ΤΑ ΓΕΓΟΝOΤΑ ΤΗΣ ΤΡIΤΗΣ και της Τετάρτης έδειξαν την υπεροχή του ελληνικού κράτους απέναντι στους πολίτες του. Αν μπορείς σε μια διαδήλωση να πετάξεις πάνω από 2.800 δακρυγόνα, τότε μόνο η περηφάνια πρέπει να ξεχειλίζει, όπως και τα δάκρυα. Όσο και να μας φαίνεται παράλογη, αντιδημοκρατική και τρομοκρατική, η αστυνομική βία δεν είναι αυτόνομη, αλλά προέρχεται από ένα κράτος που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο συμπεριφέρεται βίαια στην κοινωνία. Πράγμα που κάνει την τελευταία να του το ανταποδίδει, όποτε βρίσκει ευκαιρία. Το αξίωμα της δράσης και της αντίδρασης ανήκει τόσο στη φυσική όσο και στην κοινωνιολογία. Η αστυνομία είναι η κορυφή του παγόβουνου. Η παρουσία της, βέβαια, την προηγούμενη εβδομάδα κατέδειξε την ανικανότητα κάθε μεταπολιτευτικού υπουργού Δημόσιας Τάξης να εκδημοκρατίσει και να εκσυγχρονίσει το Σώμα. Δεν τους ενδιέφερε κιόλας, αφού το Σώμα παραμένει και το μόνο κρατικό παρακλάδι που δικαιούται ακόμα να προσλαμβάνει.
ΤΑ ΝΟYΜΕΡΑ ΜΠΕΡΔΕYΟΥΝ, αλλά πόση σημασία έχει αν το Δημόσιο στην Ελλάδα είναι αναλογικά το μικρότερο ή το μεγαλύτερο σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού στο μεγαλύτερο μέρος του είναι αναποτελεσματικό. Και στις εντυπώσεις, και στην ουσία. Αυτό δεν το γράφω επειδή είμαι υπέρ του ιδιωτικού τομέα, αλλά υπέρ ενός αποτελεσματικού κράτους που θα κάνει τη δουλειά του και θα τ’ αξίζει τα λεφτά του. Σας φέρνω δύο παραδείγματα. Το Βέλγιο είναι πάνω από έναν χρόνο χωρίς κυβέρνηση και, παρ’ όλα αυτά, όλα δουλεύουν ρολόι. Η Ιταλία έχει τον χειρότερο πρωθυπουργό που θα μπορούσε να της τύχει και δεν έχει καταρρεύσει. Στην πρώτη περίπτωση υπάρχει ένας μηχανισμός που εργάζεται για το δημόσιο καλό και στην άλλη, και ο πιο χαμηλόβαθμος εισαγγελέας εγκαλεί ανά πάσα στιγμή τον πρωθυπουργό. Στην Ελλάδα, ένα λεπτό χωρίς κυβέρνηση προκαλεί φρίκη, και η δικαιοσύνη, για ν’ αγγίξει τους πολιτικούς, θα πρέπει να έχει πάρει εντολή από το κόμμα. Τόσα χρόνια, στο ΠΑΣΟΚ, δεν τα ξέρανε για τον Άκη, τον Μαντέλη και τον Τσουκάτο;
ΤΟ «ΓΙΑ OΛΑ ΦΤΑIΕΙ ΤΟ ΚΡAΤΟΣ» ή το «πού είναι το κράτος;» είναι δύο άλλοθι που δούλεψαν αρκετά στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ. Ακούστηκαν τόσο, που πολύς κόσμος, και ιδιαίτερα οι πεφωτισμένοι, τα βαρέθηκε και ξεκίνησε η ιστορία με την ατομική ευθύνη. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε και το μεγαλειώδες ερώτημα της ελληνικής κρίσης: «Επειδή τους ψηφίσαμε, σημαίνει ότι και μαζί τα φάγαμε;». Και για να το συνεχίσουμε και να το συνδέσουμε με το πρώτο ερώτημα: «Όταν τα τρώγαμε, πού ήταν το κράτος;». Πουθενά. Αντί να δημιουργεί θεσμούς που να υπερασπίζουν τον πολίτη, δημιουργούσε συντεχνίες για να υπερασπίσει τον εαυτό του. Όπως ακριβώς κάνουν οι μεγάλες πολυεθνικές. Πολλοί πολίτες έτρεμαν και τρέμουν να μπουν στις εφορίες, να οδηγήσουν στους δρόμους, να πάνε στο δικαστήριο, να στείλουν τα παιδιά τους σ’ ένα δημόσιο σχολείο, να κάνουν μια βόλτα απ' το ασφαλιστικό τους ταμείο, να πάνε στα επείγοντα ενός δημόσιου νοσοκομείου. Για να βρουν μια καλύτερη τύχη λάδωναν γι’ αυτά που έπρεπε να είναι δωρεάν. Γιατροί, πολεοδομίες, εφοριακοί, δικαστικοί, όλοι δέχτηκαν τα περίφημα φακελάκια. Ακόμα και οι παπάδες, που χρεώνουν υπέρογκα τους γάμους.
σχόλια