Ο πάνω Ψωμιάδης, ο Πάνος δηλαδή Ψωμιάδης, δεν είναι «πολιτικός κρατούμενος», όπως ο κάτω Ψωμιάδης. Δηλαδή ο Μάκης. Είναι, όμως, πια ένας πολιτικός πρόσφυγας. Σε μια θλιβερή φωτογραφία που δημοσιεύτηκε από τη ΔΕΘ κατά την ομιλία Σαμαρά, ο Ψωμιάδης κάθεται μόνος, στις πίσω θέσεις των πολιτικών εξελίξεων και της αίθουσας. Ούτε ένας εναγκαλισμός με το «άδικο κράτος των Αθηνών», ούτε ένα χαμόγελο με την εξουσία. Μόνο την επόμενη μέρα της ομιλίας Σαμαρά άρχισε να φωνάζει για τον λύκο στα πρόβατα, που ο ίδιος κάθε φορά στέλνει ως το πολιτικό μαντρί. «Θα φύγει από το κόμμα», «θα πάει με τον ΛΑΟΣ», «ετοιμάζει δικό του κόμμα».
Αλίμονο! Δεν υπάρχει κανένας, πια, για να φοβηθεί τον Ψωμιάδη. Ούτε όταν ο Αυτιάς γουρλώνει τα μάτια και την άλλη μέρα καταθέτει την τηλεοπτική του αγωνία στα πόδια του άλλοτε Θεσσαλονικάρχη μ’ εκείνο το «τι μου λέτε;» της ολιγόλεξης αυτοϊκανοποίησης που κάνει τους συνταξιούχους να ριγούν.
Είναι στα κάτω του ο πάνω Ψωμιάδης; Υπάρχει πιθανότητα να εξαφανιστεί απ’ τους τηλεοπτικούς δέκτες, αφήνοντας μια ανάμνηση παλιού σίριαλ και στουντιακής τεστοστερόνης; Υπάρχει πιθανότητα οι σιλικονούχες τηλεπερσόνες να μην εκθέσουν ξανά το σταύρωμα των ποδιών τους στη διεισδυτική του πολιτική ματιά; Μάλλον ναι.
Ο Ψωμιάδης δεν κλονίζεται γιατί περνάει κρίση το μοντέλο του Νεοέλληνα Βορειοελλαδίτη που σταυροκοπιέται μπερδεμένο πότε στην εικόνα της Παναγίας Σουμελά και πότε στου Μεγαλέξανδρου, βρίζοντας την Αθήνα και ονειρευόμενο μια καλύτερη Ελλάδα, αυτή δηλαδή στην οποία ο ΠΑΟΚ θα είναι πρωταθλητής.
Κλονίζεται γιατί για πρώτη φορά λειτούργησαν κράτος και νομιμότητα και τον άφησαν έκθετο. Χωρίς σημαίες, παρελάσεις, τον φόβο των «γυφτοσκοπιανών» ή την «απειλή» του αθηναϊκού κράτους. Ποιος ξέρει, μπορεί οι Θεσσαλονικείς να θυμήθηκαν ξαφνικά πως δεν υπάρχει κράτος των Αθηνών που φταίει για όλα, όταν ο προηγούμενος πρωθυπουργός ήταν Μακεδόνας, όπως και καμιά εκατοστή από πρωτοκλασάτους υπουργούς, στους οποίους συμπεριλαμβάνεται ο Άκης.
Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης καταδικάστηκε σε φυλάκιση ενός χρόνου γιατί έσβηνε συστηματικά πρόστιμα σε φίλο του πρατηριούχο που είχε εντοπιστεί να νοθεύει (επίσης συστηματικά) καύσιμα. Κηρύχτηκε έκπτωτος από περιφερειάρχης, ενώ είναι υπόδικος και γι’ άλλες υποθέσεις. Πριν από μερικά χρόνια είχα αποκαλύψει πως, εκτός απ’ όλα αυτά, ο Ψωμιάδης έδινε το κέτερινγκ της νομαρχίας σε εταιρείες της γυναίκας του και του συνεταίρου της, δι- οργάνωνε εθνικές γιορτές για τα γενέθλια του Μεγαλέξανδρου και σημαιοστόλιζε την πόλη με σημαίες που αγόραζε η νομαρχία από τον αδελφό του και διόριζε πέρα από κάθε νομιμότητα ανθρώπους του γραφείου του στο Δημόσιο. Στο γραφείο Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας της νομαρχίας είχε σπάσει ένα τεράστιο κονδύλι σε δύο μέρη για να το δώσει με ανάθεση, χωρίς διαγωνισμό, στην ξαδέλφη του, η οποία εμφανιζόταν με δύο διαφορετικές εταιρείες. Ο «πατριωτισμός» του ήταν αμέσου αποδόσεως. Τύλιγε με τη σημαία τις αμαρτίες του, όπως εκείνα τα ξεβράκωτα μοντέλα που φωτογραφίζονται με τη σημαία στα επίμαχα σημεία τους.
Όλα αυτά ήταν τότε μια λεπτομέρεια για τα μέσα ενημέρωσης, που εκστασιασμένα απ’ τον Ψωμιάδη Ζορό, ποδοσφαιριστή, κολομπίνα, φορούσαν απλώς το κουστούμι και τη γραβάτα για να του προσδώσουν τη σοβαρότητα που του έλειπε. Και άλλοθι. Αποδέχονταν με κάθε φυσικότητα το επιχείρημα πως ο νομάρχης κρίνεται απ’ τον λαό και από κανέναν άλλο. Όταν ένα μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων επιλέγει αυτόν που παρανομεί, η παρανομία νομιμοποιείται. Οι λογικές του νομιμοποιημένου από την πλειοψηφία των Γερμανών Χίτλερ αποκτούσαν θεσμική και ηθική υπόσταση στη Θεσσαλονίκη του Ψωμιάδη. Και η τηλεόραση μετέδιδε το ριάλιτι μιας πόλης που έπεφτε, μπροστά στις κάμερες, στο κρεβάτι της συντήρησης, με αντικείμενο του ιδιοτελούς πόθου τον νομάρχη.
Ξαφνικά λειτούργησαν το Κράτος και η Δικαιοσύνη. Μια απ’ τις ελάχιστες φορές που έφτασαν ως την τιμωρία. Ήταν αρκετή για να καταρρεύσει ο θρόνος. Κάπως έτσι, ο Ψωμιάδης βρέθηκε στην απομονωμένη καρέκλα της ΔΕΘ, χωρίς αγκαλιές και ασπασμούς. Με τα κανάλια να του τραβούν τα καλώδια, θεωρώντας πως είναι τηλεοπτικά νεκρός.
Ο πάνω Ψωμιάδης προφανώς και θα συνεχίσει με κάποιον τρόπο να υπάρχει πολιτικά, όπως και ο κάτω Ψωμιάδης. Ο Μάκης. Θα επικαλούνται, δηλαδή, τη θρησκεία, την πατρίδα και σίγουρα την οικογένεια, χειροκροτούμενοι ακόμα από ένα κοινό που γοητεύεται, ίσως επειδή νομίζει πως βλέπει τον καθρέφτη του. Ο Σάμιουελ Τζόνσον έλεγε πως ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων. Αλλά οι δύο Ψωμιάδηδες δεν έχουν καμία καταδίκη γι’ απάτη. Όσο για τη χώρα, αρέσκεται να θεωρεί την καταδίκη της απάτη.
σχόλια