφτεί; Κανείς δεν το έχει επιχειρήσει; Κι όμως! Απλά κανένας δεν είναι έτοιμος να αυτοτραυματίσει το «εγώ» του. Κανείς δεν αντέχει στην ιδέα και μόνο της προσωπικής καταπάτησης και της προαγωγής του «εμείς» και του «μαζί». Κανείς δεν έχει αντιληφθεί πραγματικά το καζαντζακικό «δε φοβούμαι τίποτα». Όλοι φοβούνται να δώσουν και να λάμψουν. Γιατί το σκοτάδι κρύβει τα πάντα, λαξεύει τις ατέλειες. Ατέλειες που στο φως γίνονται καλοφωτισμένα μονοπάτια προς την αλλαγή και την εξέλιξη.
Όταν ο άνθρωπος καταφέρει να απαλλαγεί από το φόβο, όταν κατορθώσει να λυτρωθεί από το αυτοφυές φυτό του εγωισμού, όταν μάθει να δίνει και να εμπιστεύεται, όταν αφήσει τον εαυτό του να γίνει δέκτης ενέργειας από τους ανθρώπους γύρω του, από το σύντροφό του, μόνο τότε θα αρχίσει να ακτινοβολεί. Μόνο τότε θα αρχίσει να ζει. Και όταν συμβεί αυτό, τότε θα αρχίσει να αγγίζει την πολυπόθητη αιωνιότητα της ψυχής.
