Like a prayer

Έχω την αίσθηση πως ο τελευταίος μήνας πέρασε σαν ακραίο παραλυτικό επεισόδιο. Ξεκίνησε με τα 2 απανωτά σαββατιάτικα ηλεκτροσόκ του ευειδούς Ευάγγελου και κατέληξε ως απαρίθμηση γεγονότων που ολοκληρώνουν το γερμανοπροτεσταντικό όραμα. Η Ιστορία είναι βίωμα μάς λέει η Μέρκελ σε άψογη προστακτική και καλά θα κάνουμε να προετοιμαζόμαστε γι’ αυτό που θα εισχωρήσει καθοριστικά στο παρόν μας και θα προετοιμάσει το ασαφές μέλλον μας. Έχουμε καταλάβει, βέβαια, πως θα είναι μεγάλο, αμνησιακό και θα κουρέψει την πλαστή εικόνα που διαμορφώσαμε (με την αμέριστη βοηθειά τους) όλα αυτά τα χρόνια.

Δεν ξέρω αν σε γοητεύουν οι καταστάσεις παρακμής, αλλά μάλλον αυτές που έρχονται δεν θα μοιάζουν με καμία από αυτές που βιώσαμε όλον αυτό τον καιρό. Σκέφτομαι πως την Ιστορία συνήθως δεν τη δέχεσαι ως μια απαραβίαστη συνθήκη όταν έρχεται και σου χτυπά τη πόρτα, αλλά την αντιμετωπίζεις κάθε φορά με τα δικά σου όπλα. Το θέμα είναι αν έχουμε καταλάβει την πραγματικότητα κι αν είμαστε έτοιμοι να οργανώσουμε αυτό που θα μας απελευθερώσει απ’ τον «παλιό, κακό εαυτό».

Εν τω μεταξύ, οι θούριοι των διάφορων αντιμαχόμενων ιδεολογικών πλευρών καλά κρατούν μέσα στη διαφαινόμενη ερήμωση. Από τη μια οι νεοφιλελεύθερες γόβες-στιλέτο ψάχνουν χαιρέκακα το εναπομείναν ανθεκτικό πλακόστρωτο πάνω στο οποίο θα καταφέρουν ν’ αναπαραστήσουν την ταμειακή κρίση ως ευκαιρία αποδοχής των βασικών τους θέσεων, και απ’ την άλλη οι αρουραίοι του κομματικού σκηνικού που εγκαθίδρυσε το πολιτικό τσίρκο συνεχίζουν τα ιδιοτελή μοιρολόγια, τα πένθιμα εμβατήρια, τις χιλιομασημένες φράσεις που συμπυκνώνονται σε μία: ποτέ δεν είναι αργά για λίγο ακόμα.

Τι κάνεις, πώς δρας μέσα σε αυτό το πλαίσιο, με ποιους πας και ποιους αφήνεις, σε ποιες ερωτήσεις απαντάς και σε ποιες υστερικές κραυγές κλείνεις τ’ αυτιά; Η αναισθησία κι η απολιτικοποίηση έχουν δώσει τη θέση τους στην απώλεια της ψυχραιμίας και στον φετιχισμό της αγανάκτησης χωρίς περι-εχόμενο. Είναι δυνατόν να μιλήσεις για μιαν εποχή χωρίς σκέψη, λογική και ψυχραιμία;

Παρατηρώ τα καθεστωτικά (και γεμάτα χρέη) μίντια αυτή την εποχή. Δεν φτάνει που έχασαν (όπως έχασαν) την είδηση της χρεοκοπίας, συνεχίζουν να προτείνουν, να εκπέμπουν και να διακινούν τα ίδια φθαρμένα πρόσωπα, τον ίδιο φθαρμένο πολιτικό λόγο που τα ίδια εξέθρεψαν τα τελευταία 20 χρόνια, τις ίδιες παπαγαλίσιες κεφαλές. Δεν έχουν σκοπό να βοηθήσουν ν’ αλλάξει η κατάσταση. Είναι τα ίδια η σάπια κατάσταση.

Δεν αλλάζει τίποτα όσο η φωνή σου παπαγαλίζει τα κορακίστικα της (όποιας) εξουσίας. Τη ματωμένη σου πλήγη δεν πρόκειται να την περιποιηθεί αυτός που σου την άνοιξε. Μόνο όταν νιώσεις αλληλέγγυος θ’ αρχίσει η επούλωση. Μέχρι τότε, τα όρνεα θα κυριαρχούν.